Alsof Bazart het Nederlands niet voor een generatie heeft verbrand. Alsof computers al niet twintig jaar aan de macht zijn. Zo smijt Wouter Thijssen met veel bombarie zijn debuutplaat de wereld in. Dat klinkt immers als een mooie synthese van wat een veertiger met een voorliefde voor de taal van Vondel heeft gevormd en dat heeft zo zijn voor- én nadelen.
“Wouter Thijssen was op z’n zesde headbanger, op z’n zestiende Morrissey-discipel en schreef als twintiger Nederlandstalige songs die de wenkbrauwen deden fronsen. Onder de naam Asta verwierf hij enige bekendheid in z’n voormalige thuisstad Hasselt. Na een verhuis naar zijn geliefde Antwerpen, werkte hij eindelijk zijn titelloze debuutalbum af waaraan hij jaren had gevijld en geschaafd.” Daarmee heeft hij die voorstelling zelf al uitermate helder en beknopt gegeven, en kunnen wij ons buigen over de vraag: wat hebben wij hier aan onze fietsbel hangen?
Een nieuwe Nederlandstalige stem, dus, die zijn voeten opzichtig in de sporen van de jaren negentig-voorgangers drukt. Her en der horen we een vleugje van het oude Noordkaap, maar vooral hebben we veel aan Frank Vander linden moeten denken. Thijssen heeft een frasering die bij die van de Oppermens aanleunt, bijvoorbeeld in de strofes van “Deze winter droom ik”. De Antwerpenaar brengt het echter met een gepolijst laagje Herman Teirlinck waardoor zijn debuut bij momenten gaat lijden aan kleinkunstigheid. Het was lang geleden dat we de “a” nog eens zo netjes gearticuleerd hoorden — Luc Appermont-style — en zoveel properheid wringt. “Een huis waar het niet vuil is, daar wordt niet geleefd”; dat gevoel. Soms stoort het, soms is de mantel der liefde groot genoeg. Dan gaat de warme ballad “Als de twijfel” toch gloeien, ondanks dat knullig gezongen begin.
Want laat er geen twijfel over bestaan: Thijssen kan een song schrijven. Met goed volk op bas en drum als Mario Goossens, Dirk Cant (Vive La Fête) en Wladimir Geels (Noordkaap), zit het op ritmisch vlak perfect. De zanger laat zijn gitaar aardig ronken in het ongetwijfeld erg goed bedoelde, maar tekstueel onhandige “Hou je hoofd recht” of de potige rocker “Nieuwe kleren”. “Maandagochtend” is een warme single die mooi openbloeit.
Het mooiste zit uiteindelijk in de staart. “Ik wil je niet kwijt” croont de zanger, en het is een van zijn mooiste melodieën van de plaat. De tekst is er één van schuld en boete, al is het niet helemaal van harte: “Ik maakte fouten, maar jij ook.” Tss. Ach wat, dat is zaak voor de ex van dienst, wij houden er een refrein aan over dat zich dag in, dag uit opdringt, maar welkom is. De strijkers die hij kwansuis mee de studio inloodste, geven het geheel een zwierige draai.
En zo heeft Thijssen een debuut beet. Eentje dat zich dwars op de tijdsgeest heeft geparkeerd, maar net door dat koppig vasthouden aan een verlopen klankbeeld charmeert. De Mens heeft vast genoeg fans om er een paar met deze man te delen.
