Ze steekt het kruispunt tussen PJ Harvey en Anna Calvi over. En had ze een paar keer meer naar links en rechts gekeken, dan had haar hele debuut eenzelfde verschroeiende impact gehad. Nu heeft het die voor twee derde.
De Noors-Pakistaanse Nadine Shah heeft haar tijd genomen voor deze plaat, zodat de buzz die na haar eerste optredens als jazz-zangeres al aanzwollen niet zomaar verwerden tot een hype. Ze sleutelde in de vochtige kelders van haar hart drie jaar lang aan twee ep’s en nog eens twee jaar aan dit debuut, dat zonlicht en de bijbehorende compromissen schuwt. Tussen rauw en theatraal, tussen onderkoeld en orkestraal, tussen ingetogen en extravert met een stem die al die registers afgaat: dat is Love Your Dum And Mad. Een duet van PJ Harvey met Jacques Brel of van Nick Cave met Maria Callas.
Artiesten als Nadine Shah gaan al eens ten onder aan hun dramatische bitterheid en hebben hun stembanden al eens te hard op de tong. Dankzij routinier Ben Hillier, die eerder bloeduitstortingen van Tom McRae, Patrick Wolf en het prille Elbow producete maar ook de laatste platen van Depeche Mode, wordt zulke overdaad die schaadt vermeden. Meer nog: het openingstrio van Shah’s debuut is misschien wel het meest overweldigende van dit 2013 en doet vanuit de ooghoeken naar Rid Of Me loensen.
“Aching Bones” begint rammelend als een neergaande slagboom, waarna een verschroeiende baslijn door een onverantwoorde machinist over de ledematen wordt gejaagd. Rechtkrabbelen kan niet meer zodra Shah in het spanningsveld tussen dreiging en verleiding het nummer laag per laag aanvuurt. “To Be A Young Man” is een vurige klaagzang die evenzeer klassieke piano in plaats van gruizige gitaar zou verdragen. Als een diva wiens rode baljurk besmeurd en gescheurd is. “Runaway” had dan weer van The National-muze Sharon Van Etten kunnen zijn. Een hattrick zoals ze niet elke maand gehoord wordt.
Daarna neemt Shah gas terug om nooit meer onder stoom te komen. Muzikaal althans, want vocaal gaan de remmen steeds losser. En dan blijkt dat Shah net op haar sterkst is wanneer haar stem gecounterd wordt door wat vuilere of avontuurlijkere arrangementen. Het is dan ook pas echt weer prijs wanneer vijf songs later een fagot opduikt in “Remember” en samen met piano en koperblazers een dans op het graf van een relatie inzet. Kippenvel. Van groezelig naar groots op één plaat, die met “Floating” (een demo van Anna Calvi), “The Devil” en “All I Want” weliswaar op niveau blijft maar pas op het einde weer echt aanknoopt bij het imposante begin.
Op de koortsige maar steevast elegante pianotonen van “Filthy Games” en “Winter Reigns” worden de laatste demonen uitgezweet, en dat waren er nogal wat. Dood en overspel zijn de thema’s die deze plaat beheersen. De titel, wier woordspeling verkeerde verwachtingen schept, is samen met het bijhorende coverschilderij een eerbetoon aan een overleden vriend, “Dreary Town” schreef ze twee dagen nadat haar ex-vriend zelfmoord pleegde. In “Runaway” spuugt Shah dan weer “Run away to your whore / I’ve the right to half this house, I’m fine”.
Een aardedonkere trip dus door de negatiefste der menselijke emoties: Shah had makkelijker kunnen debuteren. Maar ze doet het zo stijlvol en opvallend dat we van haar nog zullen horen ergens op het kruispunt tussen groezelig en grandioos.
