Katy B in de Dance Hall en deze James Blake in de Marquee sluiten mooi op elkaar aan die zwoele vrijdagavond. Het zijn generatiegenoten die hun debuutplaten in 2011 entten op (post-)dubstep, maar die voorts nog verder uit elkaar evolueren twee jaar later: Katy B mikt op de benen, Blake op het brein, maar beiden missen de afrit naar het hart niet.
Maar laten we verder geen geforceerde overeenkomsten zoeken, die zijn er simpelweg niet. De onderkoelde muziek van Blake gebruikt stilte als een instrument, en dat is er met tweede plaat Overgrown niet minder op geworden. Live zijn de songs van Blake nog meer dan twee jaar geleden bouwpakketten geworden, die de driekoppige band van Blake op het podium compleet demonteert om vanaf de bodem opnieuw op te bouwen. Hetzelfde geldt voor zijn stem die hij ter plekke verknipt en de hele tent laat rond stuiteren. Dat alles maakt van zijn liveshow de perfecte bionische verlenging van de albums.
Daar zit de minutieus uitgekiende lichtshow die sfeer en soberheid opzoekt, zoals Blakes muziek die stilte, ook voor iets tussen. Blake voelt zich het meest comfortabel in de schaduw en tuurt meer dan eens in diepe melancholie verzonken de Marquee in. Blake wordt vooral op de eerste rijen doorgaans met de ogen toe beleefd, maar tijdens “CMYK” en “Voyeur” mag het tempo héél zachtjesaan naar boven. Als een Carré voor het brein, dat de riem er ook eens mag aflaten. Maar niet te veel. Drums worden hier niet gebruikt om songs op te ruien, maar om ze te sussen. Ze laten zich leiden door een ritmebox die de mars- of eerder sluiprichting aangeeft.
Overgrown zorgde er eerder dit jaar voor dat Blake niet meer schamper als een one trick pony beschouwd kan worden. Het mag allemaal nog wat dieper en organischer, de invloed van singer-songwriters genre Joni Mitchell schemert harder door. Doorheen “Lindisfarne II”, uit het debuut nog weliswaar, doet Blake zo zelfs aan Bon Iver denken. De seismografische dubbas die twee jaar geleden nog een set van Blake domineerde, wijkt steeds meer ten voordele van die fijnzinnigere benadering. Al mogen de knoppen soms ook eens volledig opengedraaid worden voor een lap noise. James Blake live is een vrijpartij met subtiliteit.
