Het was een opvallend debuut waarmee Marlon Williams een paar jaar geleden uitpakte. Dit tweede album is de logische vervolgstap waarop de invloeden die eerder al aanwezig waren verder worden uitgewerkt.
Toen de uit Nieuw Zeeland afkomstige, maar al jaren in het Australische Melbourne residerende Marlon Williams in 2015 zijn eerste titelloze album uitbracht werd zijn muziek gemakshalve in het rootsvakje gestopt. Al was dit niet geheel terecht want in zijn muziek waren er evengoed invloeden te onderkennen die varieerden van jaren ‘50 rock ‘n’ roll, naast de meer gebruikelijke country- en folk. Voor dit nieuwe album trok hij samen met zijn begeleidingsband The Yarra Benders naar Noord-Californië om daar in de Panoramic Studios — dezelfde studio waar Calexico hun meest recente album opnamen — het vervolg op dat met lovende recensies onthaalde debuut op te nemen.
Had Marlon Williams eerst moeite om nummers te schrijven voor zijn tweede album, dan zorgde het op de klippen lopen van zijn jarenlange relatie met landgenote Aldous Harding voor een kentering. Plots liep het schrijfproces voor Williams wel vlot. Zoals zoveel muzikanten voor hem bleek een gebroken hart een ideale inspiratiebron. In het begin van het album lijkt alles nog koek en ei (“Come To Me”), maar al spoedig leuren liefdesverdriet (“Love Is A Terrible Thing”), onbegrip (“What”s Chasing You”) en verbittering (“The Fire Of Love”) om de hoek. De liefde mag dan wel voorbij zijn, in “Can I Call You” vraagt Williams zich nog altijd af wat de ex-geliefde nu, wanneer hij er niet meer bij kan zijn, zo allemaal doet. Al richt Williams tegen het einde van het album alweer de rug en kijkt hij recht voor zich uit de toekomst met vertrouwen tegemoet. Want de liefde overwint uiteindelijk.
Ondertussen drijft Williams op Make Way For Love nog verder af van de rootsmuziek. Slechts af en toe schemert er nog wat country door. “I Know A Jeweller” is zowat het enige resterende nummer dat met wat goede wil onder die noemer kan gecatalogeerd worden. Maar op andere momenten leunt de muziek dichter aan bij Nick Drake (“Can I Call You”) of het vroege solowerk van Scott Walker (“I Didn’t Make A Plan”).
De muziek op dit album is vaak opulent, zonder echt over te slaan naar kitsch. Regelmatig zijn er nummers die klein en ingetogen beginnen (“Come To Me”, “Beautiful Dress”) maar waar langzaamaan steeds meer instrumenten binnen sluipen, zonder echter in overdaad te vervallen. Dat wordt nergens beter geïllustreerd dan op de orkestrale sixties-pop van “Nobody Get What They Want Anymore”. Het is knap hoe Williams mooi aan de juiste kant van de goede smaak blijft en het geheel niet laat ontsporen in een mierzoete powerballad. Saillant detail: de achtergrondzang op dit nummer wordt verzorgd door zijn ex-vriendin Aldous Harding. Al kan het ook ongedwongen en op een drafje: “Party Boy” klinkt vrolijk en zorgt voor wat contrast tussen de over het algemeen rustige nummers op dit album.
Afsluiter “Make Way For Love” is doo wop op valium, waarbij Williams klinkt als een crooner in een nachtclub. Een nummer dat zich ergens tussen Roy Orbison en Frank Sinatra ophoudt. Tegen dan is het duidelijk: Marlon Williams is het soort artiest dat niet voor een gat te vangen is. Was zijn titelloze debuut nog een album van een zoekende, maar veelbelovende artiest, dan is deze Make Way For Love nog een stap vooruit. Maar in dat rootsvakje hoort hij ondertussen niet meer thuis. Al zal niemand daar om malen.
Op 11 april treedt Marlon Williams op in de AB Club.
