Twintig jaar tranen en mascara; op de keper beschouwd klinkt het wat oneerbiedig, maar trouwe aanhangers van de band weten dat er geen betere manier bestaat om de weg tot nu toe samen te vatten. In het Antwerpse Sportpaleis gaf Placebo nog eens het beste van zichzelf: een avond herinneringen ophalen voor sommigen, een overbodig afscheidsconcert voor anderen.
Placebo is een band je die niet onberoerd laat. De laatste jaren hebben Brian Molko en Stefan Olsdal heel wat van hun pluimen verloren, maar dat houdt hen niet tegen om voor de zoveelste keer de wereld rond te trekken. Kwatongen durven beweren dat de band vrede lijkt te nemen met het feit dat het vet al even van de soep is en dat de huidige tour een goed verpakt excuus is om dan maar een laatste keer goed te cashen. Toegegeven; het wordt wat zielig om als veertiger te blijven dwepen met de puberale emoties die aan de basis liggen van de bands output, maar gelukkig doet dat niets af aan de puike prestatie die de Britten wisten neer te zetten in Antwerpen.
Het is dit jaar precies twee decennia geleden dat het debuutalbum van de band op de markt werd gebracht; geen kat die trouwens toen dacht dat de androgyne act van het toenmalige trio het dermate lang zou uithouden. De huidige reis rond de wereld gaat bovendien gepaard met een nieuw verzamelalbum dat haast integraal wordt gespeeld; van “36 Degrees” tot “Loud Like Love”, fans van elk album worden meer dan voldoende gepaaid. Voor het eerst in eeuwen openen de Britse genderbenders met “Pure Morning”; de song die de weg plaveide naar een internationale carrière, maar ook “Nancy Boy”, “Protect Me From What I Want” en “Without You I’m Nothing — nummers waarvan de band al jaren openlijk aangeeft er live liever geen aandacht aan te besteden — passeren de revue; de boodschap lijkt dan ook meer dan duidelijk: vandaag mag het net dat ietsje meer zijn.
In de betonnen hel van Antwerpen klonk Molko’s schelle stem eens zo nasaal, maar dat mag de pret niet drukken; vervelend wordt het wel wanneer de man zijn bindteksten net dat tikkeltje te lang duren. Die lofbetuigingen aan het Belgische publiek en dat intermezzootje rond het belang van kunnen dansen op verjaardagsfeestjes zijn allemaal leuk, maar uiteindelijk wil je die gitaren gewoon horen gieren. Wanneer Molko dan ook nog eens uitgebreid handjeklap gaat spelen met de eerste rij verdwijnt de fut al snel uit het optreden.
Gelukkig gaat het tempo met “For What It’s Worth”, “Slave To The Wage” en “The Bitter End” weer pijlsnel omhoog en krijg je ook effectief de kans om te dansen. Na twee toegiften is het wel goed geweest; “Running Up That Hill” is het laatste wapenfeit dat het publiek in Antwerpen meekrijgt; niet de gedroomde afsluiter, eerder opnieuw een van die nummers die je niet al te vaak live zal horen.
Zou dit de laatste keer geweest zijn dat Placebo te zien was op een Belgisch podium? Laten we toch maar even afwachten wat de festivalzomer brengt.
