Ze geven géén interviews, hebben een voorliefde voor cassettes en zijn vooral live een fenomeen, maar (bijna) niemand weet wie er schuil gaat achter de zilveren maskers met de rood oplichtende ogen. Gelukkige scheppen de synthesizers meer duidelijkheid.
Kickt u ook op de eerste plaat van Giorgio Moroder in tweeëntwintig jaar en het feit dat Kraftwerk blijft optreden met 3D-shows? Dan zal u gegarandeerd ook verzot zijn op de aanstekelijke synthesizermuziek van Robert Magnet, Rick Sunset, Tony Johnson, Achim Shredlove, Simon Mayhem en Club Cannibal, die samen Chrome Brulée vormen. Achter een van deze namen zou alvast Micha Volders (El Guapo Stuntteam, Vermin Twins) schuilgaan, alsook andere enthousiaste muzikanten, die overduidelijk dol zijn op italodisco, Giorgio Moroder, Kraftwerk en Daft Punk. Volders leek de voorbije jaren vooral veel bezig met productiewerk (The Sore Losers, The Prospects en nog meer Limburgse wonders), maar was dus ook al even in het geheim bezig met Chrome Brulée, dat zich vorig jaar op Pukkelpop voor het eerst aan een echt groot publiek liet zien.
Chrome Brulée brengt u helemaal terug naar de eighties met vintage synthesizers, dito video’s en vage sci-fi-thema’s. “Enjoy a synthesized audiostory for the new generation”, is dan ook op de website te lezen. Hun wapen: oude synthmachines. Hun drijfkracht: pure passie voor de muziek. Hun inspiratie: de grote synthesizermuzikanten. Dat hoor je meteen in opener “Supernova”, dat wordt ingeleid met — of wat had u gedacht? — synthesizers en een echte (!) gitaar. Ook opvallend: de strakke drumpatronen — ingespeeld door een levende mens — en het heerlijke basgeluid. Dus: Chrome Brulée brengt niet zomaar saaie soundscapes of al te zeer dansbare muziek. Goed voor één nummer? Neen, wel integendeel. De gelaagde synthesizers werken verslavend.
En het wordt zelfs nog beter. Bijvoorbeeld met het ietwat funky “Autopower”, dat alleen al door de titel perfect zou passen op een Kraftwerk-plaat. Verder werden we vooral euforisch van de zang- en synthesizerlijn. In “Amplifier Of Intelligence” neemt de basgitaar dan weer een prominente rol in tot de synthesizerklanken weer open bloeien tot een zweverig geheel. Net als de opener wordt “Hyperstructure” voortgestuwd door een überstrakke drumlijn. Daarna starten de geestverruimende elektronica en zanglijnen weer hun veroveringstocht. Voldoende om dit vijfde nummer tot onze favoriet uit te roepen.
“System Interface” gaat wat sneller, maar blijft minder goed plakken. Hetzelfde geldt voor “Elegy For A Broken Machine”, het meest zweverige en ingetogen nummer van de plaat. Maar geen paniek: de rode draad blijft schaamteloos over the top gaan met de eighties-invloeden. En dat maakt van Chrome Brulée nu al een cultband.
Deze behoorlijk machinale plaat moet echter wel bij voorkeur beluisterd worden met een deftig — en bij voorkeur vintage — geluidssysteem, een gepaste video (verplichte kost is die “Glare”, die u terug katapulteert naar de BRT1 van de jaren tachtig) voor het netvlies of gewoon best tijdens een liveoptreden (zie data onderaan). En misschien zijn we wel wat laat met deze recensie, maar dat is dan vooral omdat we onszelf te veel geamuseerd hebben met de plaat.
Chrome Brulée kan je live aanschouwen op 30 mei (in Het Bos in Antwerpen), 27 juni (op Genk On Stage), op 3 juli (op de Mechelse Dijlefeesten), 4 september op Villa Pace in Sint-Niklaas en een dagje later op het Booty Rave Festival in Kasterlee.
