Nog nooit gehoord van Glass Ghost? Geen paniek, je bent niet alleen. De kern van deze band uit Brooklyn wordt immers gevormd door Eliot Krimsky (Here We Go Magic) en drummer Michael Johnson (Dirty Projectors) die niet steeds fulltime met dit project bezig zijn. Na hun debuut Idol Omen uit 2009 rekruteerden ze opnieuw enkele respectabele indie-artiesten zoals Joan Wasser (Joan As Policewoman) en Nat Baldwin (Dirty Projectors) om enkele gastrollen voor hun rekening te nemen op hun tweede volwaardige langspeler.
De reacties van muzikale vrienden liegen er alvast niet om: Glass Ghost weet hoe het zieltjes moet winnen met hun elektronische muziek met een hart. Nadat Sharon Van Etten Krimsky omschreef als “een van haar favoriete schrijvers”, krijgt deze laatste nu ook felicitaties en bergen liefde van OMD-zanger en elektronicapionier Andy McCluskey die het gebruikte instrumentaal palet de hemel in prijst. De basis van die sound wordt gevormd door Krimsky’s falset stem, keyboards en drums waaraan later synths, orkestrale elementen en weelderige stemsamples (de intro, outro en het amper een minuut durende “Body-Loss” zijn er volledig uit samengesteld) werden toegevoegd.
Al na enkele nummers daagt nog een ander duidelijk patroon op: een zachte, rustige start laat zich subtiel maar geleidelijk ontrollen tot een licht overweldigend en triomfantelijk piekmoment. “Wait A Second”, “Walls” en “American Dollar” baden eerst nog in een intieme, jazzy atmosfeer tot plots lekkere strijkers, toeters en intense percussie de boel wijd opentrekken. Ook het mooie “Triangle” zet gedurende drie minuten met pingelende harp-arpeggio’s een perfecte imitatie van een wiegelied neer, alvorens je met een kopersectie naar een auditieve high te blazen. Het lijkt alsof Glass Ghost met deze simpele formule een kunstje opvoert, maar het is er wel een die haar effecten niet mist. De nummers zijn eenvoudig en laten soms een minimalistische indruk na, maar toch blijft het geluid paradoxaal genoeg rijk en dynamisch. Hoewel het erg fout is om favoriete ‘kindjes’ te hebben, zijn “Life Is For The Living” en “Sound Of Money” de onbetwiste hoogvliegers. De eerste steelt de show door middel van perfect getimede koorgezangen die tegelijk engelachtig en euforisch aandoen, terwijl “Sound Of Money” ondersteund wordt door een pulserende drumbeat en eindigt in vakkundig gecomponeerde en aanzwellende geluidslagen. Daarmee vormt het een van de weinige songs die voortdrijft op een hypnotiserend, groovy ritme in plaats van op louter sfeer. Voor de bijhorende videoclip hebben de makers trouwens zes maanden van hun leven opgeofferd door rond te dwalen in verlaten gebieden of ‘gaten’ in de digitale wereld van het ooit zo populaire Second Life. Het feit dat december in zicht is, verklaart misschien de aanwezigheid van het onvervalste kerstnummer “Home For The Holidays”. Gelukkig blijven de heren, ondanks de aanwezigheid van een dwarsfluit, trouw aan hun DNA. Er wordt weliswaar geëxperimenteerd met de galm van een kerkbel en het iets subtielere gerinkel van rendierbelletjes in de intro, maar daarna neemt het nummer een weinig onverwachte, crescendo vlucht richting climax. Het is net daar dat het schoentje na enkele luisterbeurten begint te wringen. Hoe mooi het ook allemaal mag klinken, soms verlangt een mens naar een paar weerhaken, een vleugje dreiging, een toefje urgentie of een grillig karakter als dat van pakweg Alt-J om ons op de toppen van onze tenen te houden.
Als luisteraar kan je op ontdekkingstocht doorheen dertien talentvol geconstrueerde geluidslandschappen waar hard aan is geschaafd. Lyfe klinkt door de delicate, elegante arrangementen bijwijlen vluchtig en ijl, maar gonst toch ook van levenslust en uitbundigheid. In zijn totaliteit zal het album niet even hard aan ieders binnenoor blijven plakken, maar de nummers die daar wel in slagen zijn ongewoon meeslepend en verdienen nadere aandacht.
