” Ground control to Ives en Manu? Euhm, hallo? Ives? Manu? Iemand?” Neen, die van The Holydrug Couple zijn voor eeuwig opgestegen en vooral lost in space, afgaande op Moonlust.
” Rap: noem drie bands uit Chili!”, dat was de kleine muziekquizvraag die wij op een tijdje terug op Facebook boven de recensie van Föllakzoid plaatste. Toen wist er toch een snoodaard The Holydrug Couple te vermelden (U wint helaas niets, onze medewerkers leven al jaren op water en droog brood, laat staan dat we u iets kunnen aanbieden). En inderdaad, deze week komt er opnieuw een Chileens bandje bovendrijven. Spijtig genoeg brengen zij het er minder goed vanaf dan Föllakzoid. The Holydrug Couple bracht in de voorbije jaren al een paar platen uit die nooit over het Andesgebergte geraakt zijn. Met deze nieuwe Moonlust is dat, onder de vleugels van Sacred Bones, het label dat onder meer fijn volk als Amen Dunes , Moon Duo en andere geestverruimend spul, én eveneens Föllakzoid (ja, zij weer, het label heeft blijkbaar een Chilleense bron aangeboord) onder zijn vleugels heeft, dan blijkbaar uiteindelijk toch gelukt.
De twee vrienden Ives en Manu omschrijven hun muziek zelf als “Dream-Hop” en opperen dat ze voor hun nieuwe plaat Moonlust vooral geïnspireerd werden door Franse soundtracks uit de jaren ’70 en ’80, Serge Gainsbourg en Air, maar eerlijk gezegd horen wij dat toch niet altijd. Niet dat de groep geen leuke sound heeft: heel origineel is het allemaal niet, maar hun spacey klanktapijten zijn zeker wel te smaken. Het spijtig daarbij is dat het duo onder die dromerige waas vaak de concrete song uit het oog verliest. Het is wel leuk als een plaat in één sfeer baadt, maar als dat er uiteindelijk vooral voor zorgt dat je amper hoort of het nieuwe nummer nu al begonnen is of niet, dan zit je als band wel met een probleem. Het instrumentaal openingsnummer “Atlantic Postcard” is met zijn leuk synthesizerriedeltje nochtans meer dan aardig, maar opvolger “Dreamy” heeft al meteen heel wat minder dat de aandacht kan vasthouden. Het is wel een lekker loom nummertje om bij in het gras te liggen, maar echt bijblijven doet het allemaal niet. Daarbij verdrinken ook de teksten in de zweverige waas van de muziek, terwijl die volgens henzelf toch de hele boterham genaamd “feeling lust, desire, for something that you see when it’s dark but it’s so far away that it’s unreachable. It’s an unrealistic target, like God, maybe, or a dream archetype of a goddess. It’s the feeling of melancholy that you can’t fulfill with anything” zouden moeten representeren. Neen, dan liever toch maar Lonerism van Tame Impala.
Bij elk nummer koester je de verwachting dat de volgende song een koerswijziging zal inluiden, maar telkens is die hoop vergeefs. Af en toe valt er natuurlijk wel een goed nummer met genoeg weerhaken te onderscheiden: “If I Could Find You (Eternity)” bijvoorbeeld, met zijn loom stuwende bas, of het mooie samenspel van synthesizer en gitaar in de instrumental “Concorde”. Ook afsluiter “Remember Well” is prachtig en waarschijnlijk het beste nummer van de plaat: hier is de dromerige sfeer op zijn best en zit de mixing ook eindelijk goed, en ondertussen ontspint zich een mooie dromerige gitaarpartij die zich soms wat tegen “Thoughts And Words” van The Byrds aanvleit. Hopelijk slaagt de groep er volgende keer in een hele plaat met dit soort nummers vol te pennen.
Maar voor elk zo’n nummer staan er ook songs op Moonlust als “Light Or Night”, “French Movie Theme” of “Submarine Gold”, die minutenlang werkelijk nergens naartoe gaan, tenzij een plek ver weg in de kosmos waar niemand het duo ooit zal kunnen volgen. Misschien had iemand af en toe gewoon hun delay pedaal moeten uitzetten en de twee duidelijk maken dat een fijne atmosfeer niet genoeg is om een plaat interessant te houden. De songs missen hooks en spanningsbogen en drijven verder zonder dat er ergens iets interessants je aandacht vastbijt. Met zijn 40 minuten is deze plaat, met zijn weinig variërend geluid, ook gewoon te lang. Neen, er zijn tegenwoordig andere groepen die op een veel betere en interessantere manier omgaan met de erfenis van psychedelica en de jaren ’60 (Tame Impala, Unknown Mortal Orchestra, Bed Rugs,…). Als fijne en beetje onopvallende spacey achtergrondmuziek kan Moonlust zeker wel dienst doen, maar echte psychedelische diepgang heeft The Holydrug Couple spijtig genoeg (voorlopig?) nog niet in de aanbieding.
