Ok. We doen dus alsof er niets aan de hand is. Dat mondmasker zit ondertussen als gegoten, we kennen de looplijnen van het OLT van buiten. Het waren maar twee van de redenen waarom dit concert van Absynthe Minded als een soort thuiskomen aanvoelde.
Het vroeg een oorwurm als “Thinking About Leaving” en een overwinning in De Nieuwe Lichting, maar toen was Mooneye echt wel onvermijdelijk geworden. Dat is nu al twee jaar dat de groepsnaam achter Michiel Libberecht rondzingt, de tijd om door te pakken komt langzamerhand in zicht. Een debuutplaat is vorige week ingeblikt. “Ik hoop dat hij snel mag uitkomen, maar het wordt waarschijnlijk ergens volgend jaar”, klinkt het.
Vanavond krijgen we als voorprogramma een voorsmaakje door Libberecht solo en dat klinkt bij momenten aangenaam. Die doorbraaksingle is er eentje om te koesteren, “Part Of Me” overtuigt ook. Dat is minder het geval bij “My Routine” of “Laura”. Dan hoor je dat de frontman een erg aardige stem heeft, maar niet altijd de sterkste songs achter de hand en vaak ook een band achter zich mist om te blijven boeien. Benieuwd wat dat eerste album straks dus zal laten horen.
“Natuurlijk is die lockdown hard aangekomen. Je leeft uiteindelijk voor het optreden. Ik mis het heel erg”, vertelde Bert Ostyn ons in mei. Hij had de release van Riddle Of The Sphinx al met een paar maanden moeten uitstellen, een agenda zien leeglopen, … het jeukte. Zondagavond, veel te laat, mocht hij dat nieuwe album dan toch aan een levend – zij het gemondmaskerd – publiek voorstellen. “Toch blij dat we voor jullie kunnen spelen” is de evidente binnenkomer dus na opener “Riddle Of The Sphinx”. En daar dienen verder niet te veel woorden aan vuil te worden gemaakt. Naadloos gaat het naar “Easy” en een “Hell Hole” dat voortgedreven wordt door een puntig “I Put A Spell On You”-ritme.
En daarmee zitten we tot over onze oren in die nieuwe plaat. Zo gaat dat met albumvoorstellingen. Oude nummers? Dat is iets voor straks. Dit is sowieso een andere groep dan toen, want er vallen niet alleen nieuwe nummers, maar ook nieuwe bandleden te introduceren. Achter het drumstel verving Isolde Lasoen veelgeprezen jazzdrummer Simon Segers, de toetsen worden nu beroerd door Laurens Dierickx. Die laat zich met een jubelende pianosolo gelden in het op een ongedurige polsslag drijvende “Surrender”. Ostyn zoekt dan maar de hoeken van het podium op, dansend. Hij wel.
Het “En nu een lichter genre” voor “Cherry Picking” is terecht en ook “What In The World”, een stiekeme armwuiver waarvoor Ostyn een bloedmooie Oranje Gretsch bovenhaalt, zoekt het eerder op popterrein. Het is aan een potig “End Of The Line” om eindelijk wat pit in een soms wat te gezapig kabbelende set te injecteren en dat doet ook “Kingpin” na een wat zoutloos “Pass It On”.
Mag het soms iets energieker? Welja. Maar wat vooral opvalt is hoe Ostyn de blik koppig vooruit houdt. Wat telt is nu, die nieuwe plaat, of hoogstens voorganger Jungle Eyes uit 2017, waaruit nog een fijn “The Execution” en een warm opronkend “Echo Chamber” worden getrokken. Vroeger? Vroeger is voorbij, mijnheer, maar kom: hier hebt u dan toch “My Heroics, Part One”. U zat daarop te wachten, lijkt het. En ja, dat “Envoi” krijgt u óók, zomaar, gratis en voor niets na dat andere, gemoedelijk swingende oudje “Moodswing Baby”. En daartussen? Het recentere “Beam”, een geweldige single die Absynthe Minded verdiend een tweede leven heeft gegeven.
En daarmee is Riddle Of The Sphinx toch maar mooi op de wereld gezet. We zijn nog lang niet aan het nieuwe normaal toe, maar het voelt al bijna gewoon. En Absynthe Minded maakt er deel van uit. Op veel meer konden we dezer dagen niet hopen.