Toen Steven Spielberg de vraag kreeg waarom de truckchauffeur in Duel er zo op gebrand was om het personage dat Dennis Weaver speelt te pakken te krijgen, antwoordde de cineast met een grimas: ‘Omdat het een klootzak is’. Hetzelfde zou je kunnen zeggen over Tom Cooper, compleet ‘over the top’ vertolkt door Russell Crowe, die alles op alles zet om Rachel Hunter, ‘a working class mom’ , een lesje te leren. Het grote verschil is echter dat Spielberg bakken meer talent heeft dan Derrick Borte om van een dergelijke, eenvoudige premisse een nagelbijtende thriller te maken.
De film begint, op een nogal nadrukkelijke openingsscène na, vrij goed. We maken kennis met Rachel Hunter, een alleenstaande moeder, die haar handen vol heeft om haar leven en werk op de rails te houden. Doordat ze zich overslapen heeft, dreigt zoon Kyle te laat te komen op sc
hool. Ze moet bovendien een oplossing vinden voor de problemen met haar demente moeder in het rusthuis, omgaan met het feit dat de vriendin van haar broer Fred plots is komen inwonen en ook nog eens een echtscheiding regelen. Deze expositie toont een jonge vrouw met al haar sterktes en zwaktes waar heel wat andere vrouwen zich wellicht in zullen herkennen. Als Hunter op weg naar school even haar geduld verliest en claxonneert naar de auto voor haar, is het hek van de dam. De man in de auto is Tom Cooper, een regelrechte psychopaat, die maar al te bereid is om haar stevig van antwoord te dienen omwille van haar ‘onbeleefdheid’. Dat onze huidige maatschappij nu eenmaal geregeerd wordt door onverdraagzaamheid en niet meteen erg vergevingsgezind is, lijkt aanvankelijk de stelling van de film.
Deze interessante premisse zou de perfecte aanleiding kunnen zijn om het te hebben over de prestatiedruk die veel jonge vrouwen vandaag voelen en hoe het patriarchaat, gesymboliseerd door Tom Cooper, hen om het minste afstraft als ze de seksegebonden stereotypes niet respecteren. Een vrouw is altijd een ‘heer’ in het verkeer, toch? Jammer genoeg verzandt het verhaal na twintig minuten in een kat-en-muisspelletje dat steeds groteskere vormen aanneemt. Russell Crowe lijkt zich echter geweldig te amuseren in zijn rol. Met de ogen diep in de kassen, een zweterige, gefronste blik en zelfs occasioneel gegrom achter het stuur, komt zijn personage meer over als de slechterik uit een sprookje dan als een man van vlees en bloed die aan het eind van zijn latijn is. Het is alsof de regisseur de acteur slechts een enkele aanwijzing heeft gegeven: agressie, niets meer dan dat ! We krijgen een monster van Frankenstein of nog beter een tot mens omgetoverde ork te zien met slechts één expressie in het gezicht: pure haat. Ook onze vrouwelijke held heeft zo haar tenenkrullende momenten. Zo komt Rachel Hunter in een uiterst penibele scène aandraven met een spitante oneliner die herinneringen oproept aan de actiefilms van Arnold Schwarzenegger en Sylvester Stallone uit de jaren 80 en 90. In hun tijd waren die oneliners al ‘cheesy’, maar in de context van deze film zijn ze ronduit onnozel.
Plots gaat het wel heel erg de foute kant op als de rolprent in zijn laatste minuten aanschurkt tegen regelrechte misogynie. Er wordt immers gesuggereerd dat als Rachel niet geclaxonneerd had naar Tom Cooper haar niets was overkomen. Hoffelijkheid in het verkeer is een ding, maar in dit geval was zelfs een drogreden voldoende geweest om Cooper te doen ontploffen. Het tegenovergestelde beweren is ronduit wansmakelijk. Unhinged zal de geschiedenis ingaan als een film waarvan de titel wel degelijk de lading dekt, maar die tegelijk behoorlijk ‘unhinged’ is in de boodschap die de prent wil overbrengen. Wie wil weten hoe het echt moet, schuift beter Duel van Spielberg en/of Falling Down van Joel Schumacher nog eens in zijn DVD- speler. Beide films behandelen het gelijkaardige onderwerp van ‘road rage’, maar dan wel met meer artistieke kunde en met meer respect voor de personages.
