Ondanks twee puike platen in vier jaar tijd, blijft het Gentse Too Tangled in eigen land onder de radar zitten. En dat terwijl het duo in Duitsland en Zwitserland al een bescheiden succes oogstte. Derde keer goede keer voor Too Tangled? Het zou alvast verdiend zijn.
Luister naar oudere nummers als “Frantic” en “Shuffle Baby” en het zal u niet verbazen dat Too Tangled geassocieerd werd met The Velvet Underground, The Kills en The Raveonettes. In vergelijking met The Magic Got Killed (2010) en Where The Echoes Die (2012) is Stay Restless alvast een ferme stap voorwaarts. Roeland Vandemoortele en Eva Buytaert laten een verfrissend geluid horen; niet onbelangrijk in deze tijd waarin je voortdurend om de oren wordt geslagen met nieuwe releases.
Stay Restless situeert zich ergens tussen een middelmatige en een steengoede plaat. Het begint al goed met het door viool gedreven titelnummer. De opener blijft nog niet helemaal hangen, maar het wordt vervolgens beter met de mooie, sensuele samenzang in “Racing Heart”, dat Vandermoortele er niet van weerhoudt om zijn onstuimige gitaren te laten gieren.
We horen een paar catchy nummers die — mits een rijkere instrumentale begeleiding — makkelijk op de radio kunnen gedraaid worden, zoals het opzwepende “Bad Start”, waarin new wave niet geschuwd wordt en het heerlijk meezingbare “All Sad Clowns”. In het eerste nummer blijft de tekst (“I give it all I can/I gave it all I had”) hangen, terwijl het tweede dan weer een ideaal festivalfeestnummer zou kunnen zijn.
Het bijzonder ijle en het singer-songwriterachtige “Silence” is iets minder memorabel. Waarom? Het antwoord is simpel: de mayonaise pakt niet. Maar er zijn momenten waarop de ingetogenheid best wel geslaagd is. In “Firecrackers” bijvoorbeeld; een van onze favorieten van het album omdat het dankzij de ruige stem van Vandemoortele zowel warmhartig, donker als stout overkomt.
Het tevens goed in het oor liggende en harmonieus gezongen “Black Mark” is een van de rustigste en daarom ook opvallendste nummers op
Too Tangled zet het feest nog verder met de zware drumbeat in “She Gets What She Can” en “Lust For Blood”; wederom nog geen songmateriaal om te wereld mee te veroveren. “I Found A Way” is dan wel weer een schot in de roos. We gaan eruit met een knal, moeten Vandemoortele en Buytaert gedacht hebben.
Wie dit album genoeg tijd geeft, zal de schijf misschien voor een tijdje niet uit de cd-speler krijgen. Het grote publiek dat uit is op een snelle hap, zal vooralsnog niet aangesproken worden door de hele plaat. Maar niet getreurd: op Stay Restless staan genoeg nummers waarmee Vlaanderen — en dat is al een hele verwezenlijking — Too Tangled eindelijk kan ontdekken. Waar wacht u nog op?
