Zweverige americanaband die niet vies is van wat overdreven arrangementen, neemt een buitenbeetje uit de countrymuziek onder handen met een stoet aan grote vrouwelijke zangeressen. Op papier lijkt het een potentieel gouden formule, maar in praktijk blijkt de ene weirdo de andere niet.
Bobbie Gentry mag dan wel enigszins in de vergeethoek geraakt zijn, dat neemt niet weg dat ze een van de meest eigenzinnige en mysterieuze muzikanten uit het countrymilieu is. Begin jaren ‘70 was ze een van de eersten in dat conservatieve milieu die haar eigen nummers schreef. Al verwerkte ze ook traditionele singer/songwriter, soul, blues, gospel of spiritual invloeden in haar muziek. Haar grote doorbraak kende ze met het nummer “Ode To Billie Joe”, een kortverhaal in songvorm dat in 1976 zelfs de basis zou vormen voor een langspeelfilm. Omwille van het succes van dat nummer en het gelijknamige album kreeg Gentry van platenmaatschappij Capitol carte blanche bij haar volgende album. The Delta Sweete — acht eigen nummers, vier welgekozen covers — werd haar meest persoonlijke plaat, een conceptalbum over haar roots in de landelijke Mississippi delta, een streek waar mystiek, voodoo en vrijbuiters de dienst uitmaakten. Het album werd echter een commerciële mislukking waarna ze een meer commerciële pop-richting uitgeduwd werd. Enkel op haar laatste studioalbum Patchwork kregen we nog eens de echte Gentry te zien. Eind jaren ‘70 stopte ze met optreden en trok zich J.D. Salinger-gewijs compleet terug uit de muziekwereld en werd ze het mysterie-Gentry.
Het verhaal van Bobbie Gentry en haar geflopte album, deed Mercury Rev denken aan hun eigen grillige parcours. Naast een muzikale is er voor de band uit Catskill dus ook een persoonlijke reden voor hun nieuwe project Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited, waarop ze het hele album plus een aantal betekenisvolle extra’s integraal van een nieuw jasje voorzien. Wie echter verwacht had dat Jonathan Donahue zijn heliumstem zou aanwenden om de gewezen countryster te eren, is eraan voor de moeite. Voor elk nummer werd beroep gedaan op een gastzangeres, en daarbij schuwt de band de grote en soms verrassende namen niet: Norah Jones, Lucinda Williams, Rachel Goswell (Slowdive) en jong talent Phoebe Bridgers zijn maar enkele van de namen die een song uit het illustere album interpreteren. Mercury Rev fungeert hier nadrukkelijk als begeleidingsband die de aparte zangeressen alle ruimte wil geven. Enerzijds is dat nobel en waarschijnlijk ook de enige manier om dit project uit te voeren, anderzijds raak je – ondanks het sterrenstof dat de Revs deels wel over het album uitstrooien – nooit overtuigd van de unieke inbreng van de groep. Dat hoeft nier per sé, maar erger is dat je nooit overtuigt raakt van de noodzaak van deze herinterpretatie.
De urgentie spat dus niet meteen van deze The Delta Sweete Revisited. Wat niet wil zeggen dat Mercury Rev een kopie van het origineel heeft gemaakt. Waar de versie van Gentry in elk nummer een aspect van de Deep South uitademt, trekt het kosmische trio Donahue, Grasshopper en nieuweling Jesse Chandler (zie Midlake) het album uit de modder van de Delta. Het resultaat is een album dat ondanks de pleiade aan gaststemmen veel eenvormiger klinkt dat de oorspronkelijke versie. Neem bijvoorbeeld openingsnummer “Okolona River Bottom Band” (met Norah Jones) waar het swampy van het origineel ingeruild wordt voor een meer gepolijst geluid. Breekbare nummers als “Jessica Lisabeth” of “Refractions” worden hier weinig opvallende indiefolk. Het is misschien frappant dat de nummers waarop de bewerking van Mercury Rev het best gelukt zijn, de oorspronkelijke covers zijn. “Parchman Farm” zit relatief dicht op het origineel, het door Margo Price gebrachte “Sermon” leunt dichter aan bij de Cash-versie (“God’s Gonna Cut You Down”) maar vooral J.D. Loudermilks “Tobacco Road” — met Susanne Sundfør — met zijn eigenzinnige tempowisselingen is erg geslaagd. Met de enige van de gastzangeressen die ook daadwerkelijk uit het Amerikaanse Zuiden komt, Lucinda Williams, ontfermt de band zich over de ultieme Gentry klassieker “Ode To Billie Joe”, hoewel dat nummer oorspronkelijk niet op The Delta Sweete stond maar hier de plaats inneemt van “Louisiana Man”. Hoewel de doorleefde stem van Williams mooi contrasteert met het onschuldige van het origineel mist deze versie toch het mysterieuze van het origineel.
De melodieën op deze herinterpretatie worden dus al snel te anoniem om te blijven beklijven, en het is zoeken naar echte uitschieters. Daarvoor verdwijnt de zweverige, ongrijpbare kant van Mercury Rev iets te veel naar de achtergrond, een occasionele dromerige blik richting de sterrenhemel ten spijt. Ondanks de duidelijke afstand tot het origineel, blijven de muzikanten net te hard op de rem staan om het The Delta Sweete echt naar hun hand te zetten en een beklijvende herinterpretatie te brengen. De magische bombast en weelderige orkestratie – denk aan driekwart van All Is Dream – blijft dus opmerkelijk achterwegen. Het levert mooie melodieën op zoals “Mornin’ Glory”, maar de momenten dat je het gevoel hebt naar een plaat te luisteren die enkel Mercury Rev had kunnen maken, zijn eerder schaars. “Reunion”, met Rachel Goswell van Slowdive, slaagt daar door een mooie dromerige intro, en de interactie van haar krachtig stemgeluid en een dwingende instrumentatie wel in. Openingsduo “Okolona River Bottom Band” en “Big Boss Man” is echter leuk op zondagochtend, maar ook niet meer dan dat. Jammer voor een band die er in het verleden – of het nu met noiserock of middels zweverige existentiële bespiegelingen – toch in geslaagd is een heel eigen geluidswereld te creëren.
Er zit een intiem pareltje in Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited, en je voelt de bucolische schoonheid wel ergens aanwezig, maar die schoonheid gaat tegelijkertijd wat verloren in het concept. Deze herinterpretatie klinkt anders dan het origineel, maar gaat daarin niet ver genoeg om over de hele lijn te overtuigen. Dit is extra jammer als je weet dat Mercury Rev met het knappe The Light In You (2015) een nieuwe adem leek te hebben gevonden. Die broodnodige ademruimte wordt nu weer een beetje afgesneden door deze herinterpretatie die nergens meer wordt dan een zijstapje dat enkele mooie momenten kent. Voor de meeste luisteraars zal deze plaat dan ook vooral een opstapje zijn om het unieke origineel te ontdekken, wat wel weer toegejuicht kan worden. Of het Jonathan Donahue en co iets zal opleveren, is een andere vraag. Mercury Rev: het blijft een zonderling, mysterieus maar frustrerend groepje.
