Begrijpe wie begrijpe kan, maar Prince is van België gaan houden. Regen en wind, files en noodweer, stormen en tempeesten moesten we trotseren om het purperen kleinood “’Let’s Go Crazy”’ in gang te zien blazen, maar al na een handvol seconden wist je weer waarom Prince als een van de allerbeste liveacts die deze wereld rijk is, geldt. Met een opvallend kleine, door uitsluitend vrouwen bemande band (Donna Grantis, Hannah Ford en Ida Neilsen) en als de bevlogen publieksmenner die we kennen, gaf Prince aan dat hij er een karrenvracht aan goesting in had. De vijf (!) bisrondes die zouden volgen, waren niet minder dan proeve daarvan.
Het eerste uur was niet minder dan een onophoudelijk salvo aan wereldhits. Prince was nu eens de funkmeester, dan de slangenmens en dan weer de bedaarde pianist, maar toch vooral de ongebreidelde gitarist, die zijn instrument geselde, streelde, martelde en liefkoosde alsof geen geluid niét uit het ding te halen viel.
Maar de funk, de hits dus. “Raspberry Beret” kwam helemaal vooraan in de set, goeddeels door het publiek op aanvuren van Prince zelf geschreeuwd, daarna was Prince zelf aan het commando tijdens een extaltisch trio “U Got The Look” – “Musicology” – “Kiss”, dat hij meteen als eponiem claimde. Tot daar, twintig minuten ver in de set, ging de voet op geen moment van het gaspedaal, het ene nummer ging naadloos over in het andere, als ware het allemaal een funky medley zonder ademruimte. Een iets te summier afgehaspeld “When Doves Cry” deed uitgeleide van het eerste gedeelte.
Vanity 6 cover “Nasty Girl” diende louter als jam in de overgang naar grover geschut, met een ietsje vertraagd, maar werkelijk naar de hemel grijpend “Sign O’ The Times”. Het was de aanzet voor het beste uur van de show, waarin de hits wel voldragen werden gebracht. “Controversy” was de prelude voor “1999”. Prince kondigde aan dat hij te veel hits had, vroeg het publiek om het verbod op smartphones waar hij sinds het ontstaan van die ondingen bij zweert, even op te heffen en toverde de zaal om in een gloed van gsm-lichtjes (nadeel: die lichtjes zouden daarna nooit meer écht uit het paleis verdwijnen). “ 1999” was een orgasme, een heerlijk lang gerekt “Little Red Corvette” een tweede binnen de tien minuten, tijdens “Nothing Compares 2 U” – een leuze die Prince zijn publiek onophoudelijk zijn richting liet uitschreeuwen (hetzelfde zou wat later bij “I Would Die 4 U” het geval zijn) – had hij de beperkingen van de natuur allang naar huis gestuurd.
Een ingetogen “Alphabet Street” luidde tot slot een lang uitgesponnen, door Prince’ falset en duivelse gitaarspel gestuurde en met paarse confettisnippers ondersteunde “Purple Rain” in – bijna zo indrukwekkend als tijdens de zondvloed op Werchter — waarna Het Gepurper even van het podium verdween, adem haalde en terugkeerde, met een nieuw elan de lieflijke bard in zichzelf bovenhalend. Staand achter zijn piano bespeelde hij hart en ziel met het trio “How Come U Don’t Call Me Anymore” – “Diamonds and Pearls” – “The Beautiful Ones” om, na een nieuw intermezzo, in Jimi Hendrix te reïncarneren, met de stevig wegrockende gitaren van beginselverklaring – noblesse oblige – “Guitar”, makkelijk zijn beste nummer van de laatste jaren. “Sometimes It Snows In April” was een zoveelste hoogtepunt, “The Love We Make” was seks in persoon. “Forever In My Life” werd minutenlang voort gescandeerd door een dan al lang naar het zenit gestegen publiek.
En nog wist Prince – 56, zegt Wikipedia, maar argumenten heeft het daar niet voor – van geen ophouden. Wild Cherrycover “Play That Funky Music” maakte van de bunker Sportpaleis andermaal de mooiste dansvloer van de hele wereld, de vijfde bisronde was een sublieme jam, waarin Prince Roger Nelson een voorsmaakje gaf van hoe heet, hard, lekker en lang zijn kleinere, impromptu aangekondigde feestjes in clubs als de Viage kunnen zijn. “What’s My Name” was een laatste toegift, Prince liet ballonnen boven het publiek uitstijgen en vertrok met de gratie van de Messias.
