Vanaf 1 augustus kan u naar F*** You Very, Very Much kijken op Streamz. Volgens de makers is de serie over de drie beste vriendinnen An (Frances Lefebure), Flo (Evelien Bosmans) en Violet (Daphne Wellens) “een herkenbare, averechtse en prettig gestoorde reeks over jezelf vinden in het tragische tijdperk van Tinder en tofu.”
De eerste aflevering is misschien meteen wel de flauwste van de tien. Frances Lefebure komt totaal niet geloofwaardig over, wat heel bevreemdend aanvoelt omdat Lefebure een uitstekende actrice is. Dat het hoofdpersonage zo ongeloofwaardig overkomt, ligt dan ook voornamelijk aan de monologen en dialogen die veel te ‘geschreven’ zijn. Veel oneliners die op papier misschien wel grappig waren, vallen niet. ‘Echte mensen’ spreken niet zo en de bewust artificiële dialogen werken niet echt. Daarnaast verdwijnt het idee dat F*** you very, very much vernieuwend en fris zou zijn snel als Lefebures bloemenpakje je doet denken aan Lotte Heijtenis’ cadeautjeskostuum uit Zot van A, de remake die Jan Verheyen in 2010 maakte van een Nederlandse romcom. In diezelfde aflevering discussieert Violet (Daphne Wellens), “het personage met het kind,” over iets dat op de frigokalender stond. Dat deed Barbara Sarafians personage in diezelfde remake elf jaar geleden ook al. Bovendien lijkt iedereen tegenwoordig wel een reeks over een zelfdestructieve vrouw van in de dertig te willen maken.
Averechts is F*** You Very, Very Much nochtans zeker, maar de serie is veel minder herkenbaar dan ik had gehoopt. Als jonge twintiger ben ik duidelijk niet het doelpubliek, als ik de meest herkenbare personages de oudere volwassenen vind. Het averechtse merk ik vooral in een soort statement tegen de zogenaamde ‘woke-generatie’. Scholiers lijkt te willen bewijzen dat we het stigma tegenover mensen met een beperking groter zouden maken als we niet om de vijf minuten iemand een debiel noemen. Als de grap goed genoeg is, mag je met alles lachen. Ans grap in de nachtwinkel is echter gewoon ongemakkelijk, al ervaren dertigers dat misschien niet zo.
‘Prettig gestoord’ ten slotte, is een soort geveinsd dysfemisme dat zogezegde ‘zotte dozen’ gebruiken als ze eigenlijk van zichzelf willen zeggen dat ze hilarisch zijn omwille van wat ze allemaal meemaken door hun gekke persoonlijkheid. Meestal zijn ze dat niet. F*** You Very, Very Much stelt naar analogie van dat geveinsde dysfemisme dan ook teleur. De onhandigheid van An is te gekunsteld en de motivatie voor het destructieve gedrag van haar personages is niet duidelijk. An is aanvankelijk gewoon een arrogant wijf.
Een slechte eerste indruk is vaak moeilijk goed te maken, maar na vier afleveringen betrap ik mezelf erop dat ik het nog wel grappig begin te vinden. Ik krijg zelfs wat sympathie voor An. Na tien afleveringen blijken er echt grappige elementen in de reeks te zitten. De personages van Tiny Bertels, Gene Bervoets en Peter De Graef zijn geniaal en ook visueel zit er heel wat humor in F*** You Very, Very Much. Zo kan u in de eerste aflevering zelfs al genieten van Boris Van Severen die zijn haren föhnt met een haardroger in de vorm van een eend. Visueel word je als kijker sowieso verwend in FYVVM. De kaders en kleuren zijn heel filmisch, maar bovenal blijkt de reeks – anders dan haar hoofdpersonage – een ontzettend zelfrelativeringsvermogen te bezitten. De manier waarop de ‘vierde wand’ doorbroken wordt, maakt veel goed. Dat gebeurt ook niet toevallig in de vierde aflevering op een bijzonder grappige manier. F*** You Very, Very Much zou dan toch wel eens goed kunnen scoren bij het doelpubliek, maar ik zal zelf het woord ‘zalibef’ in ieder geval nooit over mijn lippen krijgen.
