Wie zich licht onbehaaglijk voelt bij de dreigende blikken op de hoesfoto van Silence Yourself vreest misschien in eerste instantie dat het om de vaandeldragers van Femen UK gaat. Over een manifest beschikken deze vier strijdvaardige dames alvast, maar wie op blote borsten zit te wachten, mag nu alvast afdruipen. Wat Savages wel in de aanbieding heeft, is het equivalent van een welgemikte trap tegen de solaris plexus die je happend naar adem achterlaat.
Wie er de manifesten – we kid you not – van dit strijdvaardige viertal op naslaat, ontdekt meteen dat ze aan meningen en ambitie geen tekort hebben. Simpel samengevat willen ze zoveel mogelijk overbodige afleidingen en de onophoudelijk stromende brij aan beelden, geluiden en opinies overboord gooien. Pas dan kunnen we weer focussen op ons leven, onze job, geliefde en erotische leefwereld. Alles met de grond gelijk maken dus, om er daarna met hernieuwde krachten dubbel zo hard tegenaan te gaan. Laten we het dus even stil maken en ons concentreren op wat hier werkelijk van belang is: de muziek.
“Shut Up” trapt meteen op gewelddadige manier de deur uit zijn hengels met snerende gitaren, een zeer aanwezige baslijn en het omineuze stemgeluid van zangeres Jehnny. Het geheel houdt het midden tussen hardcore post-punk en de grimmige atmosfeer van new wave. Niet voor niets wordt Savages vaak in eenzelfde adem genoemd als Joy Division en Siouxsie and the Banshees, maar wie maalt eigenlijk nog om vergelijkingen wanneer de songs goed zitten? “She will” raast als een duistere storm over je heen en nog voor je je haren terug in de plooi hebt, is daar de ronduit fenomenale single “Husbands”. “I want to get rid of it / My house, my bed, my husbands, husbands, husbands, husbands…” klinkt het repetitief, maar o zo hitsig en zich efficiënt in het binnenoor nestelend.
In het gebalde en volledig live opgenomen “Hit Me” spuwt frontvrouw Jehnny Beth (née Camille Berthomier) ons toe “I took a beating today / It was the best I ever had”. Ieder zijn meug natuurlijk, het vormen van een seksuele identiteit is al netelig genoeg zonder de ongewenste feedback van anderen, maar masochisten aller lande verdienen na “Hit Me Baby One More Time” ook eens een fatsoenlijke soundtrack. Bij deze.
Occasioneel wordt het dwingende ritme van Silence Yourself onderbroken door enkele downtempo momenten zoals “Marshall Dear” dat met zijn jazzy pianogeluid een waardige en mysterieuze afsluiter vormt. Verder is er ook het uitstekende “Strife” dat zichzelf donker en sensueel doorheen vier minuten distortion sleept. Een puntje van kritiek dan toch? Iedereen verdient een adempauze, maar “Waiting For A Sign” en “Dead Nature” zijn dan weer net iets te zeurderig en, nou ja, doods om te blijven boeien.
Savages is immers op zijn best zoals het de groepsnaam betaamt: knalhard, nijdig en klaar voor een heerlijk rondje agressieve schreeuwtherapie. De kreet “I Am Here” mondt in het gelijknamige nummer uit in een licht hysterisch crescendo van furieuze zang en al even uitzinnige drums. Wees gewaarschuwd: waag het vooral niet ze te negeren.
Savages speelt op 13 mei in de Botanique (Orangerie).