Het zijn DIY’ers uit Rotterdam, ze mixen new wave en (post)punk als de beste en de niet mis te verstane boodschap ‘Play Loud!’ staat meer dan terecht op hun tweede cd te lezen. Rats On Rafts is Nederlands alternatieve hoop in bange dagen.
Volgens de Nederlandse media maken Rats On Rafts sinds hun debuut The Moon Is Big uit 2011 al indruk. Op Glimps 2012 was het verschroeiende viertal dan ook een van dé ontdekkingen. “Het energieke viertal brengt drie kwartier lang een portie swingende maar scheurende postpunk”, schreven we toen. Sommige nummers waren echter iets meer van hetzelfde en iets te lang uitgesponnen, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. Rats On Rafts is een band met het hart op de juiste plaats, en dat maakt al veel goed. Maar we hebben nog beter nieuws voor u, want na de eerste luisterbeurt blijkt al dat de nummers op Tape Hiss spannender én venijniger klinken.
Het geheim achter de directe impact van deze plaat? Tape Hiss werd op tape opgenomen en afgemixt aan een analoge geluidstafel. De meeste nummers werden live in één of twee takes op band gezet. Bovendien bracht de band de plaat uit op zijn eigen label. Die levendige live-aanpak merk je meteen wanneer je door de melodische intro in opener “Sleep Little Child” gesleurd wordt. De gitaren in het meer dan zeven (!) minuten durende nummer brengen ons terug naar de hoogdagen van de postpunk in de jaren tachtig. Dus als u vorig jaar fan was van Eagulls en dit jaar Viet Cong wel kon smaken, is ook Rats On Rafts zeker uw ding. Daar durven we een bak bier om te verwedden.
Vanaf “Composition” schiet het tempo serieus de hoogte in. Rats On Rafts dropt drie bommetjes en als u het advies op de cd goed gelezen hebt, zullen uw oren het geweten hebben. Ook de songlengtes van “Power Monkey” en “Rat Poison Face” zijn gevoelig korter dan het openingsnummer. Wat wil je, met nummers die ziedend, schuimbekkend en meeslepend klinken? Noem het gerust een Joy Division meets The Oh Sees. Of zoiets. Hoeveel energie moet dit live dan niet geven?
De echte verrassingen zijn voorbehouden voor het tweede deel van de plaat. Opvallend rustpunt, maar allesbehalve slaapverwekkend is “Seaside Tape Hiss”. Correctie: het wordt allemaal veel intenser. Met “Zebradelic” stijgt de songlengte weer tot boven de vijf minuten. De eerste minuten doen vooral wegdromen en zelfs een beetje aan Deerhunter denken, maar daarna schiet u letterlijk wakker door de alles verbrijzelende bastonen en alwéér zo’n overrompelend refrein, waarin de ritmesectie ook indruk maakt. Ook fans van Sonic Youth mogen zich aangesproken voelen: Rats On Rafts is da shit.
In het pompende “Last Day On Earth”, onze persoonlijke favoriet van Tape Hiss, is de ritmische kracht van bassist Florian Veenhuis en drummer Joris Frowein opnieuw meedogenloos. Smeer daarover de licht benevelde, maar ontzettend opruiende stem van David Fagan en het resultaat is een haast eindeloze, alweer overdonderende jam. En alsof dat nog niet genoeg is, moet het meer dan zes minuten durende “(Machine) 1-6-8” nog komen. Er uitgaan met een knal noemen we dat dan.
Is Tape Hiss de meest verschroeiende Nederlandse plaat van het jaar? Dat durven we nu al te beweren. Rats On Rafts is overduidelijk al hip in Nederland, want Best Kept Secret én Down The Rabbit Hole hebben hen al geboekt. Dus beste festivalorganisatoren in België: als julllie alsnog een postpunkfeestje willen reserveren voor deze zomer, waar wachten jullie dan op?
