Fris, gevarieerd maar een beetje on(be)grijpbaar. Resurgam breng een oogst aan muzikale invloeden, maar het Fink-fenomeen blijkt steeds moeilijker te bevatten.
Kan er sprake zijn van een wederopstanding wanneer een artiest nooit van het toneel is verdwenen? Er is niet meteen een teken dat de Brit op een laagje pitje zit. Resurgam volgt in sneltempo op Horizontalism (2015) en het zijsprongetje getiteld Fink’s Sunday Night Blues Club (2017) – waarvan meerdere volumes zullen verschijnen. Daarenboven lijkt Fink’s met R’COUP’D (een sub-label bij Nina Tune) zijn eigen creatieve uitlaat binnen het elektronische geweld van het moederhuis gevonden te hebben.
Hoe zit het dan met de wederopstanding? Misschien valt die als een muzikale boodschap op te vakken. Het titelnummer van Resurgam staat volledig in het teken van het herrijzen (‘’I will rise up’’) maar op vormelijk vlak lijken oude ingrediënten wederom aanwezig: minimalistische folkmuziek en een vleugje elektronica. In 2014 vroeg collega (tdm) zich af hoe het verder moest, richting grootser geluid of groter publiek. Anno 2017 is er niet echt sprake van een heldere keuze, al heeft Fink met Resurgam een aardig parcours langs verschillende genres uitgestippeld. Titelnummer ‘’Resurgam’’ is een langgerekt nummer, met een geleidelijke opbouw en sferische repetitieve motieven op gitaar en slagwerk. Fink dipt daarmee een teen in een teen in de woelige wateren van de fusion (de slotminuten zouden zich als een vis in het water thuis voelen op In A Silent Way van Miles Davis). ‘’Day 22’’ zoekt het eerder in de groove van D’Angelo en de jaren negentig, met abrupte zangfragmenten en een schrapend gitaargeluid. Eventjes leunt het refrein op gospel zonder in het genre te verdrinken. Een brutale exodus is de welgekozen kers op de taart.
In tegenstelling tot Fink’s vroege werk, valt Resurgam genre-matig moeilijk te catalogiseren. Hoewel er een atmosferische thematiek doorheen het album waait, zijn er meerdere knipogen naar verscheidene genres. Slechts hier en daar is er voor minimalistische folk gekozen — het aardige ‘’Not Everything Was Better in the Past’’ — terwijl het gros van de nummers zich door middel van een complexe spanningsboog laat ontwikkelen. ‘’Cracks Appear’’ is hier het modelexemplaar: ondanks het hoge pop-gehalte, verraadt de veelledige structuur met verzen, brug en chorus een artist die zich beheerst weet op te stellen. Geduld is voor Fink een schone zaak. Een klein beetje spielerei ontwikkelt zich tot een prikkelende dynamiek bij ‘’The Determined Cut’’, een welgekozen appèl in het midden van het album dat ons even op het verkeerde been zet.
Het enige wat bij Resurgam uitblijft, is een rechtlijnig antwoord op de oorspronkelijke vraag. Fink blijft zuinig in het rondstrooien van aanwijzingen naar enige wederopstanding. Bij ‘’This Isnt a Mistake’’ heeft de artiest bewust een gesproken fragment behouden dat over het productieproces handelt maar ons niet veel wijzer maakt over ’s mans innerlijke drijfveren. De compositie zelf plaatst zich in dezelfde teneur als de Britse rapper Ghostpoet; intussen blijft het puzzelen naar antwoorden in hermetische teksten — even wazig als de cover van het album. Afstand en onthechting komen nog duidelijker naar voren, wanneer Resurgam het einde nadert. Tijdens ‘’Covering Your Tracks’’ lijkt de initiële warmte weggedeemsterd, wat overblijft is een schimmig industrieel geluid. Net wanneer we besluiten genoeg te hebben gehoord, tovert Fink nog een verrassing uit z’n hoed met het toegankelijk klinkende ‘’There’s Just Something About You’’. Een kruising tussen de Beatles en de blues rock van Led Zeppelin — if that makes sense — die op het einde alles samenbrengt.
Met Resurgam bewijst Fink allesbehalve een uitgezongen lied te zijn. In een ver verleden zwoer Fin Greenall voorgoed elektronische muziek af, om zich op minimalistische folk toe leggen. Stelselmatig kwam het elektronische terug opdraven, tot Fink zich iets te regelmatig aan atmosferische draperie ging bezinnen. Resurgam brengt daarmee een fijne correctie aan, eentje die de klepel in het midden houdt. Is er dan toch sprake van een herrijzenis?
