Op 8 januari 2021 verscheen Lupin op Netflix. Diezelfde maand verpulverde de Franse reeks alle records en had ze met zeventig miljoen kijkers al tien miljoen kijkers meer dan The Queen’s Gambit, de vorige recordhouder. De twee reeksen, waarvan de trailer op het eerste gezicht niet aansprak, wisten ons – eens bezweken aan de hype – toch omver te blazen.
Lupin is gebaseerd op de romans van de Franse schrijver Maurice Leblanc, die het personage van Arsène Lupin al in de eerste helft van de twintigste eeuw in het leven riep. De hoofdrol is voor Omar Sy, bij het grote publiek vooral bekend van Intouchables uit 2011 en het minder populaire Demain tout commence. Sy kruipt in de rol(len) van de galante dief Assane Diop en geeft op meesterlijke wijze gestalte aan die Robin-Hoodachtige figuur. Ze zeggen wel eens dat Lupin de Franse Sherlock Holmes of James Bond is, maar de snoodaard pleegt wel degelijk misdrijven en je hebt er als kijker ongelofelijk veel sympathie voor. Dat maakt van Lupin dus toch meer een Franse Robin Hood. Dat Lupin als personage aansluit bij die archetypes, zou het succes van de reeks kunnen verklaren, maar er is nog een reden waarom Lupin ook in de Verenigde Staten goed scoort: de reeks oogt heel Amerikaans.
Het is niet zo vreemd dat de serie ondanks de ‘vreemde’ taal zo Amerikaans aanvoelt. Dit is uiteraard een Frans-Amerikaanse co-productie, maar er is ook het feit dat de regie in handen is van Fransman Louis Leterrier en de Chileense Marcela Said. Die eerste studeerde in New York en draaide met The Incredible Hulk in 2008 al zijn eerste ‘high budget’ Hollywoodfilm. Een aantal jaar later regisseerde hij Now You See Me, de film die hem misschien wel dé ideale kandidaat maakte om Lupin te regisseren. Fans van Now You See Me wisten door die film namelijk al dat Leterrier uitblinkt in het genre van de comedy thriller.
Hij weet in Lupin opnieuw de perfecte balans te vinden tussen spanning en humor. Het ene moment lach je om de plagerige dynamiek tussen Assane en zijn ex-vrouw Claire (Ludivine Sagnier), het andere moment klopt je hart in je keel wanneer Assanes ‘schuldeisers’ hem over de reling van een wolkenkrabber houden. En dan ben je nog maar vijf minuten ver.
Bovendien zijn niet alleen de dialogen gevat geschreven. Humor is een naturel voor hoofdrolspeler Sy en er zitten ook heel wat komische beelden in de reeks. Zo zie je op een bepaald moment bijvoorbeeld een ‘bescheiden’ wagen door de wereldberoemde, glazen piramide van het Louvre zakken. Het grappigste en opmerkelijkste aan de reeks is echter misschien wel de manier waarop de serie de draak steekt met het structurele racisme in een grootstad als Parijs.
Lupin kaart dat structurele racisme aan door ‘subtiele’ en minder subtiele opmerkingen en gedragingen. Enerzijds maakt de veilingmeester bijvoorbeeld een opmerking als: “Ik had niet verwacht dat iemand zoals u zo’n juweel zou kopen”, anderzijds zien we hoe Madame Pellegrini haar autodeur vergrendelt, wanneer Assanes vader op haar raampje tikt om haar hulp aan te bieden. Wanneer de jonge Assane de dochter van de Pellegrinis ontmoet aan hun zwembad, vraagt ze: “Is het waar wat ze over zwarte mensen zeggen?” Waarna ze een veelzeggende pauze laat vallen en vervolgens vraagt: “Dat ze niet kunnen zwemmen?” Er hangt op dat moment duidelijk seksuele spanning in de lucht, waarvoor Axelle Reds Sensualité de toon zet. Lupin toont dus heel wat problematische taferelen, maar wat de reeks briljant maakt, is dat Assane dat structurele racisme in zijn voordeel gebruikt. Zo wisselt hij bijvoorbeeld van plaats met een willekeurige zwarte gevangene, omdat de witte bewaker dat toch niet merkt.
Anders dan in Now You See Me krijg je in Lupin geen opbouw naar een extreme plottwist in het mysterie. Je weet al snel wie de bad guys zijn, maar je kijkt ook niet om het mysterie te ontrafelen. Je kijkt om te zien hoe Assane de slechteriken te slim af is. De manieren waarop de charmante ‘dief’ hen belazert, zitten net als het scenario buitengewoon goed in elkaar. Dat brengt ons bij de volgende reden waarom Lupin zo succesvol is: volwassenen vinden het geweldig om nog eens verwonderd te zijn. Het is een beetje vergelijkbaar met het succes en effect van De Mol: er is niets beter dan ontdekken hoe de mol tien afleveringen lang het hele spel gesaboteerd heeft.
Lupin is dan ook ontzettend verslavend en vijf afleveringen zijn absoluut niet genoeg. Je wil als kijker meer en je krijgt ook meer. Het tweede deel is al ingeblikt en de volgende vijf afleveringen zullen deze zomer op de streamingdienst te zien zijn. Na het breken van alle records zal het waarschijnlijk ook niet bij twee delen blijven. Leblanc schreef destijds gelukkig zeventien romans en heel wat novelles over zijn gentleman-dief. Als Netflix de toekomst van Lupin even groot ziet als die van Bridgerton, zijn we dus nog wel even zoet. Voor nu is het in spanning wachten op het tweede deel. Het lijkt trouwens niet onwaarschijnlijk dat in afwachting daarvan – na de schaakbordgekte – de verkoop van Leblancs romans zal stijgen.
