Bijna dertig jaar zijn de Manic Street Preachers nu in het getouw, maar aan opgeven denkt de Welshe band nog niet. Begin juli komt het sterke twaalfde album Futurology uit, in de AB zwoor de groep echter bij de klassiekers. Een spervuur aan hits volgde in een groot nostalgiefeest dat de vooruitgangsdrang van de groep niet echt recht deed, maar dat is dan ook het enige bezwaar dat we kunnen bedenken.
Als voorprogramma heeft Manic Street Preachers de laatste maanden Public Broadcasting Service op sleeptouw genomen. Geen slecht idee, want het Britse duo is ook op eigen kracht al een naam aan het worden sinds het een jaar geleden debuut Inform – Educate – Entertain uitbracht. De combinatie van instrumentale rock en elektronica met stemsamples en beelden uit lang gedateerde zwart-witfilms van openbaar nut is ook vanavond weer een fascinerende zit. “Signal 30” raast met woeste gitaren doorheen beelden van auto-ongelukken, “Spitfire” vertelt het verhaal van het gelijknamige oorlogsvliegtuig over een stevige krautrockbeat waarover J. Willgoose esq. alweer een zinderende gitaarlijn legt. In “Theme From P.S.B.” is het dan weer een banjo die voor een dansbaar gevoel mag zorgen. En kijk, de heren hebben zelfs een woordje Nederlands geleerd, want op vraag van een Nederlands festival maakten ze zelfs een track over de Elfstedentocht.
Het retrofuturisme van Public Service Broadcasting sluit verrassend goed aan bij de door krautrock en postpunk geïnspireerde richting die Manic Street Preachers met Futurology inslaan, maar zo hard wil het trio het vanavond niet spelen. Aangevuld met een toetsenist en een tweede gitarist, kiest de groep voor een set waarin de hits een hoofdrol spelen. En zoals dat al jaren de gewoonte is, is het de grootste daarvan die meteen voor de leeuwen wordt gegooid. “Motorcycle Emptiness” doet wat het moet doen, maar het is “You Stole The Sun From My Heart” daarna dat voor massaal meezingen zorgt. Het beeld is duidelijk: dit ouder, en wat mak publiek, komt voor het gemakkelijke meebrulwerk dat de groep na de verdwijning van gitarist Richey Edwards in 1995 begon te schrijven.
Daar is niets mis mee, zo bewijzen anthems als “Your Love Alone Is Not Enough” of een potent neergezet “Tsunami”. James Dean Bradfield mag er ondertussen dan al uitzien als een bankbediende, hij blijft een straffe zanger, en een nog betere gitarist, die er vandaag duidelijk veel zin in heeft. Regelmatig zoekt hij wild solerend de hoeken van het podium op, en “No Surface All Feeling” krijgt een versie mee die indruk maakt.
Dat de nieuwe plaat een boeiende richting voor de groep zal inluiden, blijkt uit “Europa Geht Durch Mich”, waarbij de stem van actrice Nina Hoss het Duitse gedeelte autoritair van een bandje schalt. Het nummer biedt stampende krautdisco van het soort waar ook PiL ooit goed in was. Single “Walk Me To The Bridge” overtuigt minder, maar heeft alweer die stevige postpunkbasis vooraleer het refrein vertrouwd breed uitwaaiert.
Uit de beginperiode met Edwards worden nog enkele verrassingen opgediept. “Suicide Is Painless (Theme From M.A.S.H.)”, de cover die hen ooit voor het eerst in Top Of The Pops bracht, raast in de uitleidende solo weer als weleer, “Stay Beautiful” is echter krachteloze punk die afketst als een nat rotje. Bradfield lijkt de zanglijn niet meer aan te kunnen, en ook “Die In The Summertime”, een zwaar nummer van op het “Anti-Britpopmeesterwerk”, zoals bassist Nicky Wire het inleidt, The Holy Bible, mist de power van het origineel. Het zijn zeldzame smetjes op een concert dat zelfs niet onderuit gaat in het verplichte akoestische blokje. Daarvoor is Bradfield een te goeie songsmid; “Sullen Welsh Heart” van op het introspectieve Rewind The Film en “Kevin Carter” maken dus indruk, al moet de zanger een fan toch ontgoochelen: “Je blijft maar nummers roepen die ik niet ga spelen. Het is echt niet je beste avond, vrees ik.” Hij had nochtans even geprobeerd zich het oude “Sleepflower” te herinneren, maar bracht het er met nauwelijks een halve riff slecht van af.
Met “You Love Us” begint de groep aan een finale waarmee de laatste overtuigden over de streep worden getrokken. Wire draagt het op aan De Rode Duivels nadat hij een hoop Belgische helden heeft opgesomd waaronder Enzo Scifo. “He was good, wasn’t he?” merkt hij grijnzend op, en dat hij veel geld op België heeft ingezet. We kunnen het in Brazilië dus maar beter goed doen. “Show Me The Wonder” is nadien aanstekelijke Motownsoul op zijn Welsh, waarbij de trompet van drummer Sean Moore vanop band moet komen; hij kan zich helaas niet splitsen.
Geen bisnummers, zo hoort dat bij Manic Street Preachers: wel een orgelpunt. “Motown Junk” is furieuze jeugdrazernij waarvan Bradfield het “I laughed when Lennon got shot” niet meer over zijn lippen krijgt, maar dat ook niet nodig heeft. Dat zingt het publiek wel, zoals het uiteindelijk ook het refrein van “If You Tolerate This Your Children Will Be Next” zal overnemen. Manic Street Preachers is zijn publiek nog niet kwijt, zo blijkt, al zou de band het een tikje meer mogen uitdagen. Wie Futurology straks hoort, zal zo een paar favorieten hebben die ooit live mogen gebracht worden. En daar mag dan wel een “Enola/Alone” of “Your Love Alone Is Not Enough” voor geschrapt worden.
