Het Zweedse The Haunted mag teren op een behoorlijke reputatie. Nadat de groep ontstond uit Zweedse melodeath grootheden At the Gates leverden deze heren een mooie lijst beukende platen af. Een koerswijziging richting een alternatiever geluid werd hen niet in dank afgenomen, totdat de groep met Exit Wounds opnieuw de beenharde richting koos.
Er blijkt flink wat veranderd in het kamp. Zo is schreeuwlelijk Peter Dolving vervangen door brulkikker Marco Aro. Niet iedereen was fan van Aro’s lagere en brutere stem, maar hij gaf schijven als … Made Me Do It en One Kill Wonder een extra zetje. Het hyperkinetische karakter van Dolving zorgde wel voor een hysterische opgefokte sfeer, maar Aro is dan weer een stukje makkelijker op de gehoorgang. Niet alleen is de line-up grondig door elkaar geschud (ook op gitaar en drum zijn er wissels), het lijkt alsof The Haunted de kritiek van de laatste jaren ter harte heeft genomen en een schijf wou produceren die vooral hard en ongenadig diende te zijn. Het is aardig om te horen dat die missie grotendeels gelukt is.
Opener “317” is een kort instrumentaaltje dat louter het pad effent voor de mokerslag erna: “Cutting Teeth”. Dat is een snel beestje, compleet met obligate boem-tak ritmes die sneller tekeergaan dan de hartslag van een gestresseerde hamster op speed. Het gitaarwerk is hard, met afwisselende melodieën en raggende ritmepartijen die meer dan eens de link leggen met het debuut. Veel bands klinken een stukje toegankelijker zodra de hevige gitaren melodieus tekeergaan, bij The Haunted blijft het geheel loeihard. Ook Aro kwijt zich met overgave van zijn taak en het venijn waarmee hij zijn teksten debiteert, is indrukwekkend. Exit Wounds kent met het iets tragere en meer stampende “Trend Killer” en het furieuze thrashmonstertje “My Enemy” nog zo’n lappen onvervalst beukwerk.
Toch is het nog niet al goud dat blinkt. Ondanks het hogere energiepeil zijn niet alle van de maar liefst veertien songs van hetzelfde kaliber. Vooral wanneer de groep gas terugneemt, wordt het geheel een tikkeltje zwakker. Zo zijn onder meer “Temptation” of “Kill the Light” een stuk minder memorabel. Een voordeel is wel dat de band de songs nergens nodeloos rekt, waardoor een iets minder nummer snel genoeg plaats ruimt voor een volgend, dat vaak wél de juiste snaar bespeelt.
Exit Wounds is vooral een album dat een terugkeer naar de klassieke vorm laat horen. Het staat allemaal nog niet echt op punt, maar de energie en inzet is hoorbaar terug en dat maakt veel goed. Demindere songs zijn nog altijd goed te pruimen en de snelle hakkers slaan onverwijld met een stalen vuist op het gezicht van eenieder die The Haunted al had afgeschreven. Het is daarom allicht mooi om te zien hoe de groep terug is van nooit weggeweest en nog altijd de kunst beheerst om vonken te laten springen.
