9 september was de dag dat de nieuwe van Nick Cave middels een grootschalige promocampagne aan de man gebracht werd. Het was echter ook de dag dat de derde King Champion Sounds het daglicht zag, en ook dat was een moment dat al langer aangekruist stond in onze agenda. Als debuutplaat Different Drummer (2013) en opvolger Songs For The Golden Hour (2014) al uitblonken in eclecticisme, dan wordt nu nog een tandje bijgestoken met To Awake In That Heaven Of Freedom, een voluptueuze dubbelaar die je alle hoeken van de kamer laat zien.
Op hun derde plaat trekken voorman/producer Ajay Saggar en de zijnen werkelijk alle registers open: het album bevat 17 songs (met nog eens twee extra voor de cd en digitale versie), waardoor de totale lengte over de 70 minuten gaat, maar de plaat is ook stilistisch en productioneel nog een stapje eclectischer dan zijn voorgangers. Bovenop de bekende gitaren (van Saggar en Danielle Eden Johnson), ritmesectie en blazers krijg je immers nog een galerie aan instrumenten (piano, orgel, harmonium, melodica, strijkers, xylofoon), elektronica, effecten en field recordings, terwijl nog altijd uitgepakt wordt met een gekruide mix van postpunk, dub, kraut, psychedelica, Afrikaanse invloeden, tape-experimenten, improvisatie, hiphop, soulpop, Madchester-nevelen en meer. Kortom: de lat wordt hoog gelegd door de zevenkoppige band en een klein bataljon gasten.
Het openingstrio volstaat eigenlijk al als visitekaartje om de reikwijdte van het album uit de doeken te doen. “Mice Rats Roaches” is een rollende groove zoals we die kennen van de voorgangers: een eindeloos wentelend ritme, uitwaaierende gitaren, de kloek stuwende bas van Heffernan (die bovendien ook tekende voor het knappe artwork en een indrukwekkende reeks videoclips) en daarop dan nog het blaaswerk van Ditmer Weertman (sax, klarinet) en Chris Moerland (trombone, tuba) en de gedeclameerde voordracht van G.w. Sok. Een hypnotiserend blok, waar na verloop van tijd dan het gitaargeluid in opduikt van Saggars oude vriend J. Mascis (Trivial Pursuit-momentje: Saggar is de jongen die helemaal vooral in de “Freak Scene”-clip onder de tondeuse belandt), die het boeltje mee komt helpen openscheuren met extatisch gierend snarenwerk.
“What I Mean” zoekt het vervolgens tussen psychedelische wereldmuziek met zwalpende strijkers, een lome dubbas, en raps die afgevuurd worden door Johannes Van De Weert en Sok, terwijl er zich op de achtergrond allerlei toestanden afspelen. Het ene moment heeft het iets van jazzy hiphop, even later lijkt het alsof The Happy Mondays staan te jammen met Augustus Pablo. Om het nog wat verwarrender te maken, is “Smallest Tribe of The World” vervolgens een soort soundcape met lyrisch gitaargetokkel van folkmeester Alasdair Roberts, terwijl de tekst van Vasko Atanasovski voorgedragen wordt door een andere oude bekende, Mike Watt. Ergens zit er ook nog Ab Baars in verborgen. En dat is nog maar het openingstrio.
Daarna zoekt én vindt het album een wankel evenwicht tussen songs die de koers van de vorige albums min of meer verder zetten (“That *#$! Bus Again”, “Story Stuck”,…), kortere tussenstukken waarin vooral Saggar de experimentalist zich volledig kan laten gaan met noise, loops en samples, en een handvol bonte songs die alweer wat nieuwe stijlen en geluiden introduceren. Een huiveringwekkend voorbeeld is het lange “Last Night We Saw A p.o.l.t.e.r.g.e.i.s.t.”, waarin een hoofdrol weggelegd is voor gitarist Tom Carter (Charalambides). Aan het andere uiteinde passeren het etherisch zwevende “Osorio 1.2.3.” en de stukjes waarin Ab Baars samen gezet wordt met de jonge Mees Siderius. En dan zijn er o.m. nog “A Foggy Day In Rotterdam” en “Point Blank”, die elk op hun manier de sound van de band verder verrijken/uitdiepen.
To Awake In That Heaven Of Freedom is een album waar ze in het Engels de term ‘a sprawling mess’ voor uitgevonden hebben. Iets als een weldadig zootje dat alle kanten uitschiet, een ratjetoe van stijlen en geluiden. Voor wie het graag allemaal compact, clean en overzichtelijk heeft, kan deze minimarathon dan ook een beproeving zijn. Maar kijk: ze gebruikten dat label ook voor legendarische dubbelalbums als Zen Arcade of Double Nickels On The Dime, platen waarop de respectievelijke bands de poorten van hun creativiteit ook helemaal opengooiden. Of het album ooit de status van die platen zal bereiken valt nog af te wachten, maar dat het gemaakt is in die gulle geest, is wel al duidelijk. Dit wordt ongetwijfeld een van de opmerkelijkste platen van 2016.
De band vertrekt deze week op tour en passeert twee keer in België. Op 29/9 spelen ze in Het Bos met nog wat goed volk erbij op de affiche. Twee dagen later, op 1/10, speelt de band in de N9 (Eeklo). Opnieuw met goed volk, en Saggar zal er bovendien ook zijn nieuwe duo Deutsche Ashram voorstellen.