Jamie T, bastaardkind van Mike Skinner en Artic Monkeys — ja, alle vier — brengt na een half decennium wachten en smachten zijn langverwachte derde plaat uit. Op Carry On The Grudge kruipt de Brit uit een donker gat, klinkt ie af en toe verdomd agressief en laat hij ons vooral een veel brozere kant zien dan voorheen.
Debuut Panic Prevention uit 2007 katapulteerde de Britse troubadour meteen in het rijtje van de street poets en deed ons spontaan denken aan Skinner en consorten. Opvolger Kings & Queens deed daar nog een schepje of twee bovenop. Vijf jaar na die laatste is de 28-jarige terug met een breekbaarder album. Alsof hij ergens in Londen door het slijk werd gehaald, zijn ribbenkast opentrok en ondertussen een beetje gebroken werd. Zoiets.
Jamie Treays is een gebarsten man. Zoveel is zeker. Maar wel eentje die moeiteloos zijn eigenheid behoudt in klank. Nochtans gooit hij zijn je-m’en-foutisme in zijn teksten volledig overboord en lijkt hij — in tegenstelling tot de vorige twee — nu wél te breken. Op Carry On The Grudge neemt hij ons mee naar de nachtelijke straten van the UK. Een duistere wereld waar wij meer dan graag in ronddwalen.
Deze zelfverklaarde puinhoop maakt immers nog steeds indruk met zijn songteksten en hij draait zijn hand niet om voor een verscheidenheid aan genres. Wij zouden country en ska bijvoorbeeld niet direct op één album plaatsen, maar Jamie T denkt daar anders over. Waarmee hij zijn talent nog eens vet onderstreept.
”Zombie” — een hommage aan The Clash, zo blijkt — zingen we allemaal al keihard mee. Klinkt vrolijk, maar is het allesbehalve: “I got bloodshot eyes and there’s blood in my teeth. Walking like a zombie.” Opener “Limits Lie” doet dan weer verdomd veel pijn. En elke luistersessie kruipt het nummer iets dieper onder je huid totdat ie vast zit en er niet meer uit wil. “Turn On The Light” lijkt dan weer alle ingrediënten van de doorsnee popsong te bevatten. Maar bang worden we pas bij “Peter”, zijn meest agressieve en donkere track waarop hij destructief kreunt over zijn alter ego.
Er hangt een zelfkritische en bijna bipolaire lading over Carry On The Grudge. Gebroken liefdes, emotionele wildernis, verloren kansen en glazen liggen kapot op de vloer. Voeg daar nog een vleugje paranoia aan toe en je krijgt een verdomd depressieve plaat die op het eerste zicht alle regenbogen van de wereld lijkt te omvatten.
Of Carry On The Grudge Jamie T eindelijk naar die welverdiende oppervlakte drijft of hem enkel in het rijtje van de mad ones zal zetten, laten we voorlopig in het midden. Maar zijn derde was in elk geval het wachten waard, en is ongetwijfeld kandidaat voor onze eindejaarslijstjes.
