Een grote kwak honing, uitgesmeerd over een opgerolde pannenkoek met choco — als diabeticus vermijd je maar beter de laatste worp van John Legend. Love In The Future is opnieuw een zeemzoete plaat waarin Legend zijn reputatie als player alle eer aan doet. Te zwaar als tussendoortje, te licht als hoofdschotel.
Ligt het nu aan ons, of maakt John Legend eigenlijk alleen maar muziek om vrouwen in bed mee te krijgen? Goed, op elk album dat de man afwerkt, staan een aantal singles die wel een aantal jaar radiotijd verdienen — het wondermooie “Ordinary People” is nog steeds vaste prik in allerhande eindejaarslijstjes en op “Save Room” gaat menig recensent wel eens van bil — maar het gros van wat Legend produceert, is eigenlijk de moeite niet waard om meer dan twee keer intensief naar te luisteren. En toch, aan de overkant van de oceaan is John Legend niets minder dan een echte legende. Een charismatische soulzanger die moeiteloos in de voetsporen treedt van kleppers als Marvin Gaye en Curtis Mayfield; een ster die moeiteloos volledige tours uitverkoopt en die dan ook gouden plaat na gouden plaat binnenrijft. Vanwaar dan die discrepantie? Waarom lopen ze in de States storm voor Love In The Future en belandde het album bij ons zo goed als onmiddellijk bij de afdankertjes in de rommelbak?
Voor het ongetrainde, Europese oor klinkt John Legend al erg snel als een afgelikte charmezanger die een zomerlang pensenkermissen afschuimt op zoek naar vrouwelijk schoon. Ergens klopt dat clichébeeld ook wel; een nummer zoals “The Beginning” schreeuwt champagne en glijmiddel uit. Elk vlak randje werd vakkundig weggewerkt, en wat overblijft is een platvloerse pianoballad waarin Legend letterlijk zingt over de beurt van zijn leven. Het romantische beeld dat Legend probeert op te hangen, slaat al erg snel over in slechte porno; het soort waarbij je liefst het volume volledig dempt en stilletjes hoopt dat de scènes niet al te lang blijven aanslepen. “Dreams” is opnieuw het afgelikte, clichématige verhaal van de casanova wanhopig op zoek naar de ware liefde; uiteraard in de vorm van een pianoballad. “Save The Night”? Het relaas van een vrijpartijtje dat nooit zou mogen stoppen. Weapon of choice? Een, jawel, pianoballad.
Nummer na nummer krijg je op Love In The Future haast dezelfde boodschap in dezelfde verpakking. Het resultaat is dan ook een oersaaie plaat waarvan je opnieuw twee singles onthoudt, en de rest vergeet bij het indrukken van de stopknop. “All Of Me” is een integer nummer waarop Legend even afstand lijkt te nemen van zijn imago en gewoon een goede song probeert te maken. Oprecht passioneel; duidelijk en, in vergelijking met de rest van het album, haast kurkdroog. Daarnaast is vooral “Made To Love” het onthouden waard; een funky niemendalletje dat op momenten haast industrieel en koud aanvoelt. In het nummer wordt Legends stem haast herleid tot een stervende echo die vooral de muziek laat spreken, een verademing in een exorbitant geheel aan romantisch haantjesgedrag.
De larger than life lover die aan een ongezien tempo Amerikaanse harten verovert, wordt in Europa maar koeltjes ontvangen. Dump al die overbodige ballast, breng wat meer variatie in het pianospel en huur andere songschrijvers in; wedden dat ook het kille hart van de steriele Europeaan zal ontdooien?
