Neen, Autobahn is geen kloon van Kraftwerk, maar eerder van Joy Division. Bij momenten clichématig, maar o zo accuraat.
Is Leeds dan het nieuwe Manchester aan het worden? Na Eagulls staat er in de Noord-Engelse stad namelijk een nieuwe post-punkbelofte op en die klinkt even furieus. Autobahn maakt al even opgang na de release van twee EP’s en werd ons vorig jaar door de mannen van Eagulls aangeraden. Autobahn deelt met hen dan ook de industriële sound én de attitude van Joy Division. Bands uit het noorden hebben het moeilijker om door te breken, maar voelen geen haast om tot een eigen geluid te komen. Ook in het geval van Autobahn loont dat: Dissemble laat de sound van een spontaan geëvolueerde band horen.
Luister maar eens goed naar een ouder nummer als “Pale Skin”, dat eigenlijk goed aansluit bij dat van de punk van een band als METZ. Blaas daarna deze debuutplaat, waarvoor de verwachtingen hooggespannen waren, uit je boxen. Een schuimbekkende zanger, een pompende drum en vlijmscherpe gitaren waardoor je al je agressie kwijtgeraakt, blijven domineren, maar de nummers zijn geduldiger opgebouwd. Post-punk voor doetjes dan? Geen vrees, Autobahn is (nog) geen tweede Interpol geworden.
Een van onze favorieten is ongetwijfeld het meeslepende “Society”. De referenties zijn weliswaar duidelijk: neem de gitaren van de vroege Joy Division (die van op Warsaw dus) en een weergaloos refrein zoals alleen The Cure dat kan. Ook “Immaterial Man” is zo’n heerlijk nummer, dat een nostalgische post-punkfan zal doen springen van muzikale vreugde. De song vliegt uit de startblokken met (alweer) zo’n typische basintro, maar groeit algauw uit tot een opruiend en bloedstollend geheel, waarin de stem van de prachtige, met reverb overgoten stem van zanger Craig Johnson volledig tot zijn recht komt.
Ook opvallend: de openingssong is misschien wel de meest verrassende van Dissemble. Met “Missing In Action” wil de band naar verluidt de link leggen met de twee releases uit het verleden. “We leave the past behind after that”, klinkt het in een aankondiging. Het is het meest noisy nummer, dat uitmondt in een poel van gitaarfeedback en hyperkinetische drums en eindigt in een agressieve punkexplosie. Dus wie denkt dat het rustig op gang trekken is, heeft het verkeerd. Door dat openingssalvo komt “Impressionist” zelfs een beetje mak over.
Ofwel ligt het aan het feit dat we de laatste tijd al te veel post-punkers in onze oren geramd gekregen? Dat heeft echter invloed op de impact van Autobahn. “Beautiful Place To Die” wordt even vlot in de hersenpan geboord. Hoofdingrediënten? Een tragische melodie die je minutenlang meesleurt en een al even treurige, maar ruigere stem. Na het sombere titelnummer “Dissemble” is het dus weer wakker schieten met het door een ronkende bas gedreven “Society”. Nogmaals, dit is een wereldnummer.
Vervolgens komen er drie mokerslagen, die nog wat zwaarder aankomen. Probeer maar eens een schuimbekkende John in “Ostentation” en “Passion” te trotseren. In “Suicide Saturday” wordt er nog een versnelling hoger geschakeld, maar bij momenten ook weer gas teruggenomen. De geest van Joy Division waart ook rond in deze nummers, maar zelden hebben we ons daar zo weinig van aangetrokken.
Akkoord, Autobahn is het zoveelste Britse post-punkbandje en een meesterwerk is deze plaat nog niet, maar het geheel is zo opruiend en past gerust al in het rijtje van METZ en Eagulls. Maar meer dan deze bands vieren ze de schoonheid van duisternis, zoals The Sisters Of Mercy en Joy Division het hen voordeden. Autobahn is momenteel nog bezig met Engeland te veroveren, daarna is het wachten op een Belgische boeker om deze lads eindelijk eens naar België te halen. Wie wil? Wie wil?
