Dat 2014 tot nu toe een vrij zwak muziekjaar is, hoeven we u niet te vertellen. Vooral uit de Urban hoek — denk: hiphop, funk, r&b, soul, electro — bereikte ons nog niet veel waarvan wij het echt warm kregen. Dat het debuut van Jungle plotsklaps alles goed maakt, is overdreven, maar de Britten zetten toch het een en het ander recht.
Jungle dook eind vorig jaar al op in verschillende lijstjes die u bekogelden met in de gaten te houden artiesten voor 2014. Er was evenwel weinig tot niets geweten over de groep, die het spel zelf maar al te graag meespeelde: af en toe werd netjes een nieuwe funky track op het net gedropt, met bijbehorende video waarin steeds andere personen figureerden. Tot de band een dikke maand geleden in de Botanique aantrad en hij wel open kaart moest spelen. Tot ieders verbazing stond daar niet een enkele zanger geruggensteund door een knoppendraaier, maar een zevenkoppig funkmonster. (De falsetto’s van jeugdvrienden) Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland vormden de basis, en werden geflankeerd door een bassist, twee man op percussie en een achtergrondkoortje. De zomer was officieel begonnen en Jungle was klaar om de wereld te veroveren. Onlangs mocht de band al aantreden op Glastonbury, een van de grootste festivals te wereld, nog voor dit debuut uit was.
“Right on time, back by the beach, still gonna bring the heat”, klinkt het veelbelovend in opener “The Heat”. Het nummer kenden we al, maar Jungle komt hier zijn beloftes na; wat volgt zijn veertig minuten lang funky grooves van de bovenste plank. Veel bas, bongo’s, elektronische toetsen, blazers, keyboards en gitaren leiden je onverschrokken doorheen het universum van Jungle: een kleurrijk, tropisch regenwoud waarin geen tijd gelaten wordt om alle kleuren en geuren rustig op te nemen. De minimale funk en de rotaanstekelijke blazers van “Busy Earnin'” vormen al snel een eerste hoogtepunt, maar wie dacht dat Jungle al zijn kruit verschoten had met de nummers die het begin vorig jaar al vrijgaf, heeft het mis. “Time”, waarvoor net een hele leuke video is gemaakt, vormt met zijn dartele basplukken, zijn instant meezingrefrein en zijn dansbare beats misschien wel het ultieme feelgoodnummer van het moment.
Een zwak moment valt op dit album niet te bespeuren. Jungle telt twaalf volwaardige tracks die stuk voor stuk een eigen identiteit aangemeten krijgen. “Crumbler” flirt met de jaren 1980 van Kajagoogoo (die van “Too
 Shy, shy, hush, hush, eye to eye”, juist!). “Drops” is bloedgeile funk en “Platoon”, een knipoog naar de gelijknamige Vietnam-film van Oliver Stone, gaat over de koelbloedigheid van een soldaat tijdens de oorlog. De mantra “I’ll Knock you down, brother” wordt gespreidt over daadkrachtige Blaxploitation-ritmes.
Het instrumentale “Smoking Pixels” leidt deel twee van het album in waarop Jungle al eens gast terug neemt en de heren het werkterrein verleggen van de dansvloer naar de slaapkamer. Tijdens de rustigere momenten valt de uitstekende productie pas echt op. De subtiele vingerknippen in “Lucky I Got What I Want” of de ingenieuze percussie op “Son Of A Gun”: het steekt allemaal prima in elkaar.
Tijdens het beluisteren van Jungle moesten wij vaak denken aan de Plantlife, een band die een aantal jaar geleden twee puike, moderne funkalbums uitbracht waar geen haan naar kraaide. Hopelijk is Jungle niet hetzelfde lot beschoren. Aan de muziek zal het alvast niet liggen. Die zou zowel fans van Prince, Stevie Wonder als van Justin Timberlake en Frank Ocean moeten aanspreken. Dit is zonder twijfel de heetste band van het moment. Dat het een lange, zwoele zomer mag worden.
Jungle treedt dit jaar nog tweemaal aan in ons land: op donderdag 14 augustus (Pukkelpop) en op 8 december (AB).
