Er verschijnen tegenwoordig veel post-rockplaten, maar af en toe steekt er eens eentje
bovenuit. Dreamer van het Amerikaanse Pray For Sound is zo’n plaat.
Eigenlijk is het album sinds juli vorig jaar uit, maar het Belgische gespecialiseerde post-
rocklabel dunk!records laat ons nu kennismaken met deze beloftevolle band uit Boston. Volgens
de website van het label blijkt Pray For Sound vooral een aanrader voor fans van Mogwai,
Baroness en Explosions In The Sky, maar wij moesten na de luisterbeurten ook spontaan aan
Maybeshewill en God Is An Astronaut denken. Neem nu het derde nummer “Sonder”.
Daarin zitten zowel de catchy melodieën van de Engelse band als de met effecten
overladen gitaren van de Ierse post-rockgrootheid verscholen. Verderop de plaat zal je ook de
meer subtiele trekjes van de band ontdekken, daarvoor moet je echter wat geduld uitoefenen.
Pray For Sound kan je dus makkelijk in het vakje van cinematische post-rock stoppen. Ook
“Decayer”, dat uit de startblokken schiet met flitsende gitaren, staat voor keiharde, sfeervolle post-
rock, maar opnieuw komt de band op de proppen met een toegankelijke melodie, die ditmaal erg
aan Explosions In The Sky doet denken. Allesbehalve origineel, maar best wel genietbaar. Want
Pray For Sound is bij momenten hard en luchtig tegelijk.
Dat deze heren, zoals het goede post-rockers betaamt, graag prutsen met gitaareffecten en
pedalen, is over de hele plaat duidelijk te horen. Dreamer is namelijk enorm gelaagd. Ook
bij “Dreamer”, een intermezzo van anderhalve minuut, is dat zo. Bij “Conceiver” liggen de
referenties naar Explosions In The Sky (die hard/zacht-contrasten zijn uit duizenden herkenbaar)
er echter zo vingerdik op dat het nummer op een plaat van de Texanen zou passen.
Tot zover het minder verrassende deel van het album. Er werd ook duchtig geëxperimenteerd
(nou ja) met synth- en keyboardgeluiden, strijkers en vocalen — zowaar. Zo is opener “Sleeper” is
de perfecte dagdroommuziek. Het mooiste zit hem in de staart. Het ruim zes minuten durende
“Mourner” is een beetje meer gedurfd dankzij de etherische vocalen en dito toetsen. In
tegenstelling tot de andere nummers neigt dit nummer meer naar een subtiele versie van God Is
An Astronaut en, naar het einde toe, zelfs naar de melodische pracht van Sigur Rós. Zes minuten
lang escapisme troef dus. Afsluiter “Day Bringer” is onze persoonlijke favoriet omdat het volledig
afwijkt van de rest van de plaat. De bloedmooie elektronica kan fans van Boards Of Canada doen
wegdromen.
De belangrijkste verdienste van deze plaat? De nummers spreken meteen tot het hart.
Opmerkelijk: het achtste nummer is eigenlijk een 20 minuten durende commentaar over hoe de
songs tot stand gekomen en opgenomen werden. Best wel sympathiek, maar wij hadden
misschien wel een extra nummer in de stijl van “Day Bringer” willen horen. Pray For Sound heeft
blijkbaar nog niet buiten de Verenigde Staten gespeeld, misschien is het eens tijd om hen van over
de oceaan te halen. Tot op Dunk!festival volgend jaar?
