Een van dé comebacks in het alternatieve milieu van de afgelopen jaren? Ongetwijfeld het Amerikaanse Daughters. You Won’t Get What You Want was een van de beste platen van vorig jaar, en ook live bliezen ze ons donderdag in een uitverkochte Botanique volledig omver.
Na een afwezigheid van acht jaar bracht Daughters nog eens een plaat uit, en wat voor één. Hun vierde plaat voelt aan als sluipend venijn en grijpt bijna vijftig minuten lang naar de keel, zo schreven we. En daar nemen we geen woord van terug. Dat weet ook het publiek. Het is meteen een van de redenen waarom de show werd verplaatst van de intieme Rotonde naar de veel grotere Orangerie.
De compromisloze, muzikaal ijzersterke en rauwe sound van Daughters wordt live nog eens dubbel en dik in de verf gezet. Opener “The Reason They Mate” is noisy, industrial, en nog eens redelijk toegankelijk ook, maar wat ons vooral meteen opvalt, is frontman Alexis Marshall, die het podium betreedt met een deftig vestje en hoofdwonde, wellicht opgelopen tijdens de vorige, superintense shows.
Vooraan in de set zit meteen het hypnotiserende “Satan In The Wait”, een van de beste nummers van die recentste plaat. “Today’s gonna feel like tomorrow, someday / Tomorrow’s gonna feel like yesterday”, zingt Marshall op een bijna Cave-achtige manier. De keyboards van Lisa Mungo (He Whose Ox is Gored) en vermorzelende bas van Chris Slorach (van het al even fantastische METZ) maken het nog intenser.
Ook de oudere nummers komen uitgebreid aan bod. Zo is er de splinterbom “The Dead Singer”, “Our Queens (One Is Many, Many Are One)”, waarin The Dillinger Escape Plan niet ver weg is, en het geniale “Daughters Spelled Wrong”. Bij welke andere band ga je tegelijk denken aan de betere mathcore, The Jesus Lizard én The Birthday Party? O ja, daartussen zit ook nog “Recorded Inside A Pyramid” waarbij Marshall in het publiek duikt. Wat een klepper van een song.
Er is welgeteld één rustpunt in de set, de ballade “Less Sex”: een nummer waar Trent Reznor jaloers op zou zijn. Maar nadien is chaos opnieuw het ordewoord. Tijdens “The Hit” en “The Virgin” gebruikt Marshall zijn microfoon niet alleen om zichzelf te pijnigen, maar ook als percussie. Ondertussen heeft hij zijn vestje en kleurrijke hemd al uitgespeeld. De zelfkastijding bereikt tijdens afsluiter “Ocean Song” een hoogtepunt, waarbij Marshall zijn losgemaakte riem op zijn borst en rug slaat. Een figuur om toch een beetje schrik van te krijgen.
Over de frontman kan je zeggen wat je wil, maar wat een bezieling, sound en podiumenergie heeft dit zestal. Anno 2019 zijn er veel te weinig bands — ja, zelfs in het metal- of noise-milieu — die al deze facetten kunnen combineren. Een uur intense Daughters-kracht was dan ook meer dan genoeg.
