Vier jaar geleden was het debuut van Haim een van de meest frisse popplaten die in lange tijd waren verschenen, en dat is het de afgelopen vier jaar ook gebleven. Op Days Are Gone werd de spontane bravoure van de drie zussen aan nog spontanere branie gekoppeld. Maar dan sloeg het ergst mogelijke toe: verkramping. En die laat zich helaas horen op hun tweede plaat, al proberen ze het nog zo hard te verdoezelen. Te hard, dan weer.
Eerst het goede nieuws: als fris popsnoepje zijn ze niet opgeslorpt door de dark side of the Force, zoals dat met beginnende, goed scorende popacts pleegt te gebeuren. Hun sound is intact ingebleven, ondanks muzikaal geflirt met Calvin Harris, een hechte vriendschapsband met Taylor Swift en Danielle die al eens mee drumde met The Killers. Met zulke referenties kan het aardig fout lopen.
Maar dat doet het niet. Ze zijn geen voer voor de Dance Hall op Pukkelpop geworden. Oef. Hun uitstékende sound — pop uit de jaren zeventig (Fleetwood Mac), tachtig (Michael Jackson, synthpop tout court), negentig (de r&b van TLC et les autres) in de blender gegooid met hedendaagse ritmes en klanken — blijft overeind. Alleen laten de songs het te vaak afweten. Aan tekstuele inhoud echter geen gebrek: de weg naar succes kan al eens geplaveid liggen met hartzeer. De drie zussen hebben er op relationeel gebied een zootje van gemaakt en laten maken de afgelopen jaren. Geen wonder wellicht dat het daarom klikte met Taylor Swift, van wie albums ook meer een relatiekerkhof zijn dan een verzameling songs.
Nee, het probleem zit ‘m in het gebrek aan sterke melodieën, refreinen, angels, weerhaken. En laat dat net de essentie van de beste popmuziek zijn — en van het gros van debuut Days Are Gone. Uitzondering op die regel is, wellicht niet toevallig, eerste single “I Want You Back”, dat van hetzelfde klatergoud gesmeed is als eerdere singles “Falling”, “The Wire” en “Forever”. Weemoedige strofes worden getroost door een huppelend refrein, het spel met klanken en ritmes uit de afgelopen drie decennia wordt perfect gespeeld. Het blijkt na meer dan een handvol beluisteringen nog steeds een van de enige nummers te zijn die echt blijven hangen.
En dan zit je met een probleem, want de beste pop nestelt zich na amper een paar luisterbeurten in hoofd én hart. Zowaar de helft van Something To Tell You klinkt als schrapen op de bodem naar een instant pakkende melodie die er uiteindelijk niet te vinden is. Die gaten worden dan opgevuld met snuifjes percussie, vocale effectjes, een synthlijn waar de weg aan wordt gevraagd, maar het zijn allemaal wegomleggingen die de song niet op de juiste bestemming brengen.
Stuurloosheid dus. “Something To Tell You” en “You Never Knew” beginnen veelbelovend (respectievelijk vintage 80’s pop en dito Fleetwood Mac), maar halverwege weet niemand écht wat er mee aan te vangen. In “Ready For You” gaat het licht even schijnen met een bloedmooie brug, maar die lijkt nergens aan te komen. De voortjakkerende drums kunnen het struikelende refrein ook niet redden. Dieptepunt is “Kept Me Crying”, dat klinkt als een soort jamsessie die in het midden van de writer’s block opgenomen werd, inclusief gatlelijke gitaarsolo aan het einde.
Niet in dat bedje ziek zijn “Nothing’s Wrong” en “Little Of Your Love”, die wél een klaterend refrein met mooie harmonieuze zanglijnen en aanstekelijke kreetjes kennen. Vintage Haim. De aangename verrassing zit ‘m echter vooral in de staart, wanneer Haim al eens aan haar mogelijke toekomst snuffelt. “Walking Away” is uitgespaarde r&b, waarin de drie zussen met elkaar in dialoog gaan. De eerste song die recht op haar doel afgaat, en dat bijgevolg niet mist. Op “Right Now” durft het trio schaamteloos de meest cheesy kantjes van hun geluid te exploiteren, tot ontregelende klanken de song afbranden en zachtjes weer opbouwen. De zalvende zang van de zussen doet de rest. Net als op het al even uitgebeende slotnummer “Night So Long”, dat het credo “less is more” onderschrijft.
En maakt daarmee het punt: een goede song heeft net als een geïnspireerd Haim geen spielerei nodig. Laat het daar op Something To Tell You helaas net te veel aan ontbreken. Het zal moeilijk worden voor de drie zussen om aandacht te krijgen van het verwende pop- en hiphoppubliek, dat de afgelopen jaren andere rolmodellen aan de borst heeft gedrukt die net als Haim de platencollectie van hun ouders mengen met de eigen hedendaagse invloeden. Mede onder invloed van Haim, dat dan weer wel. Benieuwd of Haim dit live met hun rotaanstekelijke ongedwongenheid wél goed kan maken. Het zal nodig zijn.
