Met F*** You Very, Very Much had Vlaanderen eindelijk een serie die zich kon meten met internationale, frisse voorbeelden. In zijn tweede seizoen bouwt de serie daarop verder en ontpopt het zich nog meer tot een Dertigers-op-LSD.
In de letteren is de Zoekende Dertiger al langer een fenomeen (hallo, Sally Rooney, dàg Naoise Dolan, wuifje naar Nele Van den Broeck), ook op televisie werd het een ding. Dertigers doet het in soapvorm, Phoebe Waller-Bridge won er met haar Fleabag zowat alle mogelijke awards voor. En dus kwam er ergens midden in de pandemie ook F*** You Very, Very Much van, een project van acterende hartsvriendinnen Frances Lefebure, Daphne Wellens en Evelien Bosmans, en kameraad-regisseur/scenarist Bert Scholiers (allen ook Charlie en Hannah gaan uit). Het tilt het genre naar een ietwat absurdistischer en uitzinniger universum, dat al eens de hoeken van het medium opzoekt.
Werkte geweldig, in dat eerste seizoen: Frances Lefebure die als An ‘Bakkie’ Ceulemans mijmert dat het in de oertijd toch allemaal eenvoudiger was, een superwoman-alter ego dat even moreel geweten komt zijn, de premier die meekijkt en vooral géén zin heeft om die ene landgenoot met goede raad bij te staan – er zijn prangendere regeringszaken. In het tweede seizoen behield Scholiers wat daarvan werkte en goot hij nog een flinke scheut van het goeie erbij.
Het mocht dus nog uitzinniger. De Peter De Graef-vormige, bezopen therapeut die in het vorige seizoen een losse bijrol kreeg, mag hier helemaal uit de bol; ook Damiaan De Schrijver als dakloos genie van de seksliteratuur krijgt alle ruimte om loos te gaan. Tiny Bertels haalt opnieuw haar hopeloos Vlaamse moederkloek boven, Marleen Merckx speelt een heerlijke bijrol. En dan is er nog de kankerpop, een Olly Wannabe op slechte uppers.
Want ook in de diepte mag het wat meer snijden: Bakkie krijgt borstkanker, en die veruitwendigt zich in haar hoofd als een idiote rode marionet die de show steelt telkens hij de kans krijgt. Het weerhoudt Scholiers er niet van om de ernst van de zaak net zo voelbaar te maken, zonder in goedkoop drama door te schieten. Het geeft Lefebure de ruimte om haar An doorheen haar dolend dertigersdrama nog wat meer diepgang te geven.
In de twee jaar sinds het vorige seizoen – een flashforward van jewelste – is er in haar leven immers niet veel veranderd. Het feesten is nog altijd een vorm van escapisme, de seks blijft casual, stabiliteit is er enkel professioneel. Aan de andere kant is er Violet, die de alcohol nog altijd heeft afgezworen, gelukkig getrouwd is met haar Jorrie – we zetten er grif geld op in dat Jonas Geirnaert zijn eigen spitante bon mots mocht schrijven – en begot zelfs lid is geworden van een koor. Tussen hen in zweeft Flo, ondertussen volleerd in de lesbische liefde en voltijds beroemd, haar creepy stalkster immer ergens om de hoek.
Hebben ze het meer voor elkaar dan twee jaar terug? Het is een vraag die onuitgesproken rondhangt. Dat Flo en zijn vooruit zijn gegaan en An ter plekke is blijven trappelen, benoemt Violet het ergens, maar is haar schijnbare landing ook niet een tijdelijke vorm van zoeken? De ontsporingen die volgen, lijken te suggereren: duh.
Scholiers trekt ondertussen nog meer vormschuiven open. Even de reeks herkadreren als een nineties-sitcom? Hier is Zalibef, theme-tune incluis. Ja, dat vreselijke kutwoord blijft dus ook rondfladderen, kankerbeestje vult het zelfs aan met ‘gezellig-bef’. Tja. De zwakke plekken van vorig seizoen worden ondertussen ook duchtig hernomen. Nog steeds krijgen de acteurs zinnen te verstouwen die er op papier ge-wél-dig bijdehand uitzien, maar bijna onmogelijk vlot, laat staan natuurlijk in de mond te nemen zijn. Het maakt F*** You Very, Very Much bij momenten vrij geforceerd, net als de nooit stoppende culturele referenties die dit soms een zeitgeistflipperkast maken die volgende week alweer hopeloos gedateerd zal voelen.
Het zet de actrices in een keurslijf dat hen niet altijd afgaat. Lefebure heeft er veel last van, met haar very Fleabag terzijdes naar het publiek vol slimme witzen, maar het is Wellens die het hardst worstelt met haar dramatische Violet. Nooit vindt ze echt geloofwaardigheid; het blijft een flinterdun personage. Dan heeft Bosmans het gemakkelijker met de timide Flo, al is ook zo duidelijk dat zij de betere actrice is. En als dat vraagt om even een smakelijke Kim Clijsters neer te zetten, dan doet ze dat gewoon.
En toch werkt het.
F*** You Very, Very Much heeft ongelofelijk veel tekortkomingen, trekjes die de rand van de ergerlijkheid opzoeken, maar het verkoopt zich op charme. De interactie tussen Lefebure, Bosmans en Wellens is authentiek, de verteltoon is fris en origineel. Hoe hard de hebbelijkheden storen, hoe meer dit verslavend kijkvoer is. Het is geestig, heeft pit, en het is vooral: niet Dertigers. Dat alleen al is een pluspunt.
F*** You Very, Very Much is te bekijken via Streamz.
