Pas negentien was de frêle Julien Baker toen haar solodebuut enkele weken geleden uit kwam. Met teksten over zelfdestructie, slecht verteerde relaties en andere miserie dreigt de dagboekbanaliteit om de hoek, maar Baker maakt er een goudeerlijke en erg mooie plaat over.
Toen ze Memphis verliet voor Knoxville om er aan de universiteit te gaan studeren, liet Julien Baker niet alleen haar vrienden achter, maar ook haar band Forrister. Uit eenzaamheid sloot ze zich iedere avond tot laat in de nacht op in de musiceerhokjes van de muziekcampus, om er nummers te schrijven die ze niet kwijt kon in het repertoire van het punkgroepje. Van een verschil gesproken: Sprained Ankle is een intieme en open singer-songwriterplaat geworden, met een stem die alleen het gezelschap verdraagt van sober gitaarspel.
Wat we nu vertellen klinkt natuurlijk wel heel erg als een klassieke en goedkope omschrijving van het genre: waarom overstijgt deze artieste dan de van de productieband rollende getormenteerde zielen die een trimester gitaarles gevolgd hebben? Dat is natuurlijk smaken en kleuren, maar bij Julien Baker is er vanaf de eerste noten een ontwapenende eerlijkheid en openheid: “You’d ask me where I’ve been / Like I ask you where you are” klinkt het in “Blacktop”. Sprained Ankle is een zielig hoopje ellende, maar zo persoonlijk en spontaan dat het een voorrecht is om ernaar te mogen luisteren.
Want hoe kort haar leven nog maar is, Baker windt er geen doekjes om als ze zingt over zelfdestructie in “Brittle Boned” (“Cause I’m so good at hurting myself”) en “Go Home” (“There’s more whisky than blood in my veins / More tar than air in my lungs”), gestrande relaties in “Everybody Does” (“You’re gonna run / It’s alright, everybody does”) en “Something” (“Asking aloud why you leavin’? / But the pavement won’t answer me”) of wanneer ze zich tot God richt in “Rejoice” (“Asking why did you let them leave / And then make me stay”).
Het is pas helemaal aan het einde, in het nummer “Go Home”, waarin piano de gitaar vervangt, dat een voorzichtig straaltje hoop zich naar binnen weet te werken: “And I haven’t been taking my meds / so lock all the cabinets send me to bed / because I know you’re still worried / I’m gonna get scared again”. Het is niet veel, maar aan het einde van de rit is het meer dan een schouderklop en een kop koffie. De sample die je hoort, is trouwens de voorversterker die ‘Church Radio’ heeft opgepikt tijdens de opnames. True story. Er zijn er al voor minder in het klooster gegaan.
Maar hopelijk gebeurt dat niet, want als miserie zo mooi kan klinken, kunnen we niet anders dan hier dankbaar naar luisteren. Dan helpt Sprained Ankle niet alleen Julien Baker, maar kan iedereen er op zijn manier troost en energie uit halen. En dan is iemand die zo’n mooie plaat kan maken niet verloren, integendeel, dan moet het allemaal nog beginnen.
Sprained Ankle is officieel niet uitgebracht in onze contreien, maar op het internet is uw digitale versie natuurlijk slechts een klik verwijderd, via de site van 6131 Records. Of je kunt een sterk gelimiteerde vinyl voorbestellen en een kist vol goud aan verzendkosten betalen. Maar dan heb je wel iets om te aaien natuurlijk.
