Mooi verpakt vinyl en een duidelijk herkenbare grafische huisstijl: het New Yorkse platenlabel Sacred Bones spaart kosten noch moeite om hun liefde voor muziek in elke release te laten doorschemeren. Tel daarbij een getrainde neus voor jong en avontuurlijk talent en het label mag zich met recht en reden een gevestigde waarde noemen die gelijk staat aan goede muziek. Zola Jesus, The Men en David Lynch zijn enkele klinkende namen die er al onderdak vonden. Pop. 1280 is één van hun jongste telgen en staat dus bij voorbaat in de schijnwerpers. Een zegen of een vloek?
Imps Of Perversion, hun tweede langspeler, geeft in elk geval al gauw prijs dat de tijd voor Pop. 1280 ruim 20 jaar geleden stil bleef staan. Genres als industrial punk, dark wave en synth punk worden ijverig gerecycleerd tot verpakking voor de nihilistische songs. Hun geluid is een samenraapsel van het stoffelijk overschot van groepen als The Birthday Party, Pussy Galore, Bauhaus en vooral Cop Shoot Cop (wiens producer, Martin Bisi, achter de knoppen zat). De machinale drums, de logge bas en de sloganeske teksten doen allemaal vermoeden dat White Noise van laatstgenoemde band een prominente plaats inneemt in de platenkast van deze New Yorkers.
”The machine falls apart with extreme precision” klinkt het in “The Control Freak” en dat is meteen ook de perfecte omschrijving voor de chaotische gitaarerupties die in het gareel gehouden worden door de strakke ritmesectie. Zo sleept de repetitieve basriff van “Nailhouse” het nummer naar een geweldige climax, maar doet daar wel zeven lange minuten over en dat is toch net iets te veel om te blijven boeien. “Do The Anglerfish” pakt het wat directer aan en zet je met Gary Newman-achtige synths zowaar aan het dansen. Het enthousiasme werkt dan ook aanstekelijk en Chris Bug spuwt als een bezetene z’n woorden uit maar mist dan weer wel de tekstuele spitsvondigheid om echt doel te raken.
De impact van dit soort muziek was ten dele te danken aan de radicale vernieuwing waar ze indertijd voor stond. Om er anno 2013 nog potten mee te breken moet je al stevig in je schoenen staan. Pop. 1280 doet hard zijn best en het knettert en vonkt wel langs alle kanten maar het kot staat nog niet in brand en dat komt toch vooral door de ideeënarmoede waaronder Imps Of Perversion lijdt, want met hier en daar wat campy geluidseffecten kom je er nu eenmaal niet.
Ten opzichte van voorganger The Horror is deze tweede in elk geval wel een stuk gebalder. Pop. 1280 is met andere woorden nog volop aan het groeien en als ze zich nog een eigentijdse en originelere sound weten aan te meten kan dat nog spannende muziek opleveren.
