Een nieuwe ster is geboren. Op Stones Throw Records. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
R&B mag terug écht om de muziek gaan. Dat hebben we aan onder meer Solange te danken, maar ook Sudan Archives maakte met haar twee EP’s duidelijk dat artiest en talent centraal kunnen staan en dat commerciële potentie verenigd kan worden met artistiek vernuft.
Brittney Denise Parks speelt viool en kan toveren met loops. Tot zover geen nieuws. Een paar dingen aan debuutalbum Athena vallen echter gelijk op: dit is een door en door commerciële plaat — nogmaals: op Stones Throw Records — én productioneel wordt alles uit de kast gehaald, waardoor de viool soms, euh, tweede viool speelt. Het beste voorbeeld daarvan is oorwurm ‘Confessions’. Laat het duidelijk wezen: Athena is qua intenties schaamteloos.
Al hoeft dat geen kritiek te zijn. Ja, spontaniteit en de kans om écht kippenvel op te wekken, zijn aan dit album voorbij gegaan. Bovendien hebben nummers als ‘Down on Me’ een songstructuur die we al te vaak hoorden en hier schijnbaar als vulsel fungeren om de ijzeren Spotify-wet van more songs means more money te dienen. Jammer.
Anderzijds betekent het ook dat Sudan Archives een shortcut, neen, een wormgat heeft gevonden naar het sterrendom. Want als Athena daar niet voor zorgt, dan weten we het ook niet. Dit album combineert immers het beste van twee werelden: puur vakwerk dat zo op de radio gezwierd kan worden en zowel de gemiddelde Studio Brussel-luisteraar (wie dat vandaag ook moge zijn) als de meerwaardezoekende hipster-popslet tevreden stelt.
Onze persoonlijke favoriet is “Green Eyes”. Ironisch, want daar valt schijnbaar geen viool op te horen. Wel een synth die bijna lijkt op die briljante sample uit Notorious B.I.G.’s al even briljante “Everyday”. “Geleend” of niet, onze aandacht heb je dan al. Wat Solange niet lukte op haar laatste plaat -ook maar één fucking vet nummer maken- doet Sudan Archives hier met verve. Deze mag op repeat. Dat geldt ook voor “Honey”, met een lekker vieze productie en free jazz viool outro. Nog zo’n prachttrack.
Viool in popmuziek introduceren is een riskante onderneming, want het gevaar op kitsch loert altijd om de hoek. Meestal is Parks utilitaristisch in het gebruik van haar instrument, al loopt het wel eens mis: “Glorious” klinkt als een soort river dance meets een rapper. Ook “Limitless” voelt ondanks een veelbelovende intro zo plat als Denemarken. De handvol ondermaatse tracks hebben een overbodig (lees: zinloos) gebruik van de viool gemeen, alsof het een soort USP betreft die liefst op alle nummers benadrukt moet worden.
Soms draait de drang om zoveel mogelijk in één lied te krijgen ook goed uit. “Coming Up” en afsluiter “Pelicans In The Summer” zijn typische faux-moeilijke R&B-nummers die erin slagen om een brug te slaan naar diverse andere genres en doorheen die dicht begroeide sound een wat donkerder sfeer te creëren. Een weinig vanzelfsprekende oefening.
Sudan Archives verdient respect om in tijden van pastiche passing for intellectualism muzikaliteit te laten zegevieren en de keuze voor een commerciële sound doodleuk te verantwoorden met een overvloed aan talent (en aan sporen). Nu nog afwachten of ze op Stones Throw blijft, natuurlijk.