Een kleine drie jaar moesten we wachten om Jamie T nog eens in een Belgische zaal te zien. Vol enthousiasme trokken we naar de Botanique, teleurgesteld verlieten we de zaal. Jamie T mag dan op plaat een wonderkind zijn, live is hij dat nog niet.
Niet dat we over de hele lijn geen “best ok” in ons notitieboekje konden noteren. Goede momenten werden afgewisseld met slechte, maar hoe later het werd, hoe leuker om naar de bezatte band te kijken. Jamie Treays is dan wel in het bezit van twee uitstekende platen, straalt veel charisma uit en een heeft een heerlijk Brits accent, in de Botanique bleek hij máár het kleine broertje van Arctic Monkeys te zijn. De finesse en zuiverheid van de plaat bleven achterwege. De energie en interactie met het publiek waren wel een meerwaarde.
”Is dit de one man Arctic Monkey?”, vroegen we ons bij opener “The Man’s Machine“ af. Treays oogde gedrogeerd, ongeïnteresseerd, maar vooral afgepeigerd van vermoeidheid. Vier liedjes lang was het zoeken naar het straffe, catchy geluid van Kings & Queens. En de extreem lange bindteksten van Treays begonnen stilaan ook op onze zenuwen te werken.
T en zijn Pacemakers speelden op een half uur slechts vijf liedjes waarna er na lang wachten — eindelijk — beterschap kwam. “368” werd op het perfecte moment aangezet. Huppelend over het podium: hier vonden we de actieve en enthousiaste Jamie T terug met hier en daar een poging om de vlam weer aan te wakkeren. “Emily’s Heart” en “British Intelligence”, waarin Treays een mix bracht van stevige punk met hiphopbeats en vette rhymes, kregen het publiek voor een eerste keer echt aan het bewegen.
Het waren echter vooral luidruchtige tieners die Treays’ muzikale mix wel lustten. Gierende gitaren, een swingende bas en de ruige, hese stem van T werden robuust bij elkaar gemengd, wat bij momenten een bedroevend resultaat had. Het akoestische “St. Christopher” viel met valse zang en slechte begeleiding in het water. T leek zijn pijlen te hebben verschoten, tot hij net voor de encore een tweede adem vond. “If You Got the Money” en “Kings & Queens” waren — te laat — de hoogtepunten van een matig, maar teleurstellend concert.
Jamie T begon zwak maar eindigde puik. Toch hadden we een tikkeltje meer verwacht van deze troubadour. Anderhalf uur was misschien iets te lang, maar Treays heeft mooi festivalmateriaal in handen. De man heeft talent maar doet er te weinig mee. Minder praatjes, meer muziek graag.
