Dat het jaar goed begon in januari, toen Waxahatchee met single “Fire” een nieuw album aankondigde. Hoe het jaar eindigt, weten we niet, maar ondertussen hebben we met Saint Cloud wel een beschermengel op onze schouder die haar beste plaat tot op heden brengt.
Sinds haar vorige album, de post-breakupplaat Out In The Storm uit 2017, heeft Katie Crutchfield een nieuwe liefde gevonden en zich gesetteld, samen met artiest Kevin Morby. Ze heeft ondertussen afscheid genomen van de alcohol, want dat zorgde ervoor dat ze – naar eigen zeggen – niet de beste versie van zichzelf kon zijn.
Dat klinkt bijna saai, maar voor haar is het een manier om met een frisse blik op haar leven – tussentijds – terug te blikken. Ze ondervond, door covers te spelen, dat haar stem goed aansloot bij de americana van Lucinda Williams en omarmde haar roots uit het zuiden van de Verenigde Staten (Alabama). Oké, dat klinkt nog altijd saai, maar wacht.
Want het resultaat is een verzameling ogenschijnlijk eenvoudige, maar des te meer oprechte songs vol melancholie en hoop. Minder lo-fi dan voorheen en weg zijn de luide gitaren. In opener “Oxbow” wordt het raam opengezet, terwijl een subtiel electronicariedeltje als vogelgezang de achtergrond kleurt. Het is een lichtvoetige intentieverklaring van indiepop en country-invloeden die de toon zet voor Saint Cloud.
“Can’t Do Much” is eenvoud in al z’n efficiëntie en een liefdesliedje met een wel zeer nuchtere blik. Slechts twee akkoorden en tekst als “Love you ’til the day I die / I guess it don’t matter why”. “Fire” klinkt dan weer als een roadtrip door haar eigen leven. Crutchfield komt daarbij tot inzichten: “I’m a bird in the trees / I can learn to see with a partial view” en “If I could love you unconditionally / I could iron out the edges of the darkest sky”, zingt ze zichzelf toe. Op haar 31ste is de voorgehouden spiegel houden ook al eens een achteruitkijkspiegel.
Een goeie catharsis zo nu en dan is nooit veraf, zoals in het emotionele “Ruby Falls”, dat muzikaal zo spaarzaam ingevuld is dat het alle ruimte geeft aan prachtige zanglijnen: het moeiteloos aan elkaar gerijmde “I take flight on borrowed time / I was once terrified of heights” of de berusting die gevonden wordt in de lijn “It ain’t your fault, it’s just a shame / To fall without aim”.
Crutchfield heeft iets met plaatsnamen. Dat is zo met haar artiestennaam en de albumtitel, maar ook bijvoorbeeld een nummer als “Arkadelphia” (een straat in Birmingham, Alabama). Betegeld met een traditioneel countryritme waarschuwt Crutchfield zichzelf, nadat ze een aantal mensen rond haar zag worstelen met diverse verslavingen: “If I burn out like a lightbulb / They’ll say she wasn’t meant for that life / They’ll put it all in a capsule / And save it for a dark night”.
Het allermooiste moet dan nog komen, dankzij het door pianoakkoorden gedragen “St. Cloud”. Met alle registers open, klinkt het: “Where do you go when your mind starts / To lose its perfected shape?” Naar deze brok schoonheid, graag. En leer het ons onderweg: kijken tot je de dingen herkent, om ze vervolgens zo fraai te benoemen.