Een paar jaar geleden kwam White Fence, alias Tim Presley, in de kijker te staan doordat levende garagelegende Ty Segall besloot een plaat met hem uit te brengen. Intussen geniet White Fence al wat meer aandacht; hoog tijd om de vinger eens even aan de pols te houden en te kijken wat Presley er in zijn eentje van bakt.
De verdienste van Ty Segall & White Fence uit 2012 is niet te onderschatten. Met hun gebundelde krachten slaagden beiden er namelijk in om de grenzen tussen indierock en seventies psychedelische rock-‘n-roll als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Met Segalls bijdrage was een grunge- en garage-inslag bovendien nooit ver weg, waardoor het allemaal nog net iets spectaculairder leek. Omdat wij Presley nog niet kenden, was het toen uiteraard nog niet duidelijk wie van beide partijen welk werk verrichte, iets wat met For The Recently Found Innocent wel al meer voor de hand ligt.
Wat van bij opener “The Recently Found” opvalt, is dat Presley ook zonder Segall een mooi midden tussen klassieke rock en moderne indierock weet te brengen. Hoewel er nergens een keyboard te bekennen valt en het allemaal heel authentiek klinkt zonder veel laptoptoestanden, zijn Presley’s vocals namelijk te gedopeerd om als braaf seventiesplagiaat over te komen. Hetzelfde geldt voor “Anger! Who Keeps You Under?”, dat met Byrds-achtige zang heel klassiek begint, maar naar het einde toe intenser wordt en daardoor toch weer net iets meer overhelt naar moderne indierock. Of wat dacht u van “Like That”, een nummer dat op het gebied van zang een heel klassieke indruk maakt, maar door een ingenieuze structuur eveneens perfect de concurrentie met hedendaagse pop aankan?
Valt het u bij onze opsomming op dat wij de naam Segall nog niet één keer vernoemd hebben? Mooi, want het vat onze indruk over White Fence perfect samen. Het is immers een project dat op geen enkele manier in de schaduw van Segall hoeft te verdwijnen, al staat Segall volgens het boekje wel nog in voor de productie. Hoe dan ook, For The Recently Found Innocent klinkt totaal anders dan Hair. Op het album met Segall werden vooral de psychedelische seventies opgezocht om ze in een mix met indierock te gooien. In een nummer als “Sandra (When The Earth Dies)” hoort u eerder een mengeling van moderne indierock met het soort folkrock dat bands als The Byrds en The Band kenmerkte. Daarmee bewijst White Fence volwassen genoeg te zijn om op zelfstandige basis nieuwe, boeiende hoofdstukken aan te snijden.
Het is dat perfecte evenwicht tussen een klassiek geluid en een moderne touch dat van Presley een artiest maakt om in de gaten te houden. Door het klassieke aspect hoeft het publiek namelijk niet te veel moeite te doen om de muziek naar waarde te schatten, terwijl een kritischer publiek het net zal appreciëren dat het evenmin eenvoudige revival is. Een helder klinkend nummer als “Wolf Gets Red Faced” had bijvoorbeeld even goed op een plaat van The Shins kunnen staan, ware het niet dat het toch net iets te ingenieus klinkt om voor een brouwsel van voornoemde door te gaan.
Dat Presley een bijzonder boeiende artiest is, is na afloop van For The Recently Found Innocent bijgevolg wel duidelijk. En het was uiteraard heel sympathiek van Segall om het grotere publiek daarvan op de hoogte te brengen, maar voor de rest mogen hun wegen even goed gescheiden blijven. Presley lijkt in zijn eentje namelijk alles te hebben wat nodig is om ondergetekende ook voor zijn volgende platen naar de platenzaak te laten hollen.
