Nu de mysteries rond Rodríguez en Burial min of meer opgeklaard zijn, kan de zoektocht naar een nieuwe enigmatische muziekheld met een opvallende biografie beginnen. Onze nominatie? Abul Mogard, wiens muzikale biografie leest als een poëtische arthousefilm.
Het verhaal gaat als volgt: quasi zijn hele volwassen leven werkte Abul Mogard in een metaalfabriek in thuisstad Belgrado. Toen hij een aantal jaar geleden op pensioen ging, voelde hij zich naar eigen zeggen verloren en besloot hij thuis de sonische omgeving van de fabriek te recreëren aan de hand van enkele Farfisaorgels en een zelf gebouwde modulaire synth. Klinkt te goed om waar te zijn? Is zijn Engels niet wat te foutloos voor een bejaarde Servische metaalarbeider? Lijkt die ene foto niet verdacht veel op uw bompa? Wie zal het zeggen? In elk geval is de muziek erg de moeite.
Het imago dat Mogard zich aanmeet, doet vermoeden dat de man aan een soort musique concrète of schrapende noise doet, maar in feite is dat maar gedeeltelijk waar. Grofborstelige texturen zijn alomtegenwoordig, maar daarbovenop injecteert Mogard een melodische lading die enorme diepgang verleent aan zijn composities. Recentste worp Circular Forms is wellicht al zijn beste plaat en weet eindeloos rollende textuurtapijten te kanaliseren in emotioneel opslorpende soundscapes.
Mogard wordt vooral opgepikt in kringen waar donkere ambient en drone stevig worden geapprecieerd, maar de muziek neigt in feite evenzeer richting de vroege experimenten van Tangerine Dream en Klaus Schulze als naar de moderne experimenten van Tim Hecker of Ben Frost. De totale nadruk op synthesizers speelt de krautrockvergelijking natuurlijk in de hand, maar ook de geduldige, haast tijdloze aanpak van Mogard is verwant aan het Duitse pionierswerk uit de jaren zeventig. Het boeiende daarbij is dat de man erin slaagt om die klassieke sound te updaten met texturen die je veeleer in hedendaagse productie verwacht.
Circular Forms bestaat uit vier tracks: drie relatief korte die een plaatkant beslaan en dan nog een mastodontische, traag rond zijn eigen as wentelende drone die de tweede plaatkant voor zijn rekening neemt. Van die drie kortere tracks is “Half Light Of Dawn” wellicht het hoogtepunt met zijn ijle harmonieën en emotioneel opslorpende getijdenwerking. Het lange “House On The River” is dan weer bijzonder spaarzaam en spacy gerief opgebouwd rond een gestaag plonkend ritme en tectonische verschuivingen. Muziek die je volledig transporteert naar sciencefictionterritorium waar niet het ruimteavontuur maar het psychologische effect van eenzaamheid en oneindigheid centraal staat. Eerder Tarkovsky’s Solaris dan Star Wars dus.
Is Mogard effectief een grijsaard die zijn pensioendagen vult met het maken van experimentele synthesizermuziek? Geen idee, maar het hele verhaal draagt wel bij tot de uitzonderlijke sfeer die de man opbouwt in zijn muzikaal universum. Circular Forms doet alvast hopen dat de man nog lang van zijn pensioen kan genieten om platen van dit kaliber te blijven uitbrengen.
