Ontdekt door Jonathan Rado van Foxygen. Vergeleken met iedereen van The Beatles tot Lou Reed. Dezelfde vrijzinnigheid toegedicht als — no kidding — Robert Mapplethorpe. We hebben doorgaans minder van de pot gerukte accolades nodig om een beginnende band met argusogen te bekijken. Maar vergis u niet. Ondanks alle hype is The Lemon Twigs een in de gaten te houden duo.
En The Lemon Twigs, dat zijn de gebroeders Brian en Michael D’Adarrio. Stammend uit een muzikantengezin, werd hen een voorliefde voor The Beatles en The Beach Boys met de paplepel ingegeven. De legende wil zelfs dat ze “I Want To Hold Your Hand” konden zingen voor ze goed en wel zindelijk waren. De marketingmachine rond deze broers is duidelijk niet vies van een beetje grootspraak, maar dat ze bákken talent hebben is zeker. Michael (17) is in de eerste plaats (een uitstekende) drummer maar kan ook met gitaar, bas en piano overweg. Brian (19) kan zowat elk snaar- of blaasinstrument bespelen dat hij in zijn handen krijgt. Daarbovenop blijken Britse rhythm ‘n’ blues, powerpop en beatmuziek uit de vroege jaren zestig hun belangrijkste invloeden. Deze optelsom van begaafdheid en fijnbesnaarde muziekkennis maakt dat The Lemon Twigs op debuut Do Hollywood een detaillistische variëteit aan melodieën weet aan te brengen.
Door een exuberante instrumentatie te gebruiken, hebben de broers D’Addario weinig gemeen met de typische hedendaagse tienerband die vuige, rebellerende drie-akkoorden-rock speelt. Het kostte hen zes maanden om de arrangementen te schrijven, laag na laag te overdubben en alles te finetunen. Een tegenwoordig apart aandoende en ambitieuze aanpak die er weinig twijfel over laat bestaan dat de Twigs hoog mikken. In “I Wanna Prove To You”, het openingsnummer, schuilt dan ook de intentieverklaring van dit project. Ook de gebruikte referenties als de Fab Four en Brian Wilson vallen binnen de ambities te kaderen.
Nochtans is Do Hollywood meer schatplichtig aan songwriters als Ray Davies en Alex Chilton. Zo doet een nummer als “Those Days Are Comin’ Soon” onwillekeurig terugdenken aan het carnavaleske van The Kinks. De marcherende drums en de hysterische Hammond roepen beelden van paardenmolens en dansmariekes op. Vooruitgeschoven single “These Words” is nu al berucht door de knettergekke xylofoon solo (inderdaad ja, xylofoon!) en de toonwisselingen in “Haroomata” zijn breinbrekend complex. Er gebeurt veel tegelijkertijd, maar het is niet allemaal hoempa-hoempa en technisch vertoon. Wanneer het tempo zakt en de mood intiemer wordt zijn de Twigs misschien nog innemender. “Frank” bevat dezelfde geperfectioneerde zachtheid die Philly Sound grootheden als The Delfonics introduceerden, met nadruk op het arrangement en een gedowntunede zang. Ook een powerpop ballad als “As Long As We’re Together” is tegelijkertijd weelderig en mild zonder in klefheid te vervallen. De wisselwerking tussen less is more tederheid en ongebreidelde bombast zorgt voor een nooit vervelende variatie en gelaagdheid.
Do Hollywood is een barok amalgaam aan genres en klankkleuren dat de vraag meermaals doet opdoemen: hoe kunnen zo’n broekies zo’n arsenaal songs schrijven? Luisterbeurt na luisterbeurt ontwaren zich meer nuances en wordt de rit interessanter. Bovenal hebben de melodieën de gave om zich in je hoofd te nestelen. In de popwereld is het nooit zeker, maar dit debuut voorspelt voor de D’Addario broertjes een behoorlijk (citroen)kleurige toekomst.
The Lemon Twigs spelen op 25 november in Botanique.
