Na een afwezigheid van acht jaar is Daughters terug. En hoe. Hun vierde plaat voelt aan als sluipend venijn en grijpt bijna vijftig minuten lang naar de keel.
We dachten dat we dit jaar alles gehoord hadden op het vlak van noise rock (Hot Snakes, Viagra Boys, A Place To Bury Strangers en een resem Belgische releases). Tot Daughters na ettelijke jaren nog eens op onze radar verscheen — een aangekondigde show in de Botanique, waarvoor de tickets de deur uitvliegen, en op Roadburn hielpen daarbij.
Wat is de eerste indruk na tien nieuwe nummers boordevol razernij van de band wiens leden roots hebben in de grindcore? Hun arty noise/industrial rock is nog altijd helemaal iets voor fans van METZ, Lightning Bolt en Swans. Maar qua compromisloosheid dit jaar komen enkel Uniform en The Body in de buurt.
Hoe meer luisterbeurten we You Won’t Get What You Want gunnen, des te interessanter dingen we ontdekken op deze plaat. Om te beginnen brengt deze band al geen pure ‘noise rock’ zoals bovenstaande bands. Het is een superintens album, maar Daughters doet dat niet zomaar met wat dissonante riffs, distorted bassen en tegendraadse drums.
In “City Song” overheersen waanzinnige drumroffels die je meteen door elkaar schudden en een creepy sfeertje dankzij dikke elektronische lagen. Een gelijkaardige muzikale waanzin horen we in de tribale afsluiter “Guest House”.
Ook “Satan In The Wait” is muzikaal een parel van jewelste. Het repetitieve drumritme (opnieuw de echte ruggengraat van het nummer) en klavecimbelachtige piano’s worden met de minuut meer bezwerend en meeslepender. “Today’s gonna feel like tomorrow, some day/ Tomorrow’s gonna feel like yesterday”, zingt Alexis Marshall met een klagerige toon. Of hoe hevig lawaai toch een zekere, weliswaar bittere schoonheid met zich meedraagt.
Uiteraard blijft de muziek van Daughters op enkele andere nummers iets voor de volhouders. “Long Road No Turns” lijkt ons niet bepaald geschikt voor hartpatiënten, en dat is nog een understatement. Het is wel de beste hyperkinetische noise die we dit jaar gehoord hebben. “Flammable Man” is het geknipte nummer voor al wie The Dillinger Escape Plan mist; dit is pure, maar geweldige chaos met noise uitbarstingen die qua intensiteit hun gelijke niet kennen dit jaar.
En verder heeft Daughters ook nog wat anders in petto. “Less Sex” is trage en heerlijke slepende industrial. Zou Trent Reznor dit al gehoord hebben? Ook “The reason They Hate Me” heeft een stevige industrial-inslag en is nog eens dancy ook.
You Won’t Get What You Want is angstaanjagend goed, een absolute aanrader voor iedereen die zwaar op de maag liggende, wel doordachte muziek kan smaken. Daughters brengt het noise (rock)genre naar een zodanig hoog niveau, dat dit jaar (en misschien de volgende jaren) niet te evenaren is. Comeback van het jaar.
Daughters speelt op 11 april in de Botanique.
