Donderdag 16 januari
Koud? Oorlog? We hebben verdorie nog nooit zo’n warme Eurosonic meegemaakt. Fuck de klimaatontkenners, neem het van deze ervaringsdeskundigen aan. Maar we omarmen de realiteit, want zo’n festival zonder handschoenen en oorwarmers blijft toch altijd te verkiezen.
20.45u. Huize Maas Front. Sinds Angèle mag het weer: Franstalig zijn. In de slipstream van de Brusselse steekt ook de Congolees-Belgische Lous And The Yakuza de neus aan het venster. Meer dan haar blanke tegenbeeld rust de muziek van Marie-Pierra Kakoma op dansante trapbeats, maar de luchthartigheid en een zin voor pop heeft ze wel gemeen. Een song als “Dilemme”, met zijn luie, naar Destiny’s Child neigende cadans, is gemaakt voor de hitparades, grote concertzalen, feestjes; de charme en het naturel waarmee Kakoma hier op het podium staat, verraadt een grote goesting, en het talent om er ook te raken. Op dit moment heeft ze nog maar twee songs uit, het kan alleen maar beter worden als dat er meer worden.
21.30u. Der Aa-Theater. Alex Gough mag er in zijn overall dan uitzien als een rommelig schoffie, van achter zijn drums houdt deze Ier de teugels van de strakke set stevig in handen. Zijn funky hiphop met hier en daar wat jazzelementen is schatplichtig aan die andere drummende rapper, Anderson .Paak, maar Gough geeft er met zijn gemompelde vocals een onderkoelde draai aan. Het leukst wordt het in het aanstekelijke “Step To Me”, dat een flard Dizzee Rascal meekrijgt, en een erg lekkere gitaarsolo aan het einde. Als hij vervolgens met autotune aan de slag gaat, wordt het ons iets te gladjes, maar het is dan al lang duidelijk dat Alex Gough klaar is om al drummend de wereld te veroveren.
21.45u. Nieuwe Kerk. Geen betere locatie voor een neoklassieke act dan de prachtige Nieuwe Kerk. Want ook dat is Eurosonic: de organisatie weet telkens bands op de meest geschikte podia te programmeren. Over naar de muziek: de vanuit Berlijn opererende componist en gitarist Martyn Heyne brengt bloedmooie soundscapes om op de kerkbanken bij weg te dromen. Nee, dit is niet zomaar een kloon van Nils Frahm en A Winged Victory For A Sullen, maar een volstrekt eigenzinnige componist met melancholische nummers die telkens als een warm dekentje voelen. Wat is het toch zalig vertoeven in de Nieuwe Kerk. Lang geleden dat we een minimalistische en filmische show meemaakten die kan blijven boeien.
21.45u. Kokomo. Is het gisteren bij het buitenlopen van de Vera echt foutgelopen na Molchat Doma? Zijn we echt in de jaren tachtig blijven steken? Zo lijkt het toch in Kokomo, waar De Ambassade monotone new wave brengt die met elke noot doem en angst voor de bom uitwasemt. Wie een blik op de knoppentafel van Pascal Pinkert (Dollkraut) werpt, weet: veertig jaar geleden zou hij daar een hele studio hebben staan. Het klinkt als gisteren, het is van vandaag; het zegt misschien meer over dit tijdsgewricht dat de duisternis van “Geen genade” en “Hoog als de bogen” zo juist voelt. Het is ook gewoon te goed om in het vakje ‘pastiche’ te duwen. De melodieuze baslijnen van Timothy Francis (eveneens Dollkraut) dragen zoals enkel Peter Hook dat hem heeft voorgedaan, het toetsenwerk van Pinkert en zijn keyboardspeelster is te meeslepend om dit niet ernstig te nemen. De Ambassade bezweert en fascineert. Schat, haal onze lange zwarte jas maar boven en maak de schuilkelder klaar, er is opnieuw geen toekomst meer.
22.15u. Mutua Fides. Meer duisternis bij de verschroeiende metal van Regarde Les Hommes Tomber, wiens bandnaam komt van een Franse misdaadfilm uit 1994. Frankrijk en (black) metal: de twee gaan best wel goed samen. Dat bewijzen Gojira, Alcest en Year of No Light, om maar een paar voorbeelden te geven, maar dus ook deze band die in 2013 hoge ogen gooide met een titelloze debuutplaat. Dat het duistere collectief momenteel getekend is bij het toonaangevende Season of Mist, zegt genoeg over de kwaliteit van de muziek. In de verwoestende mix van black metal, sludge en death metal domineren depressieve atmosferen, monumentale riffs en woeste venijnige vocalen.
Live is Regarde Les Hommes Tomber één lange alles opslokkende aardedonkere ervaring. Met zo’n soundtrack zou het niet erg zijn dat de apocalyps nabij is. Dat het optreden door merg en been gaat, is niet meer dan logisch. Ook zorgen de vier black metallers zoals veel genregenoten voor een gepast sfeertje op het podium met kaarsen en wierook. Noem deze band dus gerust de Franse Wolves In The Throne Room.
22.15u. Vera. Acht jaar geleden zagen we op exact dezelfde plek het boeiende 2:54 zichzelf aan de wereld voorstellen. Twee platen later is dat duo van de aardbodem verdwenen, maar de herinnering aan hun begeesterende geluid blijft, en wanneer we bij “Frank” de Vera betreden worden we meteen teruggekatapulteerd naar dat moment. Net als de zussen Thurlow destijds, steunt ook Just Mustard op een spel met monotoon aangehouden gitaarlijnen en lijzige zang. Het is een spel met spanning, een dreiging die nooit echt mag uitbarsten, maar voortdurend blijft schuren en wrijven. En is de muziek bij momenten bruut en ruw, dan botst ze altijd met de ijle, popperige zang van Katie Ball, een heliuminstrument dat ook herinneringen aan The Cranes oproept. Robert Smith is al fan van dit Ierse vijftal, wij werden het net, nu u nog.
23.00u. Kokomo. Laten we meteen met de deur in huis vallen: de veertig minuten durende show van Scalping is een van de beste die we de afgelopen jaren gezien hebben op Eurosonic. Het geheim van dit vierkoppige monster? Een combinatie van zware synths, verrukkelijke technoritmes en smerige gitaren met hypnotiserende, epileptische projecties. De pompende mix van industrial, techno en noise — alsof A Place To Bury Strangers en Soulwax samen een Nine Inch Nails-coverband zijn begonnen — is uiterst dansbaar, loodzwaar en agressief, én verveelt op geen enkel moment. Wat een show, wat een (oer)kracht. Wat dacht u van een dubbele affiche met Raveyards in ons landje? Het zou de raveparty van het jaar kunnen opleveren.
23.00u. Nieuwe Kerk. Meer Ieren, méér! Lankum wordt her en der al de toekomst van de Ierse folk genoemd, en daar blijkt niets van gelogen te zijn. Met een traditioneel instrumentarium — viool, harmonium, zelfs de vermaledijde doedelzak ontbreekt niet — creëert de band zijn eigen, droney versie van het klassieke Ierse geluid. In hun ingetogen versie van “The Wild Rover” voel je voortdurend een onderhuidse dreiging, maar ontsporen doet het nooit echt. Het slepende “Katie Cruel” is nog donkerder — “it’s a sad song, that’s why I like it”, klinkt het bij zangeres Radie Peat — en de brom van het harmonium doet de Nieuwe Kerk haast daveren. In “Bear Creek” verschuift de sfeer alsnog van dreigend naar voorzichtig vreugdevol, met een lichtvoetige viool en een stampvoeten dat ons op wolkjes de kerk uitstuurt.
23.45u. Mutua Fides. Bij Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, ofwel Pigs (x7), uit Newcastle hoef je niet lang te luisteren om de invloed van een legendarische band uit die andere industriestad te horen: Black Sabbath. Dat de heren ook platen van Hawkwind, Can en Sleep in hun kast hebben, is ook duidelijk te merken. Maar toch kan je deze varkens niet zomaar in een hokje te steken: in de lange spacey tracks zijn zowel loodzware riffs, hypnotiserende passages als catchy stukken te horen. Combineer dat met een geestig nonchalante punkattitude, vooral dankzij de uiterst energieke zanger Matt Baty, en je krijgt een concert om duimen en vingers bij af te likken. Toegankelijke stoner doom? Jawel, het bestaat. Aftellen maar naar die derde plaat die nog dit voorjaar verschijnt.
23.45u. Huize Maas Main. En omdat we wel van wat contrast houden, krijgen we met Ricky Dietz het lichtste entertainment van de avond. Ricky Dietz is geen bestaand persoon, maar het nieuwe project van Peter Fox — die van oorwurm “Haus am See” en reggaeband Seeed — en de zwoele R&B-zanger Sway Clarke. Met Ricky Dietz zoeken ze zonnige dancehalloorden op, en dat doen ze live met bijzonder veel enthousiasme en onnozelheden. Is het ernst of pastiche? Onduidelijk: Fox draagt de hele set een knalrode bivakmuts, gordt geregeld iets om wat we enkel als een “Samsonkeytar” kunnen omschrijven, maar tovert daar met “Lemonade Drip” vervolgens wel een onvermijdelijke zomerhit uit, ondertussen nog dancehallklassieker “Murder She Wrote” namedroppend. Voor het vette “Flex Pon You” buitelen de twee dansers uit de videoclip het podium op, en vanaf dan is het hek helemaal van de dam. Er wordt met handdoeken gezwaaid als was dit een zweterige versie van “Le Lac du Connemarra”, de hele zaal wordt aangespoord om samen met Fox “de Ricky” te dansen en “Flex Pon You” mag aan het eind gewoon nòg eens langs shimmy-ya-shimmy-yayen. Plat, ja, maar wel hoogst vermakelijk.
00.00u. Hooghoudt Barn. En in die sfeer blijven we nog even, want soms moet het allemaal niet moeilijk zijn om te overtuigen. Bad Nerves ziet er uit als een kruising van The Ramones en The Strokes, klinkt zo ook, en heeft met Bobby Nerves (ja, dat hebben ze ook overgenomen) een frontman met de heupen en het haar van Mick Jagger, en de branie van vijf Julian Casablancas. ‘De snelste band ter wereld’, zo wil de groep te boek staan, en die reputatie doet het in de Hoogdhoudt Barn alle eer aan. De woeste boenketekkedrums stuwen elk nummer naar een einde vóór de drieminutengrens, de songs volgen elkaar in razendsnel tempo op. Het is van zo’n stupide eenvoudigheid dat het opnieuw geniaal wordt, het soort intelligente waanzin die je geloof in rock-‘n-roll herstelt. Soms is simpel gewoon het beste.
00.30u. Lola. Snel nog even naar de overdadig gedecoreerde Lola, waar het volume voor het Spaanse duo Yawners op stand trommelvliesverpulverend is gezet. Elena Nieto is een enthousiaste frontvrouw om instant verliefd op te worden, en heeft met drummer Martín Muñoz de perfecte kompaan om haar net niet valse zang van een fiks poppunktempo te voorzien. Er wordt rijkelijk uit de nineties geput, met de vroege Weezer als duidelijkste inspiratiebron, maar ook Best Coast en Japandroids zijn nooit veraf. Zo goed als bij hun voorbeelden wordt het helaas nergens — al doet “Please Please Please” flink zijn best — maar dat geeft niet: het plezier van de twee is rotaanstekelijk, en de vrolijk voortjakkerende set kort genoeg om nergens te gaan vervelen. Nog wat sterkere refreinen leren schrijven, en dan komt het wel goed met dit bandje.
01.15u. Vera. Tiens, zitten we in Berlijn? Oktober Lieber tovert de Vera van bij het eerste nummer om in een technobunker en dat met uiterst eigenzinnige techno. Dat is nog bescheiden uitgedrukt, zo blijkt later. Charlotte Boisselier en Marion Camy-Palou bouwen een eigen universum op met analoge synthesizers, spookachtige sferen en pompende technobeats. Check maar eens topnummers “Visions” en “Her Morphology”, te vinden op de uitstekende plaat In Human; nog maar eens het bewijs dat er in het genre schitterende muziek wordt gemaakt. Hopelijk kunnen we binnenkort in België eens dansen op de hypnotiserende tonen van Oktober Lieber. Team Enola deed het u alvast voor, belandde zo horlepiepend in Café De Knarie, en toen ging alles kapot. Of zo. Sorry aan alle betrokken.
