Dit is een lamentabele poging om onder woorden te brengen wat je voelt als je Steven De bruyn live aan het werk ziet. Want, hoe verwoord je een overduidelijke dosis aan spelplezier en virtuositeit? Wel …
De AB is voor De bruyn altijd een beetje thuiskomen. Na concerten met El Fish en The Rhythm Junks stond hij er nu solo, naar aanleiding van The Eternal Perhaps. Al merkte hij vlug op dat het in dit geval om een duobaan ging, want bassist Jasper Hautekiet mocht zeker niet over het hoofd gezien worden. Dixit De bruyn: hij wil altijd op het podium staan met een betere muzikant. Een stelling die weinigen publiekelijk zullen bevestigen, maar het moet gezegd: wat Hautekiet allemaal uit zijn contrabas haalde, was bijwijlen redelijk verbluffend. Of hij roffelde of bonkte op de klankkast, of de snaren bewerkte met de strijkstok, altijd was het geluid complementair aan De bruyns muzikale capriolen. En een enkele keer trok hij terecht de volledige aandacht naar zich toe.
En dat is een hele prestatie, want geef Steven De bruyn iets om op te blazen, en hij haalt er met schijnbaar gemak muziek uit. Met nadruk op schijnbaar, want meermaals konden we ons niet van de indruk ontdoen dat er toch een serieuze portie professionaliteit en gedrevenheid zat in wat hij tevoorschijn toverde. Of het de stemmige gelaagdheid van “Paradise Blues” was, of de speelsheid in “Maurice The Boss (Cat)”, altijd was er die filmische en melancholische ondertoon.
Soms klonk De bruyn als een eenzame straatmuzikant, die op de hoek van de straat wat verloren staat te blazen, maar wanneer hij “Redemption Song” een jazzy schop onder de kont gaf, leunde zijn interpretatie zeer dicht aan bij Toots Thielemans aan. Steven De bruyn was echter altijd 100% zichzelf, en blies met “BXL Midi” een vrolijke ode aan wat een mistroostige plaats kan zijn, maar het niet altijd hoeft te zijn. “Aanspraak” klonk dan weer dreigender dan op plaat, met dank aan het uitgeklede arrangement. En valt “8 Wrap” op The Eternal Perhaps wat tussen de plooien, live werd het een bluesy intermezzo waarop zowel De bruyn als Hautekiet loos gingen.
Hoewel het optreden door de opstelling van beide muzikanten (naast elkaar) statisch aandeed, zat er heel wat schwung in, zoals ook bij “Sometimes”, waar Hautekiet zijn contrabas alweer omtoverde tot een percussief instrument.
Gaat dat dus zeker zien, bijvoorbeeld op 17 januari in Ardooie (Kultuurkapel), op 20 januari in Gent (Handelsbeurs) of op 25 januari in Rijkevorsel (De Singer). Een uitgebreidere kalender is te vinden op https://www.stevendebruyn.com.
