Even een snelle hap, hop, en weer verder. Op zijn nieuwe mixtape Five Easy Hot Dogs vertelt indierocker Mac Demarco het verhaal van zijn roadtrip dwars doorheen Amerika. Hij gebruikt hiervoor ideeën die onderweg zijn ontstaan en die hij snel in de auto heeft opgenomen. Helaas blijft het grotendeels bij ruwe bolsters van songs die nog niet echt tot wasdom gekomen zijn. Laten we hopen dat Mac uit de mooiste stukjes alsnog een prachtplaat kan puren en ons five haute dogs weet te serveren.
“I figured I’d just start driving, stay in motels or hotels or people’s houses or wherever I could sort out, record in these places too, and if something wasn’t working, I’d just keep on driving.”
We zijn begin vorig jaar en de Canadees-Amerikaanse indieheld Mac Demarco aanschouwt zijn lege agenda. Wat te doen, waar inspiratie te vinden? “Misschien moet ik maar gaan dolen. Laat de inspiratie maar mijn weg op komen”. Hij springt zijn – vermoedelijk – aftandse Toyota in en begint te rijden, dwars door Amerika. Zonder specifieke finish, waardoor elke tussenstop plots een bestemming op zich wordt. Het leest bijna als het begin van een great American novel.
Uiteindelijk zou de man karren van LA naar Utah. Een stevige trip, als u er even een aardrijkskundeboek op naslaat – ok, we zijn niet naïef, je zit op Google Maps, of niet soms? Een rondzwerving met enkele haltes die blijkbaar markant genoeg waren om ’s mans geniale brein aan het knetteren te brengen. En ere wie ere toekomt: de nummers zijn getiteld naar de plaatsen waar deze ontstonden, eenzelfde aanpak als op Beiruts Gulag Orkestar of Ben Harpers Winter Is For Lovers. Het idee benoemen aan de hand van zijn geboorteplaats, het zou ontnuchterend kunnen zijn in sommige gevallen. Wij willen niet weten hoeveel wereldhits er zijn ontstaan in de rayon met fijne vleeswaren.
Zodus, indrukken maar dat gaspedaal – alsook de opnameknop van de recorder. We beginnen met de eerste stop, “Gualala”. Lo-fi geluiden. Dat hadden we wel kunnen verwachten, gezien de opnamestudio-annex-rommelkoffer van een roestbak die al weken on the road is. Mac haalt zijn typische wat vals klinkende gitaargeluid boven, alsof hij de opnametape even in de microgolfoven heeft laten zweten, waarover een drumcomputertje op een half drafje sloft. Als de volledig in spinnenwebben gehulde zekeringkast van het goedkoop motelletje het toelaat, wordt ook een synth aangesloten die wat malle bliepjes aan het geheel toevoegt.
De plaat is volledig instrumentaal; laat het geluid maar het relaas van de zwerftocht vertellen. Zo blijven de nummers allemaal erg intiem, al wordt de keerzijde van het wieldop snel duidelijk: de meeste songs overstijgen amper hun hoge demogehalte door een gebrek aan variatie en diepte. Leuke ideetjes, dat wel, maar het roept niet echt een beeld van een machtige reis op – tenzij dan misschien van de eindeloosheid ervan: verveling, een zucht om drie uur ’s morgens bij alweer een falende airco, autopech. Wij zuchten dan ook lichtjes mee bij nummers als “Gualala 2”, “Edmonton 2”, “Vancouver 2” of “Victoria”.
Niet dat er enkel aangemodderd wordt; soms fonkelt de diamant diep binnen Mac – waarmee hij zelf zo worstelt, getuige de variabiliteit in zijn oeuvre en optredens – als vanouds. “Portland 2” is lekker funky, en ook de thuiskomst in geboorteland Canada stemt hem gelukkig, getuige de uptempo Bossa Nova-akkoordjes in “Vancouver”. Of neem het vreemd heupwiegende “Chicago”: het zou zo uit zijn geweldige begindagen van 2 of Salad Days kunnen komen. Please, Mac, werk die ideetjes wat verder uit, zing erbij over om het even wat, desnoods over aangebrande kaasschotels – het zou ons niets verbazen als dit effectief het geval zou blijken, en maak onze dag in drie zalige minuten zoals je dat zo goed kan.
Mac DeMarco had ons gewaarschuwd: het gaat hier om een mixtape, geen afgewerkt album. En zo is het maar net: ideetjes van wisselende kwaliteit, net als de groezelige diners waar de man maandenlang elke ochtend een vaas koffie heeft binnengejast. Zeker een paar dingen die ons doen hopen op meer uitgewerkte versies, maar in het algemeen voelt dit reisdagboek toch wat aan als een foto-avond bij je grootmoeder over haar busreis naar Lourdes: fijn voor haar, maar het biedt weinig meerwaarde voor het indommelende publiek.
Al een geluk dat er kaastaart was.
