Dik een jaar geleden stond een jong en giechelig Haim nog in de kleine Witloofbar van de Botanique. Drie dikke hitsingles en een wat wisselvallig debuut later hebben de zussen de belofte om een van dé namen van 2013 te worden ingelost. Zelfs de bronchitis van frontvrouw Danielle Haim kon niet verhinderen dat het optreden in Trix een enthousiast onthaald ererondje werd.
Na vier Belgische passages op veertien maanden, vraagt Haim niet veel introductie meer. Toch blijft het verhaal hoe de drie zusjes Haim zichzelf losscheurden uit covergroepje Rockinhaim, waarin ze met hun ouders speelden, er eentje voor de muziekgeschiedenis. Terwijl Alana de barbiepoppen ontgroeide, zongen de oudere Este en Danielle al in de all-girl group The Valli Girls, later vond het trio elkaar dan toch om hun eigen groep op te richten. Nauwelijks een paar singles ver konden ze meteen de eerste stek in de BBC Sound Of 2013-poll op hun palmares schrijven, een festivalzomer later was het jaar helemaal van hen, zelfs al kon debuut Days Are Gone in september niet helemaal overtuigen. Met een overrompelend concert op Pukkelpop nog vers in gedachten was de mantel der liefde snel bovengehaald, maar in Trix — aangevuld met een goed weggestoken drummer en toetsenist — moest nu maar eens definitief de bevestiging komen.
Twee nummers ver, waarin de andere zussen — de springerige, wilde Alana en de uitdagende Este — de zang voor hun rekening nemen, deelt Danielle Haim het slechte nieuws mee: op doktersbevel zou ze het concert lang haar mond houden. “But I’m gonna play the fuck out of my guitar”, belooft ze terwijl ze haar tranen even verbijt, en ze houdt woord. Na jaren training in de begeleidingsbands van onder andere Jenny, Julian Casablancas en Cee-Lo Green grenst haar instrumentbeheersing aan de perfectie, en ze switcht probleemloos van de eighties-softrock van opener “The Wire” naar het bluesy geweld van de gejamde Fleetwood Maccover “Oh Well”. Haar Lindsey Buckinghamachtige solo in een met percussie extra potig gemaakte “Falling” is om van te smullen.
Een zangeres zonder stem? Voor Haim is het een hobbel in de weg, niet meer. “Daar zijn het zussen voor”, glimlacht Danielle als ze aankondigt dat Este en Alana de klus zullen klaren, en die doen dat met overtuiging en goesting. Vooral Alana lijkt de in haar schoot geworpen frontrol met gretigheid te omarmen. Mist ze in “Don’t Save Me” aanvankelijk haar cue — het was haar eerste keer, meneer — dan zoekt ze in een tweede, meer geslaagde poging, de rand van het podium op, om het publiek helemaal gek te maken met het uitzinnig refrein. Achteraf weet ze van vreugde even met zichzelf geen blijf.
Ook mooi: hoe Este en Alana elkaar in “Go Slow” afwisselen en versterken om hun zus toch maar waardig te vervangen. Dat er ondertussen al eens een “I love you” vanuit het publiek volgt, leidt alleen maar tot gedol. Dit zijn meiden van vandaag die hun mannetje wel staan. “Bedoel je je vriendje niet?”, pest Este één gast. Het zou ons niet verwonderen als het drietal elkaar ooit als echte zussen heeft ingepeperd “Een Haim wordt niet gedumpt, een Haim dumpt”; zo’n vrouwen lijken het ook wel.
Er staat voorts geen maat op de flexibiliteit van Haim. “My Song 5” drijft op hevige, bijna-industriële hiphopbeats als willen de zussen even expliciet benadrukken hoe beïnvloed ze wel niet zijn door hedendaagse R&B en aanverwanten. Setsluiter “Forever” moet het eveneens van opzwepende hikkerige ritmes hebben, en zelfs een nochtans erg pips uitziende Danielle kan zich niet inhouden om — tegen doktersadvies in! — stiekem mee te zingen.
Het is met onstuitbaar enthousiasme dat het trio toch één keer terugkomt. Met een “Fuck die bronchitis, dit is té goed geweest” uitademend enthousiasme gooien de zussen zich in een hevig gebeukt “Let Go”, nog één keer alles geven tot die verdomde microben vanzelf het loodje leggen. Want neen, niet elk nummer mag dan van gelijke kwaliteit zijn, de kracht waarmee deze zussen vanavond ondanks tegenslag voor de verovering gingen was ronduit overtuigend. Eén van de bands van het jaar. Toch wel dus.
