Alwéér een plaat van Mac DeMarco? Ons hoor je niet klagen. Op acht ijzersterke nummers klinkt onze slacker-rocker meer laidback dan ooit.
DeMarco, geboren in 1990, was nog maar van de middelbare schoolbanken of hij verhuisde al naar Vancouver om tussen 2009 en 2011 onder een andere naam vier lo-fiplaten uit te brengen. De Canadees bleek niet alleen een multi-instrumentalist te zijn, maar kon ook aardig met een camera overweg. De zelf in elkaar geknutselde psychedelische videoclips trokken al gauw de aandacht van de muzikale ontdekker, maar de nu 25-jarige zanger brak echt door met het album 2, waarmee hij voor het eerst zijn kwaliteiten als songschrijver én producer bewees. De plaat stond bol van zalig voortkabbelende nummers over de liefde voor sigaretten, de zoektocht naar een ideaal meisje en een heerlijk kokende moeder.
Amper een jaar na het fel bejubelde Salad Days en de hilarische documentaire Pepperoni Playboy heeft DeMarco weer eens acht nummers uit die in totaal afklokken op amper 23 minuten. Hij nam ze allemaal thuis op in Far Rockaway (Queens, New York) tussen enkele van zijn vele drukke tours door. Alles werd in een week geschreven en in anderhalve week opgenomen, il faut le faire. De sleazy indieheld maakte deze keer een album over een verloren of nooit gevonden geliefde. Een somber thema, maar nooit wordt Another One een sombere ervaring voor de luisteraar. Wel integendeel, het plaatje klinkt warm, nonchalant én stijlvol.
Vanaf openingsnummer “The Way You’d Love Her” tot de slotwoorden van “My House By The Water” lijkt het of je zweeft op een wietwolkje: zo luchtig en bedwelmend klinken de nummers. Het je m’en fous-gehalte is het hoogst op “Another One”. Wanneer DeMarco “Must be another one/Must be another one/Must be another one she love” zingt, wordt het duidelijk dat de muziek ook een bitterzoete bijsmaak kan hebben. Pour la petite histoire: het titelnummer is van DeMarco’s favorieten omdat hij het schreef op een synthesizer. Toch wel verrassend voor iemand die vooral met een gitaar geassocieerd wordt.
De vals pingelende gitaar blijft ook verder jengelen in “No Other Heart”, “Just To Put Me Down” en “A Heart Like Hers”. Vooral dat laatste nummer heeft een weergaloos refrein. Het is met maar liefst vier minuten meteen ook het langste nummer van de plaat. De prijs voor meest subtiele nummer gaat naar “I’ve Been Waiting For Her”, dat werd opgesmukt met gitaardeuntjes om duimen en vingers bij af te likken. Ook van het meer keyboard-gerichte “Without Me” word je tegelijk happy en melancholisch. Ook “My House By The Water” zweeft voort op ijle keys, maar DeMarco vond er niets beter op dan af te sluiten met een uitnodiging om bij hem een kop koffie te komen drinken. Bevreemdend en geniaal tegelijk.
Met Another One heeft DeMarco een logisch vervolg gebreid op Salad Days. Heel verrassend klinken de nummers niet en dat is ook niet erg. Van Mac DeMarco kan je namelijk nooit genoeg hebben. Hij is onze beste vriend op eenzame avonden én vrolijke festivaldagen. Maar laat hem eerst eens de AB doen vollopen. Hint! Hint!
