Josh Grahams muziek heeft altijd al gebruik gemaakt van atmosferische momenten, van geluid als
klanktextuur, maar terwijl dat bij andere/vorige bands beschouwd kon worden als een extra toevoeging
(weliswaar van de soort die soms het verschil maakte), staat dat atmosferische centraal in zijn nieuwe
project IIVII. Space ambient of, zoals hij het zelf noemt, ambient-fiction.
Als de naam van Graham valt, dan wordt er geluisterd. Hij richtte in het vorige decennium immers
Red Sparowes en Battle Of Mice (nog altijd een van de spannendste dingen die ooit in
postmetalregionen gebeurd zijn, als u het ons vraagt) op, staat nog altijd aan het roer van het
gelauwerde A Storm Of Light, en stond natuurlijk meer dan een decennium garant voor de live
visuals van Neurosis. Geen muziek daar, maar de man weet hoe hij een sfeer moet creëren,
dat staat vast. Het was dus uitkijken naar dit nieuwe soloproject, waarbij de nadruk ligt op
meanderende gitaren en analoge en digitale toetsengolven.
Eerst en vooral: vergeet die associaties van versmachtend onheil, van loodzware litanieën die
genadeloos inbeuken op het gemoed. Colony is zeker niet vrij van een duistere melancholie,
van momenten van verlatenheid en isolement, maar dit is geen oefening in gitzwarte dark
ambient. Zoals de kleurrijke hoes al duidelijk maakt, kan je Colony best beschouwen als
muzikale space travel, een ruimteprogramma dat exploreert met geduld en ernst, maar ook licht
toelaat, het vizier openhoudt voor kosmische ontdekkingen.
Opener “Signals From Home” is meteen een hoogtepunt. En sluit misschien ook het meest aan bij
een ontbeende, meanderende ambient-vorm. Zoemende klanken worden doorkruist door muzikale
windvlagen, subsonische pulsen, krakend metaal en vage stadsgeluiden zoals sirenes. Een
soundscape met een ademende openheid waarbij je zo beelden ziet opdoemen van ruimtecapsules
die hun zorgvuldig berekende koers verder zetten in een compleet stille omgeving. Open, harmonieus,
gaandeweg ook met een amper tastbare verlatenheid. Een mooie klanksculptuur.
Die onbestemde melancholie wordt opnieuw gebruikt in “Colliding Horizons”, een schouwspel
dat van op een afstand beschreven wordt, met iele en melancholische synths en spaarzaam ingezette
elektronicaflarden. Het gaat pas echt verschuiven met het tweeluik “Transmissions Illumine I-II”, dat
van start gaat met vervormde, onderschepte boodschappen, onregelmatige percussieslagen en
brommende klanken, maar gaandeweg ook nadrukkelijke strijkersamples die meer filmische en
aangedikte emotie toevoegen, net als dikke synthgolven, waardoor de soundscapes plots een
dramatisch gewicht krijgen. Hans Zimmer en Interstellar sluipen ineens binnen handbereik.
Maar Graham weet het allemaal mooi te doseren, zorgt ervoor dat die vijftig minuten voldoende
afwisseling kennen om op zichzelf te kunnen staan, door een onheilspellend getitelde track als “Back
Galaxy” niet te laten overhellen naar al te pompeuze ellende, even te flirten met elektropop en mooi
gebruik te maken van piano en klokkengelui. Vernieuwend is Colony daarom nog niet, maar het
is wel een album dat zich behendig begeeft tussen de werelden van ambient, drone en
ruimteverkenning. Een enkeltje richting Saturnus met een zitje naast het raampje.
IIVII is deze week vier keer live te zien: woensdag 16/9 in de Kinky
Star (Gent), 17/9 met Osman Arabi en Ashtoreth in Palazzo (Antwerpen), 18/9 met Sly & The
Family Drone en Lean Left in Magasin 4 (Brussel) en 20/9
op Incubate Festival (Tilburg).
