Tracyanne Campbell heeft de afgelopen jaren vast een aantal keer luidop gevloekt. Het lieflijke, nostalgische geluid dat Camera Obscura zo typeert werd door minderwaardige acts zoals She & Him en princess of plastic Lana Del Rey schaamteloos opgeklopt en uitgebuit. Geen grootschalige H&M-campagnes voor de ravissante Schotse, maar wel een geslaagde plaat die het wachten meer dan waard was.
Camera Obscura is een band waar je graag mee uitpakt. Een relatief onbekend indiepareltje waarvan je hoopt dat de grote doorbraak er eigenlijk nooit komt. Niets zo leuks als je lievelingsgroepen niet met anderen te moeten delen. Aan de andere kant van het Kanaal, de bakermat van de groep, verdwenen de eerste twee platen volledig onder radar. Nummer drie en vier deden het wat beter, maar vonden al bij al weinig gewillige kopers. Desire Lines zou nu het grote keerpunt moeten worden. In zowat ieder gerenommeerd Brits en Iers muziekblad werd het album bedolven onder superlatieven waarvan we de vertaling even schuldig moeten blijven; maar aan de cijfers en sterren boven de recensies te zien, kon het niet slecht zijn.
Op Desire Lines werd het strijkorkest dat de ruggengraat vormde van voorganger My Maudlin Career vriendelijk wandelen gestuurd. De oudbakken sentimentaliteit die menig man de kast opjaagde werd vervangen door aanstekelijke popnummers; wat nu geserveerd wordt lijkt klaar voor een plek in de Britse hitparade. “Break It To You Gently”, een aandoenlijk optimistisch niemendalletje is daar het perfecte voorbeeld van: een lang uitgesponnen popnummer, doodeenvoudige lyrics en een arrangement waar zelfs ABBA jaloers op zou zijn. Camera Obscura lijkt goed te weten hoe aanstekelijke nummers te componeren; “Do It Again” is een tweede voorbeeld van hitgevoelige pop die dankzij het ietwat nerveuze gitaargeluid en de authentieke stem van de zangeres de concurrentie moeiteloos achter zich laat. “Troublemaker” maakt het hitcollectief compleet en brengt zelfs een vleugje van The Magic Numbers in de vergelijking. Allemaal onschuldig en frivool, maar daar stopt het niet bij.
Geen onbezonnenheid op “William’s Heart”, maar het aangrijpend relaas van een letterlijk gebroken hart, gedragen door de ijle alt van Campbell. Samen met “Cri Du Coeur” biedt de band een intern tegengewicht aan dat de algemene toon van de plaat lijkt te balanceren. Zonder het expliciet te maken, veegt de groep de eventuele kritiek van tafel dat het zwaardere en haast tragisch-romantische aspect uit de vorige albums volledig plaats moest ruimen voor luchthartige charttoppers. De overige nummers op Desire Lines zijn aanzienlijk moeilijker in één bepaald kamp onder te brengen en vertonen vaak duidelijke hybride kenmerken. “I Missed Your Party”, bijvoorbeeld; een zwaar nummer afwissend ondersteund door strijkers en blazers maar tegelijkertijd erg luchtig dankzij Campbells lichte stem die zowaar op de noten lijkt te zweven.
Als Desire Lines van Camera Obscura een grote naam maakt, dan is dat gedeeltelijk te danken aan de retrohype die ons momenteel in de ban houdt. Het album past perfect in het huidige verlangen naar de tijd van toen, maar net zoals iedere trend heeft ook dit geluid een duidelijke vervaldatum. Geen tijdloze plaat, eerder een accurate weergave van een tijdsgeest waarin men liever in het verleden leeft.
