Halfweg

De naam Geoffrey Enthoven doet bij de gemiddelde Vlaamse filmliefhebber vast wel een belletje rinkelen. De Antwerpse regisseur leverde met Hasta la Vista één van die films af die we tegenwoordig haast manu militari een Vlaamse topper moeten noemen. Het tragikomische verslag van drie mindervalide jongens die een road trip ondernemen naar een Spaans bordeel kon in binnen- en buitenland op heel wat bijval rekenen. De verwachtingen voor opvolger Halfweg waren dan ook hoog gespannen. Met ruwweg dezelfde ploeg als Hasta la Vista én een Vlaamse sterrencast kon dat geen probleem zijn.

In Halfweg volgen we Stef (Koen De Graeve), een architect die volop verwikkeld is in een pijnlijke scheiding. Uit het echtelijk bed gezwierd door echtgenote Nathalie (Veerle Baetens) en op de koop toe nog eens ontslagen, trekt Stef zich terug in een afgelegen art-nouveauhuis, waar hij de scherven van zijn leven probeert te lijmen. Al snel blijkt dat hij opgescheept zit met een ietwat vervelende huisgenoot. Ex-bewoner Theo (Jurgen Delnaet), overleden in de badkamer, komt spoken, en hij is de nieuwe eigenaar liever kwijt dan rijk.

Deze premisse, naar verluidt gebaseerd op ‘ware feiten’ uit het leven van producent Mariano Vanhoof, schept mogelijkheden. Helaas is het verhaal bijzonder slecht uitgewerkt. Het scenario barst van de ongeloofwaardige dialogen en overdreven uitbarstingen – wat er voor zorgt dat het eerste halfuur van de film zich beperkt tot ‘mensen die roepen tegen elkaar’. De Graeve en Delnaet lijken ook weinig zin te hebben om het slechte script wat op te lappen. De Graeve voelt zich niet bepaald goed in zijn vel in de rol van arrogante klootzak en Delnaets acteren vervalt al te vaak in theatrale maniertjes. Daarbovenop ontbeert de relatie tussen beide elke vorm van chemie. Hun geruzie wordt nu en dan onderbroken door beter acterende bijrollen, maar die krijgen de tijd noch de ruimte om de film wat kleur bij te brengen.

De zaken gaan er op vooruit als de charmante Julie (Evelien Bosmans) haar intrede doet. Zij wordt door Stef aangenomen als poetshulp, maar blijkt al snel een mysterieuze voorgeschiedenis met het huis te hebben. Haar intrede brengt een nieuwe dynamiek in de stroeve interactie tussen De Graeve en Delnaet en doet het verhaal eindelijk echt op gang komen – en dat is welkom, want tegen de tijd dat zij verschijnt zijn we al meer dan een uur ver. Wanneer Stef, en de kijker met hem, te weten komt dat Julie en Theo elkaar gekend hebben, wordt hem meer duidelijk over het hoe en waarom van Theo’s spokenbestaan. Dit zorgt ervoor dat de relatie tussen beiden wat meer diepgang krijgt: Stef begrijpt Theo beter en is daardoor in staat wat weerwerk te bieden. Ook dit deel van het script is helaas te weinig uitgewerkt en gaat niet ver genoeg om echt te boeien. Wat een prima katalysator had kunnen zijn om het conflict tussen beide heren op de spits te drijven, blijft oppervlakkig. Goed nieuws is dat de acteerprestaties vanaf het middelpunt de hoogte ingaan, al wordt het nooit echt top. Ook leuk is dat het benepen AN dat in het eerste deel gebezigd wordt naar het einde toe verdwijnt – die evolutie maakt de film al heel wat draaglijker.

Wat Halfweg zo treurig maakt om naar te kijken, is het feit dat de film vol goede aanzetten zit die slecht uitgewerkt worden. Het idee van een pesterige klopgeest op zich kan gouden comedy opleveren, maar Theo komt qua inspiratie niet veel verder dan met het licht spelen en Stef verplichten naar Thuis te kijken. De scènes waarin Stef probeert om bezoekers te woord te staan terwijl Theo op de achtergrond het zwijn uit hangt hadden ook hilarisch kunnen zijn, maar ook hier weer zijn de sketches slecht geregisseerd en nog slechter uitgevoerd. Natuurlijk hoeft het niet altijd om te lachen te zijn. Als het tragische de overhand krijgt, wordt de film iets beter. Dat heeft vooral te maken met het feit dat het personage van Stef meer naar de achtergrond verschuift en er ruimte komt voor Bosmans en Delnaet om te bewijzen waarom ze eigenlijk acteurs geworden zijn.

Het grootste probleem van de film is dat op geen enkel moment duidelijk wordt wat de regisseur er nu eigenlijk van heeft willen maken. Voor een komedie valt er bitter weinig te lachen en het verhaaltje is te dun en te voorspelbaar om overeind te blijven als drama. Enthoven lijkt wel iets te willen zeggen over omgaan met de dood en het belang van loslaten, maar hij wordt nooit intelligenter of creatiever dan de gemiddelde tv-film. Dat zorgt er voor dat Halfweg meer aanvoelt als bezigheidstherapie voor cast en crew dan wat anders.

Valt er dan echt niets positiefs te zeggen? Wel, technisch zit Halfweg prima in elkaar. Vooral in de openingsbeelden bewijst Enthoven dat hij echt wel kan filmen. Ook de laatste shots bezitten een bepaalde visuele charme, maar zijn nog net iets te clichématig om punten op te leveren. De hele film baadt in een warme sfeer die best aangenaam aanvoelt en het huis biedt natuurlijk een prachtig decor – helaas verdwijnen die technische pluspunten in het niet bij het halfslachtige script en de makke acteerprestaties. Jammer, want op papier had deze film heel wat potentieel. Helaas lijkt het alsof de makers te weinig tijd en zin hadden om er iets van te maken.

3
Met:
Koen De Graeve, Jurgen Delnaet, Veerle Baetens, Evelien Bosmans, Ella Leyers
Regie:
Geoffrey Enthoven
Duur:
121 min.
2014
België
Scenario:
Pierre De Clercq

verwant

Het Smelt

De ondraaglijke geladenheid van een kinderlijk bestaan: Het Smelt!...

F*** You Very, Very Much: Seizoen 2

Met F*** You Very, Very Much had Vlaanderen eindelijk...

Dealer

Don’t do drugs kids! Het regiedebuut van Jeroen Perceval is...

F*** You Very, Very Much

Vanaf 1 augustus kan u naar F*** You Very,...

Blog: Film Fest Gent 2020

Ondanks de blijvende dreiging van het Corona-virus, zal tussen...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in