Zondag 9 juli
Al weken uitverkocht. Dat gebeurt er wanneer een grand dame naar Gent Jazz afzakt. Gelukkig kwam het publiek niet alleen voor haar, en mochten de andere gezelschappen ook op heel wat applaus en bijval rekenen.
De tiende verjaardag van Labtrio mag gevierd worden. Nog steeds jonge honden, maar Anneleen Boehme, Bram De Looze en Lander Gyselinck zijn geen bleu-kes meer in de jazzwereld. Op “Nature City” goochelen ze met soundscapes en dromerige sferen. Dit concept overbrengen naar de mainstage op Gent Jazz, en dan nog op een onchristelijk uur — want wie zit er nu om half 2 op een zondagmiddag al in een hete tent? — is geen sinecure, maar ze slagen er wonderwel in.
Ook al zitten er al zeker 150 man in de tent, het lijkt wel alsof het trio voor de spreekwoordelijke 5 man en een paardenkop speelt. Het feit dat het aanwezige publiek al doodbraaf in zijn toegewezen compartiment gaat zitten, komt zeker niet ten goede aan de sfeer. Maar de 3 laten het niet aan hun hart komen. Ingetogen en met veel enthousiasme kwijten ze zich van hun taak: hun eigen ding doen. We bewonderen hun moed en concentratievermogen. De muziek van deze middag klinkt bijwijlen weemoedig en past wonderwel bij deze zonnige zondagnamiddag.
Op een drafje naar de Garden Stage, waar Yves Peeters vandaag de plak zwaait: eerst treedt hij 3 keer aan met zijn Yves Peeters Gumbo, om de avond in de Bijloke af te sluiten met het brassband-collectief Kleptomatics.
In 2015 maakte Yves Peeters een droom waar: een project op poten zetten met muziek over en rond orkaan Katrina en haar verwoestende kracht in New Orleans. Enkele personeelswisselingen later lijkt het collectief nu zijn vaste bezetting te hebben gevonden: naast Yves Peeters op drum bestaat de band uit Nicolas Kummert op saxofoon, Dré Peremans op trompet, Axel Gillian op bas, Bruce James op keyboard en zang, en François Vaiana als hoofdzanger en hoofdleverancier van de teksten. Gedurende 3 korte sets trakteren ze het talrijk opgekomen publiek op jazzy, bluesy en soulvolle muziek.
We hebben dit collectief al enkele keren aan het werk gezien, en het valt op hoezeer de muzikanten elkaar gevonden hebben: Vaiana houdt zich steeds minder vast aan strakke en technisch gestructureerde zanglijnen en zingt vanuit de buik en het gevoel. Wat onder andere in “Water Is Rising” voor een intens moment zorgt, samen met Kummert en Peremans. Ook Bruce James zingt meermaals de pannen van het dak; het is hartverwarmend te horen dat het publiek zijn korrelige en soulvolle manier van zingen zeer apprecieert.
Maar toch nog even terug naar de Mainstage, waar het Omer Avital Quintet al volop van jetje aan het geven is. Of moeten we zeggen: eindeloos lange nummers aan het spelen is. Ieder lid van het quintet krijgt de tijd en ruimte om zijn eigen ding te doen, en ook al levert dat intieme momenten op, de nummers duren ons inziens toch net iets te lang. De tent is ondertussen al meer dan half gevuld, maar toch komt er zelden meer dan een hartelijk applaus na elk nummer. De muziek van Avital is intiem en werkt verstillend, en het is maar de vraag of die wel past in dit kader. Het doet echter niets af aan de kwaliteit van de muzikanten, die duidelijk talentvol en beslagen zijn in wat ze doen. Maar Avitals mengeling van Midden-Oosterse klanken met Westerse melodieën blijft niet hangen.
Na alweer een Gumbootje in de Garden stage stormen we naar de andere kant van het terrein, om 2 jolige Fransen aan het werk te zien. Vincent Peirani op accordeon en Emile Parisien op saxofoon verenigen met hun instrumenten verschillende werelden. Het werkt aanstekelijk en opwindend. Het is duidelijk jazzy, maar dan van een lichtvoetigheid die op de dansvoeten werkt. Het soort muziek waardoor je op het tipje van je stoel gaat zitten en wil heen en weer wippen van enthousiasme.
Zo is er bijvoorbeeld “Schubertauster”, dat swingt en wringt en zou gaan over Schubert en over… oesters. Grappig, maar het werkt. Maar evengoed schakelen ze een paar versnellingen lager, met een trage wals, “3 temps pour Michel P”, opgedragen aan Michel Portal. Dat beide heren fan zijn van Sidney Bechet was ook te horen: hun versies van “Egyptian Fantasy” en “Song of the Medina” vielen zeer in de smaak van het publiek. Een perfecte opwarmer voor de hoofdschotel van vandaag.
Moeten we Norah Jones echt nog aan u voorstellen? Ze wordt de grande dame van de jazz genoemd, en zij, zij alleen was de reden waarom deze festivaldag al weken hopeloos uitverkocht was.
38 is ze ondertussen, en ze heeft heel wat muzikale en emotionele watertjes doorzwommen. Jones heeft net een nieuw album uit, “Day Breaks”, en haar set bestaat voor een groot stuk uit dat nieuwe werk. Of dat de reden is waarom het publiek niet echt wildenthousiast wordt bij het zien en horen van hun idool, weten we niet, maar feit is dat het in de tent heel erg stil is. Genieten ze van de subtiele pianoklanken? Van Jones’ diepe en donkere stem, nog steeds haar grootste troef?
Feit is dat pas bij “Don’t Know Why” en “Come Away With Me” als bisnummer het publiek eindelijk enthousiast wordt. Eerlijk gezegd, het lag niet aan hen: Norah Jones mag dan wel een fantastische zangeres zijn, die mooie klanken getoverd krijgt uit een piano, maar haar muziek beklijft niet. En haar begeleidingsband bestaat uit getalenteerde en professionele muzikanten, maar waar was de passie, de inleving? Waar was het kippenvel?
Dat vonden we gelukkig terug in de Gardenstage, waar de Kleptomatics er swingend invlogen. Yves Peeters verzamelde voor dit project een heuse brassband rondom hem met saxofoon, trombone, tuba en trompet. De muzikanten zijn geen groentjes, ze verdienden hun sporen onder andere bij Flat Earth Society en Nordmann, en dat is er aan te horen. De Kleptomatics brengen een dansbare mix van jazz en funk, en laten zich goed gaan. Het publiek was duidelijk toe aan wat swing en uptempo muziek, want het was drummen om nog een vrij plaatsje te vinden in de tent. Het redelijk vroege uur en het mooie weer zullen er ook wel iets mee te maken gehad hebben, maar er bestaat geen twijfel over dat de Kleptomatics hun plaats verdienden op dit podium.
En zo zit deel 1 van Gent Jazz er alweer op. Vanaf donderdag gaan we bij enola alweer op zwier, en mag u verhalen verwachten over Kamasi Washington, Pete – komt-ie-of-komt-ie-niet – Doherty, Einstürzende Neubauten, Hypochristmutreefuzz en nog vele anderen.
