Een bumpersticker voor sommigen, een levensmotto voor anderen. Make love, not war, dat lijkt zowat de boodschap die Crystal Fighters deze zomer de wereld zal insturen. Met Cave Rave, de moeilijke tweede, lijken de anachronistische hippies hun manifest voor een betere wereld te hebben geschreven. Hoe Crystal Fighters de wereld redt — een ongeschoren zieltje per keer — ziet u deze week helemaal live in Hasselt.
Eind mei stonden de Britten op het podium in een tot de nok gevulde Ancienne Belgique. Crystal Fighters bracht een memorabele show; niet door het hoge muzikale niveau, maar eerder door de resem technische problemen met de microfoon van de zanger en het feit dat een groepslid voor het optreden net iets te gretig had genoten van het leven als muzikant. Diep in de catacomben van de AB sprak enola.be een uurtje voor het optreden met Gilbert Vierich. Bij de start van het gesprek zat Vierich ontspannen te tokkelen op zijn iMac en leek hij maar niet genoeg te krijgen van het fruit dat voor hem op tafel stond. Rond de kamer hing een herkenbare mierzoete geur die maar langzaam zijn weg naar buiten vond. De zweem van mysterie die de band omringt, lijkt zichtbaar in de mans ogen. Het internet en de boekskes ten spijt, het blijkt onmogelijk om een definitief antwoord te krijgen op een aantal eenvoudige pre-interview vragen. Crystal Fighters: van waar komen ze precies? Groot-Brittannië? Frankrijk? Spanje? En met hoeveel zijn ze nu eigenlijk?
enola: Zeg eens op vriend! Hoe zit dat?
Gilbert Vierich (gitaar, drum en electronica): “Moeilijke vraag, moeilijk. Ik weet zelfs niet eens of ik je het antwoord wel wil vertellen. Wat ik je wel ga meegeven is dat we een vaste stek hebben in Londen, maar dat we inderdaad van verschillende plekken afkomstig zijn. Heb je daar iets aan?”
enola: Iets is natuurlijk beter dan niets, maar waarom al dat geheimzinnig gedoe? Zelfs Wikipedia geeft je verschillende antwoorden.
Gilbert Vierich: “We houden wel wat van mysterie. Een van de oorspronkelijke zangeressen had Baskisch bloed door haar aderen stromen, misschien dat we daarom vaak geklasseerd worden als een Spaanse band. Maar eerlijk; we voelen ons meer als een groep die overal ter wereld had kunnen ontstaan.”
enola: In de muziek hoor je daar ook duidelijk invloeden van. Het lijkt wel alsof jullie de mosterd van zowat overal een beetje hebben gehaald.
Gilbert Vierich: ”Ja, prachtig toch? Of niet?”
enola: Natuurlijk. Alleen, die geheimdoenerij maakt het moeilijk om juiste info over jullie te vinden. De bandleden, bijvoorbeeld. Met hoeveel zijn jullie nu eigenlijk?
Gilbert Vierich: (Lacht) “Ja, dat is jouw probleem, wij maken gewoon muziek. Nee, ik snap je punt. Vroeger waren we met vijf. Tegenwoordig staan we met zes op het podium. De echte kern van de groep bestaat echter uit Sebastian, Graham en mezelf. We vinden het prettiger om het podium met anderen te kunnen delen, maar muziek schrijven doen we met z’n drieën. Creatief gezien is dat ook pakken makkelijker. Beeld je in dat je met zes mensen tot een akkoord moet komen. Nee, dank je. Wij beslissen. Lekker makkelijk.”
enola: Er was dan ook geen verhitte discussie om te bepalen welke richting jullie zouden uitgaan op de tweede plaat? Electro-dubstep met Baskische invloeden, dat was voor iederen duidelijk?
Gilbert Vierich: “Nee, zo ging het niet bepaald. Op de plaat klinkt het allemaal goed en je hoort dat de twee genres wel bij elkaar aansluiten, maar toch… Het was moeilijk om een evenwicht te vinden. Soms werkte het gewoon niet. Dan moet je compromissen sluiten.”
enola: Klinkt een aantal songs op het album daarom zo chaotisch?
Gilbert Vierich: “Ja, absoluut. Maar dat chaotische moet je meer beschouwen als neveneffect. Het draait om de intensiteit en passie van de nummers. De gevoelens die wij hadden tijdens het schrijven en tijdens het opnemen spelen daar ook een rol in.”
enola: Over welke gevoelens heb je het dan? Ik hoor ook een duidelijk evenwicht tussen het landelijke Baskische aspect en het drukke tempo van Londen als grootstad op de plaat. Of beeld ik me dat in?
Gilbert Vierich: “Nee, helemaal niet. Die tegenstelling zit er zeker in. Tot op een bepaalde hoogte hebben we zeker geprobeerd om oude en meer traditionele muzikale aspecten uit het Baskenland te verzoenen met moderne elektronische muziek. Dat gebeurde erg bewust, geloof me. De gevoelens die daarmee gepaard gaan, liggen dan ook erg voor de hand. We zochten opnieuw naar een evenwicht. Rust en drukte. Het platteland en de stad.”
enola: Cave Rave gaf me sterk de indruk dat jullie, als groep, verlangen naar een meer eenvoudige wereld. Het is moeilijk om al die verwijzingen naar de natuur te negeren.
Gilbert Vierich: ”Ja, dat was een van de basisideeën. Af en toe wat afstand nemen van alles waar je mee bezig bent, dat is erg belangrijk. Teruggaan naar het begin, naar de natuur. We probeerden dan ook te denken als oermensen toen we aan het album werkten. Voor hen draaide het allemaal om gevoelens. Alleen de kern telde toen. Eigenlijk zou ik liever een aantal decennia vroeger zijn geboren. De jaren zestig, geweldige tijden!”
enola: Op het album is er ook een aantal keer sprake van een hoger bewustzijn. Misschien een vreemde vraag, maar zijn jullie religieus?
Gilbert Vierich: “Ben ik religieus? Nee, niemand in de groep denk ik. Maar weet je wat ik me afvraag? Als God echt zo almachtig is, in die zin dat hij alles kan en overal kan zijn; draait het dan niet om een uit de hand gelopen metafoor? Wij zouden God kunnen zijn. Een grote groep die op dezelfde manier ontstaan is en ook op dezelfde manier deze planeet zal verlaten. Snap je?”
enola: Nee, sorry. Je bent me kwijt. Maar laten we het over iets anders hebben. Had emigratie een rol van betekenis op het album?
Gilbert Vierich: “Verdorie, ja! Emigratie en heimee, om precies te zijn. We komen allemaal van verschillende plekken en we proberen allemaal ergens thuis te horen. In “Bridge of Bones” komt dat sterk naar voren. Mensen die op zoek gaan naar een beter leven, ver weg van huis. Ergens sluit dat ook aan bij de Baskische invloeden op de plaat. Kijk maar naar wat er gaande is in Spanje. Jongeren verlaten massaal het land. De werkloosheid is er torenhoog. Je zou voor minder ergens anders je geluk beproeven.”
enola: Moet je die boodschap expliciet horen als luisteraar? Dat het gras groener is aan de overkant?
Gilbert Vierich: “Nee, niet expliciet. We proberen geen politiek statement te maken, maar ik begrijp het als mensen die boodschap in onze muziek horen. Muziek blijft subtiel. Jouw interpretatie is die van mij niet. Het is niet de bedoeling, maar het is te begrijpen.”
enola: Hoe zit dat bij jullie? Met groepsleden uit de vier windstreken is er vast geen sprake van een thuis. Heimwee alom zou je denken.
Gilbert Vierich: “Niet echt, hoor. Londen is onze thuis. Een “thuis” hoeft ook niet noodzakelijk een specifieke plek te zijn. Zolang je maar bent bij mensen die van je houden en met wie je graag tijd doorbrengt. Als mijn familie morgen zou beslissen om met me mee te gaan op tour, dan zou mijn home meereizen. Makkelijker gezegd dan gedaan, natuurlijk. Als je lang onderweg bent, wordt iedere stop zowat je thuisstad. Gelukkig heb ik weinig moeite om me aan te passen.”
enola: Dat blijkt ook uit het verschil met het vorige album. Star Of Love was koeler en meer steriel terwijl ieder nummer op Cave Rave liefde en warmte lijkt uit te stralen.
Gilbert Vierich: “Klopt volledig. We wilden deze keer echt wat anders doen. Star Of Love is eigenlijk een samenraapsel van impulsieve beslissingen. Klinkt het goed? Dan mag het op de plaat. Je hoort dat ook aan de nummers. Op Cave Rave hoor je duidelijke thema’s: liefde, heimwee, de natuur… Star Of Love raakt thematisch kant noch wal. Toen draaide het meer om het geluid, terwijl we deze keer echt een compleet concept voor ogen hadden. Het volgende album wordt vast ook iets compleet anders.”
enola: Voel je dan een verschil tussen de nummers wanneer je ze live brengt?
Gilbert Vierich: “Dat zou in ieder geval niet mogen. Het zorgt vooral voor een goede show. De nummers hebben een andere inslag, maar de bedoeling blijft hetzelfde. Als band willen we voornamelijk dat onze fans zich amuseren en zich volledig kunnen laten gaan. Dan moet je ieder nummer met overtuiging en met energie brengen. Tijdens ieder optreden wil ik een band kunnen voelen met het publiek. De muziek wordt dan een middel om dat doel te kunnen bereiken. Goed, je maakt een plaat en je trekt van stad tot stad; maar daar draait het niet om. Het ultieme plezier bestaat erin dat je kan voelen dat je het publiek raakt.”
enola: Lukt dat nog? Nu het publiek steeds groter wordt?
: “Voorlopig wel. Al wordt het moeilijker, zeker op festivals. De algemene respons is dan bovendien anders. Mensen reageren op een andere manier dus we wachten eerst wat af om te zien wat voor vlees we in de kuip hebben. Soms geven we ook dj-sets, die zijn helemaal anders. Uiteindelijk gaat iedereen uit de bol, maar de manier waarop dat gebeurt is niet hetzelfde. Tijdens een optreden voel je dat het publiek uit je hand eet. Je houdt hun aandacht makkelijker vast. Leg wat mindere platen op tijdens een set en je bent ze kwijt.”
enola: Is dat het aanvalsplan op Pukkelpop? De aandacht vasthouden? Of mag het wat meer zijn?
Gilbert Vierich: “Ja, hopelijk. Ik heb me laten vertellen dat Pukkelpop een van de beste festivals ter wereld is, dan mag het wel wat meer zijn. Normaal hadden we het festival twee jaar geleden al aangedaan. Jammer dat die zware storm toen roet in het eten strooide. Geen weersproblemen dit jaar, graag. Er wacht nog een Amerikaans publiek op ons. Wil je trouwens wat fruit? Ongelooflijk lekker, man!”
Crystal Fighters speelt op donderdag 15 augustus om 00u10 in de Club en op 1 november in de Vooruit in Gent.
