“Immature poets imitate; mature poets steal; bad poets deface what they take, and good poets make it into something better, or at least something different” schreef T.S. Eliot ooit. In de beste folktraditie gaat Hurray For The Riff Raff, de groep rond Alynda Lee Segarra, aan de slag met het Grote Amerikaanse Liedjesboek.
Woody Guthrie. John Steinbeck. Jack Kerouac. Dat zijn de namen waaraan je denkt als je het levensverhaal van de ondertussen 27-jarige Alynda Lee Segarra leest. Alsof ze uit een ander, lang vervlogen, tijdperk komt. Geboren in de Bronx, als kind van Puerto Ricaanse ouders, groeide ze op bij haar tante. Als jonge tiener verkende ze al New York met de metro, en zo ontdekte ze er punk rock. Op 17-jarige leeftijd liet ze het leven in New York achter zich en reisde ze, gitaar bij de hand, met goederentreinen door de Verenigde Staten, de zwervers uit de boeken van Steinbeck en Kerouac achterna. Het was trouwens op die reizen dat ze violist Yosi Pearlstein (de enige andere constante in de band) leerde kennen. Het was in New Orleans, ground zero van de Amerikaanse muziek, dat Segarra een vaste stek vond.
Small Town Heroes, na een aantal eerdere albums in eigen beheer en op kleinere labels, is het eerste dat een verspreiding kent op een iets grotere schaal. De warme stem van Segarra geeft een zachte toets aan de songs. In haar teksten schuwt Alynda Lee Segarra de klassieke thema’s niet. Al zijn het kleine verhalen over gewone mensen en dingen, zoals de albumtitel al aangeeft. Het zijn folksongs met meer dan een voet in de traditie (sommige songtitels verwijzen overduidelijk naar folkklassiekers). Ook muzikaal wordt er geen vernieuwing beoogd, maar wel een hedendaagse interpretatie van de klassieke folkthema’s.
Geopend wordt met een op een een banjo drijvend bluegrass-song “Blue Ridge Mountains”. Ook “Crash On The Highway” is een voltreffer, het soort folksong waar menig grote naam uit de amaricana-scene een of meerdere ledematen voor over zou hebben. De op mondharmonica voortdrijvende folkrock van “End Of The Line”doet denken aan Bob Dylan, zonder dat er geprobeerd wordt een kopie van te maken.
Het sleutelnummer op Small Town Heroes is het prachtige “The Body Electric”, een op een gedicht van Walt Whitman gebaseerde songtitel, waar ze de murder ballad binnenstebuiten keert en zingt vanuit de rol van het slachtoffer (“He shot her down, he put her body in the river / He covered her up, but I went to get her / And I said, ‘my girl what happened to you now?’ / I said, ‘my girl, we gotta stop it somehow!’). Segarra ziet Hurray For The Riff Raff als een feministische band en nergens komt dit meer tot uiting als in dit liedje, dat opgedragen is aan het Indische meisje Damini, slachtoffer van een groepsverkrachting in Delhi. In het pakkende “St. Roch’s Blues”, wordt een reeks onopgeheldere moorden die de gelijknamige wijk in New Orleans een paar jaar geleden troffen bezongen (“Uh, got the St. Roch Blues / Down my soul / I’ve seen so many / Of my good friends go / And it won’t be long”).
Het hoeft niet altijd zo zwaarwichtig te zijn, “The New SF Bay Blues”, gebaseerd op de bijna gelijknamige song van Jesse Fuller uit de sixties, is een in memoriam voor het oude trouwe tourbusje, dat finaal de geest gegeven heeft. Een van de sterke punten van Hurray For The Riff Raff is dat de stem van Segarra zowel breekbaar kan klinken in de rustige nummers, als probleemloos de meer swingende nummers kan dienen. Zo is er bijvoorbeeld de swingende pianoboogie van “I Know It’s Wrong (But That’s Alright)” naast de slepende ballad die het titelnummer is, waar ze het hartbrekende verhaal brengt van doodnormale dorpsfiguren, die gewoon wat liefde willen in hun eenvoudige leven. Segarra kan wel niet heel het album hetzelfde niveau aanhouden. Sommige nummers, zoals “Forever Is Just A Day” en “Good Time Blues (An Outlaw’s Lament)” klinken nogal doordeweeks.
De hele geschiedenis van de folk is er wel een van toe-eigening van andermans songs waar de artiest dan zijn of haar eigen ding mee doet, en ook Hurray for the Riff Raff duikt ongegeneerd in de schatkist van de rootsmuziek. Soms hangt de invloed van haar grote voorbeelden er nog net wat te veel aan, maar op andere momenten toont ze overduidelijk haar eigen talent. Een naam om in het oog te houden.
