Fijn nieuws uit Schotland: Admiral Fallow heeft een nieuwe plaat uit! Muggenzifters doen de band al sinds Boots Met My Face uit 2010 gemakkelijk van de hand als het kleine broertje van Frightened Rabbit. Nochtans bezit Admiral Fallow genoeg eigenzinnigheid om een fanbase mee te vullen, zo bewijzen de Schotten met hun derde, Tiny Rewards, opnieuw.
Eerlijk is eerlijk: de bende van zanger/gitarist Louis Abbott is wel degelijk dikke maatjes met die van Frightened Rabbit (ook uit Glasgow, vandaar) en muzikaal zitten ze voor een stuk ook in elkaars vaarwater. Natuurlijk is er plaats genoeg in de plas die zo vaagweg indie folk rock heet. Anno 2015 mag er al eens iets anders in gebeuren ook, en zo vaart Admiral Fallow nu hier en daar een meer experimentele koers. Dat blijft weliswaar binnen de perken: tegen het licht van vorige worpen is Tiny Rewards meer een evolutie dan een revolutie.
Die evolutie is eenvoudig herkenbaar, al van in eerste song “As Easy As Breathing”: na eerst meer dan twee minuten door een beukende basdrum te sudderen, valt bijna alles abrupt weg, om op een zacht pitje te wachten om met de juiste timing opnieuw naar het kookpunt te vlammen. “Sunday”, middenin de plaat, is gefundeerd op een repetitief keyboardloopje, maar vooral wat daarrond gebeurt, is de moeite. De versieringen doen soms in het achterhoofd aan Sufjan Stevens of Conor Oberst denken, zonder de aandacht te veel af te leiden van het geheel. Langs de andere kant gaan de vergelijkingen met Frightened Rabbit absoluut op, niet in het minst op de meest traditionele song en gedoodverfde single “Holding The Strings”. Lang niet slecht, maar toch. Admiral Fallow heeft één grote troef tegenover hun vrienden: de zoete samenzang van Abbott en tweede stem Sarah Hayes. Met perfecte timing vult zij aan, en heeft zo een extra dimensie die vaak nodig is om alles naar een hoger niveau te tillen.
Thematisch is alles op een zekere subtiele manier verbonden: eerste single “Evangeline” is een gevoelige ode aan de komst van nieuw leven en alles wat een geboorte teweegbrengt in de levens eromheen. Maar amper twee songs verder, op “Good Luck”, komt er al een barst in de magie. “We got stuck in the fate of our firstborn” zingt Abbott daar — een bitterder knipoog naar “Evangeline” kon niet. Da’s wellicht ook waarom de relatie “…already done with one foot stuck fast in the doldrums” (“Holding The Strings”) is. De protagonist in de songs (Abbott zelf?) zit met heimwee naar vroeger (“Building As Foreign”) en geeft op “Some Kind Of Life” toe “in the middle of being wholly content and completely at odds with the life I’ve built” te zijn. Zielenpijn in Schotland is niet anders dan hier bij ons. Komt dat nog goed? Wel… “Get yourself out from under the weather, stick another pin in that map you drew”, moedigt Abbott aan op “Carousel”. Dat neigt naar escapisme, maar een definitief antwoord komt er niet — gedurfd maar gesmaakt open einde dus. Uiteindelijk blijft het bitterzoete besef dat ’t leven vol, jawel, Tiny Rewards zit.
Admiral Fallow’s derde is een geslaagde schets van een woelige periode in een mensenleven en daarmee stelt de band een aanzienlijke volwassenheid tentoon. En hoe vaak Admiral Fallow ook binnen de songs op Tiny Rewards van richting, snelheid, gevoel of instrumentatie verandert, de band blijft zichzelf. Meer dan een piepkleine beloning waard, dit album.
